... die je overal terugvindt. Naar een film kijken en er komt een scene in het leger: ik denk meteen aan het feit dat hij zelf nog in het leger gezeten heeft en krimp ineen. Een liedje komt op de radio waar hij nog eens heel vals en luid heeft mee gezongen. Thuiskomen terwijl ik denk dat ik alles dat ook maar iets met hem te maken heb weg hebt gegooid en tussen m'n juwelen vind ik nog een kado van hem. Even hield ik het vast en dacht eraan om te huilen, maar ik koos toch liever voor optie B: het meteen in de vuilbak gooien, naast dat kado dat ik voor hem had gekocht. Nog steeds in de verpakking, want het was al voorbij voor ik het kon geven. Het is nu gewoon geld dat ik verspild heb. Telkens als er zoiets ogenschijnlijk banaals gebeurt moet ik in m'n hoofd herhalen: niet huilen, niet huilen, niet huilen. Hij is het gewoon niet waard. Een avondje cinema doet me al melig worden en denken aan de laatste keer dat ik met hem ging. Maar dan denk ik ook dat hij die avond bijna een uur te laat en stomdronken binnen kwam wandelen. Hij is het allemaal niet waard. Nu pas schieten sommige dingen me weer te binnen... Zoals wanneer hij in de auto met z'n gsm op speaker met een vriend van hem belde terwijl ik naast hem zat en hij voorzichtig zei 'Ja ehhh, Jana zit hier ook hé...' Duidelijk bedoelde hij: 'pas op met wat je zegt.' Of die ene vriendin van hem die in het begin van onze relatie altijd heel bits tegen me deed terwijl ze me niets eens kende en de laatste tijd nu naar me grijnsde als ik haar tegenkwam. Iedereen wist er van. De feestjes, het bedriegen. Want ja hij is zo'n 'levensgenieter'. Monogamie hoort daar niet bij. Ik was speelgoed. Op dit uur komen de vragen naar boven die ik het moeilijkst vind: waarom hield ik van een man die me zo behandelde? en ook, waar ik me voor schaam: Waarom hield hij niet van mij? Ik deed m'n uiterste best om te zijn wat hij wou maar het was gewoon niet goed genoeg. Maar ah voor 2 dingen ben ik blijkbaar wel goed genoeg: we kunnen wel 'nog vrienden blijven'. En we kunnen ook nog gewoon seks hebben, zonder het een relatie te noemen. Ik denk dat ik pas voor beide.