inmiddels ben ik bijna 3 jaar samen met mijn vriend,alleen af en toe weet ik het niet meer..in het begin was het een hele turbulente relatie,met veel stoorzenders,meeste zijn daarom ook uit ons leven verbannen,allebei een kindje uit een vorige relatie,ik een bijna puber v 10 en hij 1 van 13.de laatste brengt veel problemen met zich mee inclusief haar moeder,ze is helemaal los en het frustreerd mij enorm dat hij alles op haar moeder schuift,alles komt door haar moeder en hij verwijt zichzelf niets.struisvogelpolitiek noem ik dat...(doet ook weinig om het meisje maar enigzins te sturen voor mijn gevoel)
ik stoor me aan meer dingen van hem en vraag me af of ik nog van hem hou..ik ben zelf ook geen makkelijke,I know..maar de laatste tijd kan ik werkelijk niets van hem hebben..ik ben zo bang dat het einde in zicht is,en ik weet niet of ik dat wil of niet..hij heeft gewoon zijn eigen huis nog omdat ik niet wil samenwonen..hij weer juist wel..maar hij wist toch waar hij aan begon??ik heb er nooit een geheim van gemaakt.hij verstikt me soms en hij beseft het niet,als hij thuis slaapt hoeft ik niet 300 keer per avond een smsje dat hij me zo mist..of 80 keer per dag te horen dat hij van me houd..
ik vind het ook sneu voor hem,de laatste tijd trap ik hem weg en haal hem weer naar me toe..hij voelt dat er wat is,en als hij mij de vraag steld of ik hem nog wel wil,zeg ik volmondig ja..maar vraag me soms af of ik het zeg om hem gerust te stellen of omdat ik het ook echt wil..
en dan die opmerkingen die hij zogenaamd niet zo bedoelt in gezelschap.mij laten overkomen alsof ik een lui ding bent,
ik kom misschien heel verwarrend over,maar het is zo een storm in mijn hoofd..