Ik moet gewoon even mijn verhaal kwijt. Pff valt me zwaar. Vorig jaar eind april sloeg bij mij de bom in. Mijn vriend vertelde me na 3 jaar dat hij het even niet meer zag zitten en dat hij wat tijd voor zichzelf nodig had. Uiteraard kon hij die tijd van mij krijgen. Ik heb hem een hele tijd met rust gelaten en er was weinig tot geen contact. Na 2,5 maand kwam hij weer eens op bezoek.

Normaal waren we het hele weekend samen en de woensdag dus na hem helemaal niet zien was ik blij als hij 1x in de week langskwam. Aangezien ik redelijk nieuwsgierig ben heb ik toen een keer in zijn telefoon gekeken (om te zien of hij de door mij gestuurde smsjes bewaarde). Ik trof daar 2 berichtjes aan "waaronder ik hou van je" die niet van mij waren (had ik toen het nummer maar opgeschreven). Ik heb hem daar uiteraard mee geconfronteerd en hij vertelde mij dat hij de laatste tijd wel vaker werd lastig gevallen, uiteraard bleef dit in mijn achterhoofd spoken.

Toen werd begin juli zijn vader erg ziek en hij bleef mij op de hoogte houden, dit terwijl ik er niets mee kon en dat wel zo graag wilde, ik wilde er zijn voor hem en zijn familie. Goede vrienden lieten mij in die periode weten dat het goed zou komen tussen hem en mij dat ze hem gesproken hadden en dat hij aangaf heel veel van me te houden. Zodoende dat hij ook op mijn verjaardag kwam. We zouden de draad weer wat gaan oppakken maar door het ziekteverloop van zijn vader ging dat niet helemaal als gewenst maar daar had ik me bij neer te leggen vond ik.

In augustus kwam ik dan uiteindelijk nog achter de waarheid, vrienden konden niet langer hun mond houden. Ik heb toen iedereen afgebeld om te vragen of het waar was en als laatste hem. Wat schrok hij dat ik hem er mee confronteerde. Al die voorgaande tijd had hij aangegeven als ik het niet meer zag zitten, doe me dit niet aan, ik wil je niet kwijt. M.a.w. hij verschool zich achter de ziekte van zijn vader. Inmiddels had hij op mijn advies ook een psycholoog in de arm genomen.

Toen ik er dus achter kwam wist hij het inenen allemaal niet meer, hij moest nadenken. Uiteindelijk kwam hij tot de conclusie dat hij me niet kwijt wilde dus wist hij wat hem te doen stond. Het met haar beëindigen. Oké we leven nu in februari we zijn bijna 10 maanden verder maar nog is het niet geregeld, maar hij ziet haar ook niet zegt hij (geen idee dus).

Tussen ons is niet echt vooruitgang ik heb hem gezegd dat hij er voor zou moeten vechten aangezien ik al die maanden al om zijn liefde heb gevochten. Inmiddels heeft hij weer een terugval en zien we elkaar niet. Maar als ik zeg ik trek de stekker eruit (wat ik eigenlijk zeg om hem aan het werk te krijgen voor de relatie) dan zegt hij het komt goed geloof me, ik ben mezelf niet ik moet mezelf worden (waarvoor hij een psych heeft).

jezus ik hou zo verschrikkelijk veel van hem maar weet nu gewoon niet meer wat te doen. hij weigert zijn spullen te halen en als ik ze wil brengen dan zegt hij: ik ben er niet want ik kan dat niet aan....is dat een teken van hij houdt wel van me maar kan het niet ivm hoe hij nu zelf is (wat mede veroorzaakt wordt door de ziekte van zijn vader)...mensen het lijkt wel of ik er nu aan onderdoor ga. ik sleep me echt voort en huil me iedere dag kapot!! Nog steeds na al die maanden is er geen dag voorbij gegaan dat ik niet gehuild heb, zelfs nu......

Ik wou het even van me af schrijven, bedankt voor het lezen in ieder geval

suus