Keer op keer betrap ik mezelf op de uitspraak dat ik het verleden graag zou willen uitgummen. Daarmee doel ik op de relatie die ik met mijn ex had. Dit klinkt misschien haatdragend, maar zo bedoel ik het niet. Ik haat mijn ex namelijk niet, ik heb geen gevoel meer voor hem. Dit nadat ik juist veel gevoelens voor hem gehad heb, varierend van verliefdheid, houden van, trouw en dan boosheid, woede en zelfs haat. Kennelijk kan je die emoties allemaal bij 1 persoon doorleven. Het gevoel van haat vond ik het heftigste en eentje waar ik erg van geschrokken ben.

Ik prijs mijzelf gelukkig dat ik die emotie achter me gelaten heb. Ik ben heus nog wel eens boos op mijn ex. Verdrietig niet meer. Ja, na die vreselijke haatmail van hem nog wel een kwartier. Vooral vanwege de onmacht, en dat ik toch ooit van die vent gehouden had. Vooral dankzij alle geweldige reacties op deze site is dat gevoel weer snel afgezakt. Wellicht wel tot mijn eigen verbazing kon ik het gisteren weer achter mij laten.
Ja, het is een vreselijke mail. Maar mijn houding is dat die mail meer over hem zegt, dan over mij. Ik kan de mail persoonlijk opvatten, maar dat is een gevaar waar je bij mijn ex in kan trappen. Niks van wat je zegt kan je namelijk geloven, maar je kan wel alles van hem verwachten qua daden. Ja, hij kan mij vreselijk zwart hebben gemaakt waardoor zijn vrienden inderdaad walgen. Maar het kan ook weer een leugen van hem zijn om mij te treiteren.
Kortom: ik kan er feitelijk niks mee.

Ik kijk heus nog wel regelmatig achterom. Denk soms terug aan de mooie tijden in het eerste half jaar, toen alles mogelijk was. Hij wilde zelfs mss toch wel kinderen met mij en ach trouwen? Zeg nooit nooit! Gaandeweg veranderde dat allemaal. Ook ik wilde dat (nog) niet gezien de hele situatie waar hij in zat. Uiteraard had ik dat het eerste half jaar niet door, maar steeds meer sijpelden er steeds meer feiten door. Nu ben ik nogal een aanpakker en redelijk oplossingsgericht. Voor ieder "probleem" zoek ik een oplossing of ga ik in elk geval op zoek. Uiteraard is niet alles op te lossen en moet je je daar bij neerleggen. Maar ik kan niet tegen zeuren en er dan niks aan doen. Administratie een chaos? Nou dan pakken we een zooi stickers, bezaaien we de hele vloer en werken we weekenden door. Al jaren last van de rug en je loopt al jaren bij een fysio? Nou,dan ga je een andere therapie proberen. Etc., etc.
Die houding heb ik vanwege mijn moeder. Mijn moeder is het toonbeeld van "zeuren" en dan niet haar schouders eronder zetten. Ik denk dat ik daarom lichtelijk allergisch ben
En ja, ook ik heb heus het nodige meegemaakt. Maar ook dan zet ik mijn schouders eronder, soms duurt het lang, maar een uitweg is er.

Misschien zit hierin wel de crux van de relatie met mijn ex. Ik ben er dus jaren geleden achtergekomen dat ik het verleden (vooral met betrekking tot mijn moeder) niet had verwerkt. Dit had vooral te maken met het gevoel op de 2e plek te komen. Bij een toenmalige ex kreeg ik dat gevoel ook. Die leek dus op mijn moeder.... En mijn huidige ex leek in het begin anders, maar na verloop van tijd niet. Dus weer mijn moeder. En dan nog een combi met die slachtofferrol.
Wie zegt er nu nog dat vrouwen een man zoeken die op hun vader lijkt? Volgens mij moet ik dat juist maar eens heel hard gaan doen. Overeenkomst van mijn huidige ex met mijn vader is trouwens wel het sterrenbeeld (weegschaal) en ook interesse in wetenschap. Maar de emoties zijn die van mijn moeder.

Ik merk dat ik steed minder moeite heb met het kijken naar het verleden met mijn ex. Er ontstaat ook geen gevoel van weemoed, maar steeds meer eentje van nuchtere constatering.
Maar toch, nog steeds, zou ik graag een hele grote gum willen hebben.
Ik weet het, ik leer weer van deze episode in de roman die mijn liefdesleven omvat. Maar pfffff, soms zou ik willen dat ik op mijn leeftijd gewoon een ontzettend burgerlijk leven had.

Vanavond maar eens kijken of ik die kerstspullen toch kan regelen via die vriend. Ik merk dat weggooien me niet lukt vanwege de dochter van mijn ex. Het blijven toch ook haar "erfstukken" en herinneringen.
Het is niet aan mij om die van haar weg te gummen.....