Ik weet heel goed wat je bedoelt, he.... Ik heb ook mijn intenties naar jou uitgesproken. Maar ik probeer heel bewust de focus van de dame in kwestie terug te krijgen bij de dame in kwestie, en weg te halen van de man waar het hier om gaat. Die man lijkt op het moment niet zoooooo erg geschikt, en het zou dus prettig zijn om die op wat afstand te krijgen. Denk ik. Als die man zo diep in je systeem zit, dan moet je hem er uit werken. Dat "kereltje" moet weg........... Ik kan dat doen door hard en zwaar taalgebruik, of met een wink en een glimlach. Afstand. Relativering. Dat is de context. Ik hoop dat die context altijd duidelijk blijft.

Pallmall, ik hoop dat je nog steeds accepteert dat ik niet beledigend ben, niet naar Ronja, niet naar jou, naar niemand niet. Maar afstand krijgen van de man in kwestie, de vrouw in kwestie, is cruciaal in dit soort situaties.............

Pallmall, liefs van Waterman.

Maar.... focus terug naar Ronja........

Focus terugbrengen op de dame in kwestie, die begrijp ik. Ik begrijp ook dat de intentie ‘goed’ is.

Echter, de focus terugbrengen op ‘jezelf’ betekent niet, althans in mijn ogen, dat je daarvoor automatisch de Ex van zijn of haar waardigheid behoort te ontdoen. In het veelvuldige gebruik van de verwijzing naar ‘dat kereltje’ of ‘die kereltjes’, ‘kikkers’, ‘gastjes’ of wat voor vorm van verkleinend of degraderend woord er dan ook gekozen wordt, mis ik toch het bewustzijn dat we het hier nog steeds hebben over Ex-partners waar nog steeds diepe gevoelens voor (kunnen) bestaan. Waar nog steeds een verbinding mee is – en verbinding wordt gevoeld. Waar nog steeds naar wordt verlangd, de herinneringen worden gekoesterd. Waar twee mensen verbonden zijn door middel van een geschiedenis die zij samen delen.

Ik ben bijvoorbeeld erg verbaasd dat ik nog nergens de vraag gesteld heb gezien: “als ik hem zou gaan zien als niet meer dan een ‘toevallig kereltje of gastje’, wat zegt dat dan eigenlijk over mij en mijn gevoelens die ik koester en heb gekoesterd waar het dit gastje betreft. Leg me dat eens uit, dan?”

De Ex wegzetten als ‘een toevallig kereltje of gastje’, hoe ‘goed’ bedoeld dan ook, in mijn beleving trek je daarmee eigenlijk ook de gevoelens, de investeringen en het inschattingsvermogen van de ‘ldvd’-er in twijfel. Namelijk: je hebt een relatie gehad, je verbonden met en gehouden van ‘dat kereltje’. Je hebt je hart geschonken aan ‘dat gastje’. Je hebt nog steeds verdriet om ‘die kikker die geen prins bleek te zijn’. Rouwen om iemand die dus eigenlijk ‘dat verdriet helemaal niet waard is’. Tja, wordt het verdriet dan echt minder?

De achterblijver inspireren om het gevoel van waardigheid, eigenwaarde en zelfrespect terug te vinden, die snap ik wel. Wat ik zelf alleen in twijfel trek is of dit alleen maar kan of behoort te worden gedaan door dan maar (oordelend) de Ex te degraderen tot een ‘onbenullig persoon’. Je ‘eigenwaarde’ weer op te bouwen, door maar de ‘waarde’ van de ander, dat gastje, neer te sabelen. Of de suggestie wekken dat er zoiets als een ‘kereltjes & gastjes’-club bestaat, waar een flink aantal vrouwelijke leden hier kennelijk hun partner vandaan moeten hebben geplukt als ik sommige reacties moet geloven.

Als beelddenker zie ik dan een schoolplein voor me, ruim bevolkt met opgelaten puberende ‘gastjes’ die als bronzige damherten snuffelend om hulpeloze, naïeve meisjes ronddraaien. Mijn inschatting is dat het merendeel van de leden hier toch echt al wel de pubertijd een flink eind achter zich hebben – en dat de mannelijke partners de leeftijd van ‘kereltje’ al ver gepasseerd moeten zijn.

Wat ik mis in deze benadering, is dat er in een partnership altijd sprake is van een wisselwerking tussen individuen.

Zeker is dat op een forum moeilijk te beoordelen of in te schatten, omdat je meestal maar 1 kant van het verhaal leest, vanuit de beleving van 1 persoon. Zeker kunnen er gedragingen als onacceptabel en harteloos worden weggeschreven, waardoor de balansmeter mogelijk het meeste uitschiet naar 1 partner. En zeker kunnen bepaalde aspecten van vooral 1 partner de grootste obstakels vormen in voortzetting van een samenzijn. Dit gegeven bestrijd ik ook niet. Maar ik denk dat juist in die wisselwerking, dingen die je deed, dingen die je juist niet deed, inzichten over jezelf te vergaren zijn.

Eén van de partners diskwalificeren en degraderen tot een ‘onbenullig gozertje’, ik vraag me af of je dan niet te makkelijk voorbij gaat aan de individuele behoeften en issues die op een relatie hebben ingewerkt, waardoor gebeurtenissen en patronen mogelijk negatief werden gefaciliteerd. Er kan sprake zijn (geweest) van fundamentele verschillen in individuele behoeften en wensen. Er kunnen fundamentele verschillen zijn (geweest) in wijze waarop beide partners bereid en in staat zijn geweest om een samenzijn, op dat moment, vorm te geven.

Wat nog altijd iets is van beide partners, niet alleen van ‘dat kereltje’.

Opvallend vind ik het, Pallmall, dat jij eigenlijk tot nu toe de enige vrouw bent die zich uitspreekt over de verwijzing naar jouw Ex-partner als ‘kereltje’. Kan te maken hebben met de wijze waarop jij in je proces staat, je vermogen tot zelfreflectie en de zuiverheid waarmee je jouw eigen ontwikkeling wenst aan te gaan. Ik krijg de indruk dat je Ex-partner en jij elkaar vanuit respect en eerlijkheid jullie individuele proces laten doormaken. Als je er op die manier instaat, past het ook totaal niet om je te gaan bedienen van degraderende verwijzingen naar je Ex-partner – en waardeer je het ook niet wanneer anderen daar zo over spreken. Heb je ook de bevestiging niet nodig dat je Ex maar ‘een kereltje is’, die er niets van snapt en maar een onbenul is die ‘lekker in z’n eigen tijd moeilijk moet gaan doen’.

Hetzelfde met die mantel van ‘afstand & rust’ die er op bijna elk blog, verhaal of situatie, haast standaard overheen wordt gegooid. Kan zeker een constructieve stap in een verwerkingsproces zijn, dit ‘afstand nemen’. Ook dat bestrijd ik niet.

Alleen, ook cruciaal: niet toegepast op élk verhaal en elke wisselwerking. En niet als een soort vastomlijnde methode of formule, waar dan overal, voor iedereen, in elke dynamiek, dezelfde formule overheen wordt gegooid Het verschilt per ‘geval’. Je behoort een verhaal en blog echt goed te scannen en jezelf/de blogger ook vragen te stellen of het op die situatie toegepast, ook écht werkbaar en constructief zou zijn.

We zijn niet met wiskunde bezig. Mensen bewegen. Emoties bewegen. Beweging is verandering. Uit verandering stroomt ontwikkeling voort. Er wordt hier vaak geschreven ‘ff rust te nemen’. Goed bedoeld, maar leg eens uit hoe dat er dan uitziet wanneer iemand full-blown in de paniek en wanhoop terechtkomt die tijdens een breuk kan worden ervaren? Hoe neem je in hemelsnaam ‘ff rust’, wanneer je compleet overweldigd wordt door alles dat op je afkomt en je hoofd zich 24/7 met die Ander bezighoudt – en ook dwangmatig WIL bezighouden?

‘Rust nemen’ is voor velen, in de vorm van een formule die dan kennelijk toegepast kan worden, in de praktijk écht onmogelijk. Het is vaak juist dat ‘jezelf schrap zetten’ tegen elke beweging (in) die op je afkomt, (omdat dit nu eenmaal iets is ‘dat volgens zeggen’ het beste is) dat heel veel onrust veroorzaakt.

Mijn persoonlijke ervaring is dat ik pas rust vond, nadat ik me durfde over te geven aan het meebewegen op de deining van mijn emoties en de gebeurtenissen. Heel dicht bij mijzelf probeerde te blijven en het ook bij mezelf probeerde te houden. Heel paradoxaal: de emotionele stress juist ondergaan, om uiteindelijk rust te (her)vinden. En niet: kunstmatig proberen ‘rust’ aan te meten in een poging om de emotionele stress te kunnen dragen.

Ik denk dit ook in jouw blogs te herkennen, Pallmall. Daarom is het voor mij zo waardevol om jouw proces te aanschouwen. Er gaat heel veel kracht en ‘rust’ vanuit, omdat jij het in mijn ogen heel dicht bij jezelf lijkt te kunnen houden. ‘Draagt’ wat van jou is – en ‘bij je houdt’ wat van jou is.

One way or the other: at the end, it’s the only way, darling.

Toen jij een blog schreef over jouw bezoek aan je Ex, werd er wederom verwezen naar ‘Afstand & Rust’. Ik weet, goed bedoeld. Alleen zelf kon ik dit ‘advies’ niet plaatsen. Ik ‘lees’ jou zelf namelijk als iemand die heel scherp haar eigen proces en eventuele ‘zwakheden’ in het vizier heeft – en het wordt van binnenuit aangestuurd. In jouw ‘geval’, jouw situatie bekeken, leek de mantel van ‘afstand en rust’ die er weer eens bovenop werd gegooid, in mijn beleving niet aan de orde.

Precies wat ik bedoel met ‘dat er nu eenmaal geen 1 concrete formule bestaat die op elke situatie, elke dynamiek en elk persoon toepasbaar is.’

Iedereen zijn of haar visie, maar die realisatie mis ik hier vaak.

Verwerking en het proces aangaan is een en al beweging. Het te pas en te onpas toepassen van de formule ‘Rust & Afstand’, komt op mij over als een haast statische, bewegingsloze formule – waar velen, als je de verhalen zo een beetje volgt, uiteindelijk toch flink op uit gaan glijden. Omdat het niet van binnenuit aangestuurd wordt, maar als een formule wordt toegepast.

Had jij, Pallmall, je bijvoorbeeld vastgebeten in deze ‘rust & afstand’-formule, dan was deze ontmoeting met je Ex er wellicht helemaal niet gekomen, was je niet wijzer geworden in jullie individuele processen en de redenen/motivaties waarom, en dan had je dus dit stukje ‘heling’ en de stappen verder in je persoonlijke ontwikkeling, dus niet mogen ervaren.

Ik vind jouw visies van waardevolle kwaliteit getuigen, mag ik vragen hoe jij dit zelf ziet, als je dit op jezelf toepast?