Ik ben sinds 5 weken weer single, na een relatie van 8 jaar, waarvan 5,5 jaar samenwonend. Onze relatie was goed, we hielden veel van elkaar en hadden nooit ruzie of een meningsverschil. Maar zij kreeg zo'n 1,5 jaar geleden toch twijfels. Het gevoel zat bij haar niet meer goed, de toekomst voelde niet goed. We hebben toen gepraat over welke gevoelens dit waren en ook samen hard aan gewerkt aan onze relatie, om deze twijfels weg te proberen te krijgen. Toch kwamen deze twijfels om het half jaar terug. Je geeft ook niet gelijk een relatie op, achteraf(makkelijk praten) had je misschien al veel eerder uit elkaar moet gaan.

Voordat zij het 5 weken geleden uitmaakte, merkte ik dat zij weer zo'n periode had en dit ook in mijn lichaam stress en spanning bracht. Het gevoel dat je op je tenen moet lopen, om de andere een goed naar de zin te maken. En toch het gevoel in haar ogen zien.

Toen op zondagmiddag heeft ze er definitief een punt achter gezet. Zij trok het niet meer, sliep slecht voelde spanning in haar hele lichaam. We hebben samen een paar uur gepraat, gehuild en elkaar geknuffeld. Nu ik het opschrijf begin ik weer te sniffen. Zo van elkaar houden en toch elkaar los moeten laten, om elkaar weer de liefde te laten vinden.

De eerste 3 weken waren het ergste. Die achtbaan van emoties, van verdriet naar boosheid en alles wat daar tussen zit, maar vooral de machteloosheid. Ergens geen grip op kunnen krijgen. Een film die constant in je hoofd draait.

Eerst de fase van het ontkennen(ze komt wel weer terug), veel huilen, slecht slapen, niet eten, niet uit bed kunnen komen. In deze fase vooral vrienden opzoeken, praten, niet veel proberen alleen te zijn.
Daarna toch langzaam het besef krijgen dat ze niet meer terug komt, dan nog alleen plotselinge huilbuilen je waardeloos voelen, slecht slapen, weinig ritme, en vragen stellen van: wat als ik dit...? maar ook denken, dat je altijd alleen blijft en nooit iemand meer leuk gaat vinden.
Nu 5 weken is er toch al de acceptatie dat je weer single bent en je toch weer vooruit moet kijken. Je eigen leven weer vorm moet gaan geven. Maar langzaam ook het besef krijgen dat het beter is, niet constant leven met iemand die twijfelt over de relatie, hoe leuk het samen ook is geweest. En ook wel beseffen dat er ook wel weer iemand anders op je pad gaat komen, ook al klinkt dat nu toch nog vreemd.

Wat betreft contact met elkaar weet ik nu niet precies weet wat ik fijn vind. Geen contact, lees je vaak, is het beste, maar soms wil je ook weer wat praten met elkaar, omdat je ook elkaar maatjes waren. En de ene precies weet hoe je bent en weet wat je voelt. Wat ik wel merk dat als je elkaar nu tegenkomt bij feestjes of verjaardagen(zelfde vriendengroep) dat ik dan toch een naar gevoel krijg in lichaam en geest. Net of je weer 5 stappen teruggaat.
Ach, ja het is ook nog maar 5 weken geleden.

De komende tijd zal het nog wel ff doorbikkelen zijn. Nu komt ook nog fase twee, het huis en spullen wat geregeld moet worden. Het liefst heb je dit natuurlijk zo snel mogelijk geregeld, maar in de huidige situatie duurt dit nog wel maanden. Ach, de tijd zal het allemaal goedmaken.

Dit is even part 1, maar zijn er meer mensen die samen waren met een persoon die twijfelde, de fases erkennen, wat betreft contact, hoe gaan jullie hier mee om?

groet toeter