Reeds een jaar hebben we ruzien vaak om nutteloze zaken, meestal om niets... Het is voornamelijk mijn fout denk ik en telkens weer probeer ik het, maar herval in mijn oude gewoontes.

Zij heeft besloten dat ze haar dagen zo niet meer wil slijten, ik begrijp haar maar ben er kapot van.
Volgende week zaterdag verhuist ze en help ik haar met de verhuis, tot dan blijft ze geregeld tot een uur of 21:00-22:00 bij haar mama en komt dan naar huis om te slapen.

Ik ben bang om uit elkaar te gaan, en om erna niets meer te hebben. Ik zit hier heel alleen, vrienden hebben allemaal een partner en als we uitgingen was het altijd per koppel... Ik heb geen zin meer om er nu als het 5de wiel bij te gaan zitten... Ben echt bang dat het niet goed gaat komen met me, presteer slecht op werk en vrees voor een sociaal isolement.
Eet nu heel alleen en verdomme dat is niet fijn !!! Ik mis haar !!! plots komt een enorme huilbui op en laat ik me volledig gaan, als een klein kind!!!

Denk eraan om gewoon heel de tijd te slapen, want dan voel ik het niet, die helse pijn, die leegte, man wat heb ik het verkloot !!!
Ze verdient beter, als ik er toch maar op terugdenk en mijn eigen zie...pfff... waarom toch...

Wil mijn bed in... Morgen zeggen we het tegen de vrienden, wat een feest...joepie...
Wil er gewoon niet bij zijn momenteel, weg , niets voelen...