Hallo allemaal
zijn jullie klaar voor een lang verhaal? ... Hier gaan we dan ...

Sommige mensen noemen mij misschien raar, anderen zullen me als depressief of wanhopig bestempelen. Allemaal begrippen die niet echt positief in de oren klinken, maar ik zie ze als een compliment. Oordelen die mijn wil en doorzettingsvermogen in het leven bevestigen.
Vanwaar deze ongebruikelijke opening? Dat vertel ik jullie zo meteen.

Net zoals de meesten van jullie, die dit forum gebruiken, heb ik momenteel te kampen met een enorm groot liefdesverdriet.
Als kind al was het mijn droom om een gezin op te richten met het daarbij horende huisje tuintje boompje. Die droom is nooit veraf geweest, maar desondanks ben ik nooit echt op zoek gegaan naar de ware liefde en liet het me maar overkomen. Ik wist wel al van jongs af aan dat wanneer ik zou kiezen, het een definitieve beslissings zou zijn.
Pas op mijn 22e ontmoette ik iemand waar ik mijn leven mee wilde delen. Maar na een van eerste kennismakingen, bleek de verliefdheid die ik voor deze persoon voelde te groot was en dat de dromen die ik had over deze persoon irreëel waren. Voor de eerste ontdekte ik het gevoel van liefdesverdriet.
Gelukkig had ik op dat moment een enorm goede vriendin die me snel uit de put haalde. In korte tijd groeiden we naar elkaar toe en waren we onafscheidelijk van elkaar. Zonder dat ik het zelf had zien aankomen, zette ik op 21 maart 2008, bij het begin van de lente, een stap vooruit en werden we een koppel. Volgens velen een droomkoppel.
Als ik er op terugkijk, lijkt het allemaal zo perfect. We ontmoetten elkaar met onze pup op de hondenschool, we werden goede vrienden. Er was van mijn kant geen sprake van blinde verliefdheid, maar eerder een rationele aantrekkingskracht en appreciatie voor de positieve en negatieve karaktertrekken van de persoon.
Nu vier jaar verder is het sprookje voorbij. We stonden op een ochtend op en ik sprak de alom bekende woorden 'we moeten eens praten'. Het gesprek dat volgde kan samengevat worden in de door mijn ex-vriendin uitgesproken uitdrukking 'we leven als broer en zus'. Als je dit hoort, weet je wel hoe laat het is.
Ongeloof en vijandelijkheid kwamen in me op. Wekenlang smeekte ik tot haar en schreeuwde ik tot haar, de dingen die je net niet moet doen. Op een avond sloeg ik haar zelfs in een blinde woede, een handeling waar ik nog elke dag erg veel spijt van heb.

8 mei 2012, het einde van onze relatie, ondertussen ook al enkele maanden geleden. Wat is er dan in tussentijd nog gebeurd?
Een week na de breuk had ik een afspraak met een psycholoog. Deze had ik al weken eerder gecontacteerd in de hoop dat deze me kon helpen hoe ik de situatie moest aanpakken. Maar door het drastische einde van de relatie kon deze persoon ook niet veel meer doen. Ze vertelde me dat ik alles goed op een rijtje had gezet en dat ik wist wat ik wou.

Op zoek dus naar verdere oplossingen... Zoals misschien velen ben ik op zoek gegaan naar manieren om alles ongedaan te maken. Ik begon het internet af te schuimen en dan kom je een hele reeks e-books tegen die je terug naar je ex leiden. Alleen God weet hoeveel geld ik aan die cursussen heb uitgegeven. Nu ben ik ervan overtuigd dat velen onder jullie en andere rationeel denkende mensen zullen aangeven dat deze boeken puur bedrog zijn. Misschien heeft men daar gelijk in, maar ik heb er anderzijds veel uit geleerd en ze geven mij af en toe een beter gevoel.

Ik wil hierbij even kort schetsen wat ik uit deze cursussen geleerd heb. Nadat ik alle contact met mijn ex-vriendin verbroken had, ben ik op zoek gegaan naar de eigenlijke oorzaken van de breuk. Een viertal maanden voor de eigenlijke finale crisis hadden we nog een zware periode gehad toen ik ontdekte dat mijn vriendin een oogje had op een collega van haar. Sorry dat ik het zeg, maar haar collega is een absolute looser, die haar niets kan bieden in het leven. Maar het was de jonge latino badboy, waar elke vrouw op valt.
Bij de finale crisis ontdekte ik dat ze in het geheim een aantal keren met elkaar hadden afgesproken en daarbij gekust hadden. Nog niet het einde van de wereld, maar wel reden genoeg om de relatie te beeindigen. Door de e-books ben ik wel gaan inzien dat deze college niet de eigenlijke reden was van de breuk. Veel lag aan mezelf. Ik was niet man genoeg voor haar, ik kon haar onvoldoende beschermen en ze miste de appreciatie. Ik moet toegeven dat ik de laatste maanden erg jaloers was geworden en bij de minste onraad begon te klagen en zagen. Dit resulteerde in het feit dat mijn ex steeds meer zelfstandig en vrijer wilde zijn. Ik liet dat allemaal toe, maar steeds onder sterke voorwaarden. Met andere woorden, als je de optelsom maakt van jaloesie, klagen, zagen en controleren, dan zal de uitkomst steeds hetzelfde klinken, namelijk verstikking.
Pas op, ik zal mijn vriendin ook niet goedpraten, zij heeft zeker ook fouten gemaakt. En raar maar waar, de relatie stopzetten behoorde niet tot deze fouten. Ik ben zelfs blij dat dit ervan gekomen is. Voorheen werden er wel beloftes gemaakt over een andere aanpak, maar deze gingen al snel de mist in. Pas nu zie ik echt wat er fout liep en probeer ik dagelijks te werken aan mezelf om dit in de toekomst te vermijden. Verder interesseren mij haar fouten me nu niet meer. Het zou alleen maar leiden tot haat. Haar fouten moet ze zelf ontdekken en rechtzetten. Hoe ze dat doet, is haar zaak.
De e-books hebben me dus een eind op weg geholpen in de verwerking, de zelfreflectie en de relationele inzichten. Ondertussen ben ik aangekomen bij het onderdeel 'contact leggen', want ik wil mijn ex nog steeds graag terug. Of de cursussen me daar in gaan helpen, daar heb ik mijn twijfels bij... maar wie niet waagt, niet wint. Ik besef ook dat als alles weer in orde zou komen, niets nog als voorheen zal zijn. En maar goed ook. Een nieuwe start, een nieuwe relatie, met ondertussen twee totaal nieuwe personen.

Waren de psycholoog en de e-books de enige hulpmiddelen waar ik naar reikte? Nee, de internetzoektocht ging verder en ik kwam op het gebied van het paranormale. Ik besef dat met het lezen van dit laatste woord, een heel deel van de lezers me zullen bestempelen met de eerder vermelde termen aan het begin van deze uiteenzetting. Maar weerom ... wie niet waagt, niet wint. Ik ontving een talisman, en rituele wieroken. De eerste weken toen ik deze producten gebruikte, leken deze te werken. Ik werd beter gezind, ik zag een hoopvolle toekomst in en kreeg voldoende kracht. Maar na drie weken gebruik, zonder spectaculaire resultaten, begon de twijfel weer toe te slaan. Het was niet alleen de twijfel die me een stap verder van het paranormale verwijderde, maar ook mijn christelijke opvoeding. Wat ik deed, strookte niet met mijn ware geloof. Vooral het eerste gebod 'bovenal bemin één God', maakte me bang dat ik door mijn vergevorderde interesse in het paranormale nooit mijn doel zou kunnen verwezelijken.
Ben ik er volledig vanaf gestapt? Neen, ik gebruik de talisman en de wierook nog steeds, maar verheerlijk ze niet als dé oplossing.

En daarmee zijn we aan het laatste punt gekomen van zoektocht naar hereniging met mijn ex. Mijn geloof. Mijn geloof in God, het geloof in mezelf, het geloof in de kracht van de natuur die God geschapen heeft (waar dan het paranormale een plaats in kan bekleden) en mijn geloof in de allesoverkoepelende liefde.
Deze vier basisbeginselen vormen momenteel de kracht om vooruit te kijken in het leven, met het geloof in een toekomst met mijn ex-vriendin.

Straffe woorden voor een jonge gast van 26 jaar. En weerom ben ik er volkomen mee eens dat een rationeel denkende mens mij als van-lotje-getikt zal omschrijven. Hoe pijnlijk dat ook voor mij kan zijn, ik probeer dat als een positief iets te ervaren. Ik ben wie ik ben en ik ben er fier op dat ik zo hard geloof en er zo hard naar streef om concrete gebeurtenis te verwezenlijken in mijn leven onder het toeziend oog van Onze Vader.
Zowel aan het begin van de relatie met mijn ex-vriendin als op het moment dat ze voor het laatst de deur achter zich dicht trok, beloofde ik haar dat zij de enige was in mijn leven ... over verstikken gesproken ... maar desondanks dat de toekomst er misschien erg onzeker uitziet, ben ik trots om sterk in mijn schoenen te staan en met een gerust geweten steeds te mogen herhalen dat ik maar een keer gekozen heb in het leven.

Dit gezegd zijnde wil ik graag mijn verhaal afsluiten.
Misschien heb ik sommigen van jullie inspiratie gegeven om, net als ik, verder te zetten in de zoektocht naar een nieuwe start met je ex. Anderen zullen zich van mijn mening distantiëren en een andere weg nemen in het leven. Gelijk wat jullie keuze is, ik steun jullie, want ik weet net als jullie hoeveel pijn het allemaal doet.

Veel succes met jullie toekomst!