Na drie weken stilte dan als nog de kogel door de kerk, 1 dode, 2 gewonden..
Ik kan het nog steeds niet helemaal vatten,toen ik hem knuffelde bij het afscheid werd het mij te veel. Ik dacht ik wil dit niet, als hij gaat zie ik hem nooit meer, bijna had ik hem overgehaald om te blijven, maar loslaten is misschien moeilijk, maar leven met een man die constant "twijfelt" of hij bij je wil zijn, is geen leven,,

Ik ben blij dat ik hem gezien heb, dat ik zag dat het ook niet goed gaat met hem, dat hij mij mist, dat hij van mij houdt en dat hij geen steek verandert is en nog steeds dat gecompliceerde mannetje is dat alles "picture perfect" moet hebben, en anders niet..
dat is geen leven..

zucht..
(van opluchting)