Ik weet dat boosheid niet de juiste oplossing is, maar ik heb af en toe soms van die momenten dat ik het gewoon niet kan controleren, dat die woede omslaat in kille oncontroleerbare woede.

Dat heb ik nu dus best wel een beetje behoorlijk.

Vanaf het begin af aan dat ik haar heb ontmoet ben ik trouw en liefdevol geweest en heb ik respect getoond. Ruzie was er ongetwijfeld, maar dat werd van beide kanten weer gesust na een tijdje van negeren met als uiteindelijke gevolg dat we samen op de bank zaten en erover praatte. Door een hele periode van pijn en verdriet om een ex heb ik haar heen gesleept. En geen ENKELE keer heb ik gezegd dat ze eens moest ophouden met dat gepraat over haar ex, of dat ze maar door moest gaan met haar leven. De reden dat ik dat nooit heb gezegd is puur door het feit dat ik dat proces ken en dat je anderen alleen maar kwetst door zulk soort dingen te zeggen.

Dat is in mijn ogen normaal en sociaal geaccepteerd.

Mijn ex deed precies het tegenovergestelde, een vriend van mij zit ook in de moeilijkheden. Daar vertelde ik dan wel eens wat over en het enige wat ze daarop zei "dat hij maar door moest gaan met het leven", alsof je over gevoelens van rouw, liefdesverdriet, pijn en boosheid maar gewoon heen kan stappen.

En dat is precies de reden wat mij zo boos maakt, het oneerlijke, respectloze en schofterige gedrag wat blijkbaar maar normaal is in haar ogen.

Ik zag vanmiddag een foto van haar zusje dat ze samen taco's aan het eten waren, in mijn ex haar huisje. Ik herkende alles, maar op de foto leek wel alsof mijn ex nooit een vriend gehad heeft die zo voor haar klaarstond op het gebied van trouw en liefde.

Een knap staaltje van: "bliss of ignorance"

Het punt is, ik vind het heel moeilijk om met boosheid en oneerlijkheid om te gaan, dit komt door het feit dat ik zelf niet zo ben. Heeft iemand hier misschien tips voor? Alles helpt!

Thanks in advance guys, love you!