Je liefde zou toch niet echt zijn geweest als je er nu niet toch nog over dacht. In een van je berichten van eind juni schreef je dat hij had gezegd: "Ik vind het fijn als we samen zijn maar ik mis jou niet". Hij werd moe van je en daarom was het uit. Dat greep me erg aan, het doet pijn en het heeft jou waarschijnlijk ook pijn gedaan. Helpt het je om toch af en toe aan die zin te denken? Je bent zoveel jonger dan ik maar toch leer ik van je proces, al is de pijn er niet minder om. Denk aub zelf ook af en toe aan dat gevoel voor eigenwaarde dat je weer terug wilt en moet krijgen...ook bij een man. Misschien helpt het je om in te zien dat verlies van een liefde een rouwproces is, zeker als je zoveel van je jezelf hebt gegeven. Ga inderdaad geloven dat je niets meer van hem verwacht, zoals je zelf schreef en verwacht iets van jezelf, ik probeer dat ook te doen. Liefs en sterkte.

De vraag heb ik me ook al zovaak gesteld, ze wil me niet meer, ze wil verder met haar leven zonder mij, en toch mis je haar, denk je aan haar en verlangd op zoveel momenten nog aan haar terug.
Ik weet het niet, misschien is LDVD wel een ziekte, een ziekte met zoveel verschillende symtomen, met zoveel verschillende uitwerking fysiek en mentaal, en een medicijn is er nog niet, alleen de tijd.
Probeer voor jezelf ook geen logische verklaringen te vinden voor hoe jij je voelt, of het goed is of slecht, laat het gewoon over je heen komen en ervaar het.
Succes en sterkte
Keyser Sose