Ik vind het fijn dat jullie allemaal reageren, en mij proberen te adviseren.
Het probleem is dat ik het niet snap waarom het uit is.
Alles ging perfect tussen ons, we hadden nooit ruzie, hij en ik zijn best hetzelfde. Allebei gevoelig, niet te stoer, niet te soft, en goed bezig met de toekomst. We hebben elkaar ontmoet op een vakantie in Italië.
Het klikte vanaf het eerste moment, we woonden ver uitelkaar, dat klopt. Maar opzich vond ik dat wel fijn, je zat elkaar namelijk niet teveel op de lip, en naar hem toe gaan voelde als een uitweg van alles en iedereen hier, doordat we in een hele andere wereld leefden, om het maar even groot te zeggen.
Ik heb veel twijfels gehad in het begin van de relatie, en aan het einde.
Dat komt door eerdere relaties, waardoor ik bang ben geworden om gekwetst te worden, of om juist hem te kwetsen.
Ik heb het hier met hem over gehad, en hij steunde me er heel erg in. Hij zei dat we bleven vechten, en dat hij er voor me was. Dat hij in ieder geval echt niet bij mij weggaat, en me niet laat gaan. Het vreemde is.. dit zei hij nog geen 3 weken voordat hij het uitmaakte. De laatste keer dat hij bij me kwam dacht hij zelfs nog wel dat het allemaal goed zou komen. Het ging echt heel goed. De dag dat hij het uitmaakte voelde ik me wel een beetje vreemd, hij gaf me niet meer uit zichzelf een kus, en was heel down. Toch zijn we die dag nog samen met de trein naar zijn woonplaats gegaan, om tweede kerstdag daar te vieren. We zijn uiteten geweest en het was heel gezellig. Hij liet nog niet heel veel merken. Maar ik voelde mezelf heel down, en ik wist niet waarom, juist omdat het heel gezellig was. Misschien voelde ik het aankomen? Op een gegeven moment werd hij steeds stiller.. ik bleef vragen wat er aan de hand was, maar hij bleef zeggen "niks". we zijn nog naar skyfall geweest, maar toen we eenmaal in bed lagen heb ik gezegd dat ik niet van gisteren ben, en dat ik het aanvoelde dat er iets was. Toen begon hij helemaal te huilen, maar zei nog steeds niks. Pas toen ik vroeg "wil je het soms uitmaken?" (ik verwachtte nooooit het antwoord : "ja") zei hij "ik voel het niet meer". Ik snapte er niks van, was helemaal in shock. Ik heb me aangekleed, en wilde weggaan, maar hij liet me niet gaan. Hij was helemaal overstuur. Helemaal huilen, hij huilde harder dan mij. Ik heb hem nog nooit zo overstuur gezien. Op een gegeven moment begon ik hem te knuffelen, en te troosten. Hij zei dat hij zo overstuur was uit "schuldgevoel". Ik vroeg hoelang hij al niks meer voelde "het is in twee weken gegroeid, maar ik dacht dat het met kerst wel goed zou komen " Twee weken! hoe kan dat zo snel?! Hij snapte de reden zelf ook niet, en zei dat hij het wel wilde. Nog geen 3 weken geleden was hij er zeker van dat hij oud met me wilde worden!!!!! Hij zei dat het absoluut niet aan mij lag, echt 100% zeker. En hij noemde alles wat hij leuk aan me "vindt", dat ik het beste was wat hem dat jaar was overkomen, en dat hij me echt nooit zal vergeten. Hij vroeg me om een vriendschap. Voordat ik in de auto naar huis stapte zei hij dat hij van me houdt.
De volgende dag heb ik nog een poging gedaan om hem te laten vechten voor de relatie maar hij zei "dat hij me geen valse hoop wil geven". Onze families zijn helemaal in shock, niemand snapt het omdat het zo goed ging.
Ik heb het er met mijn ouders over gehad, en ze dachten dat het met onzekerheid te maken kan hebben.
Dat het hem in 1 keer beangstigde dat hij nu niet meer vrij was. Of hij er wel klaar voor is.
Hij weet de reden zelf ook niet, heb het er meerdere keren met hem over gehad. Ik heb hem gebeld, en zou naar hem toe gaan om met hem te praten. Maar de dag ervoor zei hij dat hij best af wilde spreken, maar dat hij "niet meer over te halen was " "ik hou nog van je, maar niet als mijn vriendin". HOE KAN DIT? die vraag spookt door mijn hoofd. En dat het zo onverwacht kwam, is de reden dat ik nog in mijn relatie geloof.
De laatste keer dat ik met hem zou bellen zei hij dat hij het moeilijk vindt om met me te praten door het schuldgevoel. Hij zei dat hij nog veel aan me denkt en ook vaak denkt aan hoe het zou zijn als ik bij hem was.
Hij zei dat hij wel tegen me wilt praten, maar dat hij het niet echt durft.
Ik heb een heel verhaal tegen hem gehouden dat hij er niks aan kan doen, en dat hij zichzelf moet vergeven. De volgende dag hebben we een leuk gesprek gehad (die hij begonnen was), maar daarna verwaterde het allemaal weer. 4 dagen later praatte ik tegen hem, op de meest luchtige manier, en vriendschappelijke manier die ik maar kon verzinnen, en hij deed ook wel zijn best, maar ik voelde dat het niet meer zoals eerst was. Ook al zei hij dat hij er geen moeite meer mee had om tegen mij te praten.
Het laatste wat hij zei was ik ga, ik spreek je snel.
Ik heb besloten dat ik nu maar ga wachten tot hij tegen mij gaat praten.. Het is allemaal gewoon zo vreemd.
Hij was zo zeker van alles, en in 1 keer niet meer.. We zijn ook nog maar jong (18). maar toch, het ging echt goed.