Hey.
Ik ben sinds eergisteren uit elkaar met mijn 'verloofde'.
We zijn al enkele maanden verloofd en hadden gepland om volgend jaar in de zomer te trouwen.
In het begin van onze relatie zijn er duidelijke afspraken gemaakt..
Achteraf ging hij deze afspraken radicaliseren.
Op een gegeven moment voelde ik mij een gevange.
Ik moest mijn nummer verandere en aan niemand geven.
Al mijn jongens op MSN blokkeren en verwijderen.
Sites zoals netlog & facebook en dergelijke verwijderen.
Ik mocht niet buiten zonder zijn toestemming & die kreeg ik meestal niet.
Ik moest tal van vrienden laten vallen.
& met vriendinnen mocht ik nauwelijks afspreken waardoor ik de meeste ook verloor.
Sommige dingens vond ik maar normaal andere dingens vond ik er gewoonweg over gaan.
Raar genoeg, had ik het hier wel moeilijk mee maar toch accepteerde ik het en bleef bij hem.
Omdat hij de leegtes die zich ontwikkelden grotendeels opvulde.
Al sinds het begin van onze relatie heb ik zijn paswoord van zijn MSN.
Maar ondanks het feit dat hij mijn MSN en GSM constant controleerde, deed ik dit niet.
Ik wou hem tonen dat ik hem blindelings vertrouwde.
Hij heeft nooit iets gevonden bij mij & daardoor ging de relatie goed.

Eergisteren was hij vertrokken op weekend met de voetbal.
Ik ging op zijn MSN om iets in zijn nickname te zette, dat hij dan zou zien als hij zich terug aanmelde.
Ik zag dat hij 1 nieuwe mail had,
dus ik dacht bij mezelf deze te lezen voor moest het iets belangrijk zijn dat ik het zou kunnen doorgeven.
Plots botste ik op mails die ik niet moest zien.
Foto's van een feestje met andere meisjes die op zijn schoot zitten en dergelijke toestanden.
Ook zag ik dat hij "notificaties" had van Facebook.
Ik ben na wat puzzelwerk op zijn facebook geraakt en heb gezien dat hij al een vree lange tijd berichten stuurt naar andere meisjes.
In de lijn van
"wow mooie foto's mag ik je nummer..."
Ik ben echt gecrashed en huil nu al 2 dagen non-stop, eet niet & slaap niet.
Voor mij betekende dit zonder twijfel het einde.
Maar aangezien we dus verloofd zijn.. zijn beide families er ook sterk bij betrokken.
En hoor ik langs alle kanten andere meningen.
Hijzelf heeft al tranen met tuiten geweend, hem langs alle kanten geexcuseerd en gesmeekt voor een tweede kans.
Dit is de eerste keer dat er zoiets voorvalt, dus mss moet ik hem een tweede kans geven.
De laatste welliswaar.
Wat denken jullie?

Groetjes,
Sarah.