Je kunt op dit moment echt even niks doen om hem terug te krijgen. Wanneer je nu achter hem aan gaat zitten zal dit alleen maar een averechts effect hebben. Je moet er rekening mee houden dat deze beslissing voor hem niet van de ene op de andere dag is genomen. Hij is hier vermoedelijk al langer mee bezig geweest. Hoe moeilijk dat nu ook is om onder ogen te zien. wanneer je hem nu gaat opzoeken zal zijn gevoel echt nog hetzelfde zijn. Je moet nu even aan jezelf gaan denken. Ga eens een museum bezoeken, of sporten..iets wat je voor die tijd niet deed. Je zult er wellicht lol aan beleven en nieuwe mensen leren kennen. Wanneer je bezig bent, is dit tevens een enorme afleiding en dat is wat je even nodig hebt. Op dit moment ga je dood van verdriet, maar dat zal ECHT over gaan..het klinkt zo makkelijk, maar het is al eerder gezegd; het heeft tijd nodig. Je zal moeten accepteren dat hij niet meer wil. Daarnaast moet je in het leven ook kunnen omgaan met afwijzingen. Dat is ontzettend moeilijk en dat lukt nu ook nog niet (daar is het te kort voor geleden).
Mijn vriendin heeft het een maand geleden uitgemaakt. We hadden een jaar, maar wel een heel intensief jaar. Toen onze relatie begon was alles nog erg onbezorgd. Na drie maanden is er een vriendin van mij overleden nadat ik die dag nog met haar had gewerkt en was uitgegaan. Vervolgens heeft mijn vriendin een paar weken later een heel zwaar ongeluk gekregen. Voor mijn ogen zag ik ook haar bijna overlijden. Ze heeft maanden in het ziekenhuis gelegen en is inmiddels aan het revalideren. Al deze gebeurtenissen hebben hun weerslag op mij gehad. Ik ben als een gek gaan zorgen voor haar, bezorgd geweest. Ik ging voor haar, ongeacht al mijn zorgen en onzekerheden over onze toekomst. Ik heb mijzelf misschien weggegeven en de dag voor mijn verjaardag belde ze huilend op. Ze was niet meer verliefd. Ze had die signalen al eerder gegeven. Ik was compleet in shock, hoe kon ze; ik ben voor haar door de shit gegaan..gelukkig mijn studie afgerond en een baan gevonden..loop nog steeds in therapie (gewoon om dingen te bespreken, dat helpt mij erg!) Ik heb het er nog wel moeilijk mee, maar weet ook dat het op een gegeven moment slijt/ goed met mij komt. Ik leef nog..daarnaast weet ik dat ik wel met enige tegenslag om kan gaan. Maar ook ik had slapeloze nachten (vergelijkbaar met de eerste dagen na het ongeluk). Op mijn werk heb ik het er bewust niet over gehad. ik vond dat moeilijk, maar ik vind niet dat ik andere moet opzadelen met mijn problemen, zielig gevonden worden. Daarnaast is werk de plek waar het even niet over mijn ex hoeft te gaan, wat ook fijn is. Je kunt je op je werk focussen. En echt dat gaat de ene dag beter dan de andere dag. Langzaam kom ik weer een beetje bij en kan ik hoe moeilijk ik dat soms ook vind, ook een beetje de positieve kant van de situatie in gaan zien en mij afvragen wat ik dan zo mis aan haar..Ik wens je heel veel sterkte en hoop niet dat je te veel in je verdriet gaat hangen, op een gegeven moment moet je jezelf bijelkaar rapen en ook denken; mij krijgt hij er niet onder!
Succes