Ik ben al 10 keer aan een eerste blogpost begonnen, omdat ik niet goed weet hoe m'n verhaal te vertellen... Maar toch wil ik dit even van me afschrijven.

Ik heb hier al veel gelezen over de no contact rule. Maar ik zie mijn ex elke dag, meerdere keren per dag. We zijn namelijk collega's in een niet zo'n groot bedrijf. 6 maanden zijn we samen geweest, ze was voor mij alles, ik heb alles voor haar gegeven (te veel?) en mezelf voor haar opzij gezet (de grootste fout waarschijnlijk). Maar feit is dat ik niet zo'n groot zelfvertrouwen heb (nooit gehad), mijn ex daarentegen overloopt daarvan. Ze heeft een koppig karakter, een hele grote eigen wil, is heel zelfstandig, hard voor zichzelf, maar weet wat ze wil en niet wil. Ze heeft het dan ook 7 maanden geleden uit gemaakt, omdat ze me niet avontuurlijk, ondernemend, ambitieus en weet ik veel wat nog allemaal vond. Ze was wel nog steeds verliefd op me, maar had in de loop van de relatie ontdekt dat ze een ander karakter nodig had, een leiderstype zoals ze zelf ook is. Ik vond haar karakter geweldig, misschien om mijn eigen gebrek aan zelfvertrouwen te compenseren. Al tijdens onze relatie zat ze met die twijfel en vertelde ze me dat ook heel open, dat ik niet sterk genoeg was voor haar, omdat ze daar eerlijk in wou zijn. En ik was zo verliefd op haar, ik hield zo hard rekening met haar mening en liet mijn eigen mening (waarvan ik op dat moment ook niet zag dat die anders was dan de hare) gewoon achterwege omdat zij zo dominant was.

In elk geval, doordat we elkaar na de relatie elke dag bleven zien, geraakte ik er niet over. En tegelijkertijd maakte ik het haar heel gemakkelijk om over mij te geraken. Elke keer opnieuw stond ik na een tijdje bij haar in het bureau om te vragen, te smeken, waarom we niet terug samen konden komen. We waren toch verliefd? Maar op die manier gaf ik haar telkens de kans om boos op me te worden, om haar in te laten zien dat ik te zwak was voor haar. Door te blijven smeken en triest voor haar neus te gaan staan gaf ik haar alle argumenten in handen zodat ze tegen zichzelf kon zeggen: 'neen, die jongen is niets voor mij, die is niet sterk genoeg op zichzelf'. Tegelijkertijd gaf ze elke keer opnieuw heel eerlijk de redenen waarom we uit elkaar waren gegaan, wat mij nog dieper in de put duwde!!

Wanneer ik dan als een trieste plant terug naar mijn bureau wandelde en haar een uur later lachend en taterend met een andere (willekeurige) collega voorbij zag wandelen alsof er niets aan de hand was, was m'n hele dag om zeep, stonden de tranen in mijn ogen en wilde ik het liefst opnieuw naar haar toe om te vragen dat het toch onmogelijk kon dat ze helemaal niets meer voor me voelde, dat ze me absoluut niet miste. Dat kon toch niet zomaar?!

Deze situatie is sinds april (toen ze het heeft uitgemaakt) tientallen keren herhaald. In september heb ik een lange reis gemaakt met vrienden, en enkel begin oktober ben ik nog een keer bij haar langsgeweest voor een soortgelijke scène. Sindsdien mijden we het contact, op haar aangeven, omdat ze na de laatste keer woedend is geworden omdat ik er weer stond te smeken, omdat ik er na 7 maanden nog steeds niet over was. Haar geduld was op, de tijd van praten was voorbij, ik moest mezelf bijeenrapen, zij ging ook door met haar leven, waarom deed ik dat toch niet. Ik had toch alles om gelukkig te zijn, waarom kon ik ook niet gewoon verder zoals zij deed? (haar woorden)
En je merkt het: opnieuw kwam die vergelijking boven (die ze nogmaals niet bewust maakt maar die bij mij wel zo binnenkomt), waardoor ik mezelf telkens meer en meer in zelfmedelijden wentel.

We zeggen elkaar nog wel dag, en als we mekaar tegenkomen aan de koffieautomaat gaat het wel van 'hoi - hoi - alles goed? - ja hoor, met jou? - ja hoor - ...' Maar nog steeds kan ik er niet tegen om haar lachend en fluitend door de gang te zien wandelen, terwijl ik er niet slaag om m'n gevoelens op orde te krijgen en over haar te geraken. Wanneer ze dan nog eens 's middags tijdens de lunch tegen andere collega's vertelt over haar leuke weekends, haar activiteiten, en ik dat moet horen, dat gevoel is echt hels :s Dan vlucht ik gewoon huilend naar de toiletten... Terwijl zij het net leuk zou vinden voor me moest ik ook verder kunnen. Ze gunt het me echt.
Of zij die een halfuurtje vroeger vertrekt omdat ze blijkbaar wat gepland heeft die avond, met een ultravrolijke "daaaaaaag" (niet om me te pesten, maar ze is gewoon een opgewekte meid) vertrekt en ik die alleen thuiskom in een leeg appartement en niets gepland heb en zich afvraagt wat ze aan het doen zou zijn en met wie... Zo kan ik tientallen situaties opnoemen
Ik check haar FB tientallen keren per dag, heb het zelfs gewaagd om vorige week aan een collega te vragen of die weet of ze al een nieuwe vriend heeft... Die dat niet echt een gepaste vraag vond. Logisch ook... Het is er dus allemaal een beetje over aan het gaan, pfffff!