Het is voorbij en ik kan het niet vatten

Gisteren heeft mijn vriend het met mij uitgemaakt na een 2,5 jarige relatie. Ik ben er absoluut kapot van.
Twee weken geleden was hij een week naar Spanje geweest met zijn vereniging. Daarvoor was er geen vuiltje aan de lucht en ik was GELUKKIG.
Nu nadat hij terug kwam deed hij ineens heel raar. Hij reageerde kortaf aan de telefoon en nam de hele week geen contact met me op. Ik had al een voor gevoel en toen hij zondag op de stoep stond wist ik het zeker.
Hij heeft het uitgemaakt.
En waarom? Ik snap het nog niet helemaal. Hij zei dat hij veel heeft kunnen nadenken en dat hij ons toch niet als stel meer ziet. Hij ziet geen toekomst meer. Hij miste diepgang in onze relatie. Hij vindt dat ik te veel over onbelangrijke dingen praat, en niet over de dingen die er toe doen.
Ik zie dat zelf helemaal niet zo, en ik zag (nee...zie) die toekomst wel, met een huisje en met een boomgaard en met alles wat we allebei zo leuk vonden. Er zijn zoveel dingen die we alletwee leuk vonden.
Ik kon het zo goed met hem vinden. We hebben echt wel onze slechtere tijden gehad, voornamelijk toen zijn moeder kanker had. Ik heb hem toen te weinig gesteund en ben de eerste dit toe te geven. Nu ging alles zoveel beter en we hebben zo hard aan ons zelf en elkaar gewerkt. Ik was gelukkig.
Maar het is me gewoon niet gegund. Hoe kan ik ooit nog vertrouwen op mijn eigen intuïtie? Ik dacht dat alles goed was. Hoe kan ik ooit nog vertrouwen dat het goed is? Dat het niet elk moment kan eindigen?
Ik mis hem zo en ik houd zo van hem. Ik voel me zo enorm belazerd en alleen. Ik zie veel vrienden en praat veel. Ik hoop dat hier mijn berichten plaatsen ook wat oplucht. Maar nu kan ik alleen maar huilen.
Ik ging gisteravond huilend naar bed en werd huilen weer wakker. Ik heb zo weinig geslapen.
Gelukkig heb ik mijn lieve hondje die dit keer mee mocht in bed en de hele nacht naast mij heeft geslapen. Ik hoopte eigenlijk dat vannacht mijn lieve vriend weer naast me zou liggen.
Het is me niet gegund.

Echo's blog
login of registreer om te reageren

Ma, 20/02/2012 - 11:11 — backtoblack (of verwijderd)

Ik kan me voorstellen dat je

Ik kan me voorstellen dat je erg geschrokken bent, het komt echt uit het niets.
Bij mannen zie je niet zo snel als er iets aan de hand is, ze praten niet over hun gevoelens. Behalve als je het uit hun trekt, maar dat vinden ze niet echt prettig. De 1e weken zul je heel erg rot voelen en schrikken van de gedachtes dat het over is Het kan zijn dat er iets is gebeurd in Spanje, want als hij ervoor normaal gedroeg en daarna vreemd gedraagt is opmerkelijk. Het is messed up, want je hebt hem gesteund in moeilijke tijden.
Sterkte x

Ma, 20/02/2012 - 13:14 — MarcoPolo

sterkte

Ik wens je heel veel sterkte en vooral nu zul je heel veel vragen hebben omdat het zo snel is gebeurd, althans in jouw ogen. Ook ik werd van de een op de andere dag geconfronteerd, na 8 jaar, met een permanente breuk. Maar het gebeurd natuurlijk niet van de ene dag op de andere. Je zult er nog wel even kapot van zijn en vooral verdrietig en boos. Ook ik ben dat na 3 maanden. Mijn ex had vrijwel meteen iemand anders dus dan is het duidelijk dat het bij mij in ieder geval nooit meer goed komt.

Ma, 27/02/2012 - 20:18 — Lekkendhart

Mannen en gevoelens

Ik weet dat veel mannen niet kunnen praten over hun gevoelens. Sommige mannen die dat wel kunnen worden dan als (te) vrouwelijk gezien. Er is ook een tussen variant. Ik weet dat, want ik val onder de laatste variant. Ik kan prima over mijn gevoel praten en ben toch mannelijk (geen macho).

Ik heb helaas een lieve vrouw (inmiddels ex vriendin sinds een week) die toe geeft zich slecht te uitten. Ik wist dit en trok inderdaad van tijd tot tijd de gevoelens uit haar. Moeilijk maar beslist niet onmogelijk.
Helaas is bij haar het oude zeer van haar ex vriend, die haar 7 tot 8 jaar terug heeft mishandeld, voor haar aanleiding geweest, waarvan ze zegt dat mijn gedrag dat weer opriep, om een einde te maken aan onze relatie.

Vooral niet trekken en iets van je laten horen. Ik probeer dat ook minstens een maand vol te houden en dan kijk ik of ik het alsnog wil of kan.

Ze zullen dit probleem zelf moeten willen aanpakken. Ze kunnen hulp krijgen, maar zullen het wel moeten willen en vragen.

Als je liefde onvoorwaardelijk is, dan valt geen contact opnemen ook onder dezelfde onvoorwaardelijke liefde.

Ma, 20/02/2012 - 14:47 — Echo

Mijn eerste gedachte was ook

Mijn eerste gedachte was ook dat hij een ander meisje leuker vond die hij in de vereniging heeft ontmoet. Maar hij verzekerde mij dat dat niet zo was en ik geloof hem wel.
We zijn niet met ruzie uit elkaar gegaan. Ik vertrouw hem wel.
Dat hij van zijn gevoelens niets heeft laten merken; misschien niet. Hij vertelde me dat hij ook dacht dat het beter ging, maar toen hij tijd had om erover na te denken dat hij toch niet een toekomst zag. Dat hij er echt heel zeker van was.
Ik ben vooral verdrietig en zit nu in de fase dat ik vooral denk aan alle dingen die ik niet meer met hem zal kunnen doen. Alle dingen die ik altijd met hem deed.
Straks komt het dat ik alles wil weten waarom hij me heeft verlaten. Maar dat is nu nog niet zo.
Hij heeft gezegd dat als hij iets voor mij kon doen (mensen bellen om het uit te leggen enzo) ik dat moet zeggen.
Ik heb hem vanochtend een mail gestuurd dat ik volgende week graag even wil bellen met hem en het er nog eens over wil hebben. Misschien heeft hij het zelf dan ook meer op een rijtje en kan hij het me beter uitleggen.

Bedankt voor jullie reacties.

Ma, 20/02/2012 - 14:50 — vlindertje59

@echo

Jeetje, ik snap dat je nu echt helemaal in de put zit. Ik snap niet dat als hij nooit iets heeft laten doorschemeren over jullie relatie (bijv. twijfels te hebben) nu opeens er een abrupt einde aan moet komen. Inderdaad zijn mannen niet zo goed in praten, dat was mijn ex ook niet, maar die gaf tenminste nog wel aan twijfels te hebben over onze toekomst samen. Maar toen hij het eenmaal uitmaakte stortte mijn wereld natuurlijk ook wel in. Maar als alles ok met jullie was, hoe kan dit dan zo maar gebeuren?

Ik wens je heel veel sterkte want je gaat nu door een heel diep dal, daar weet ik en iedereen hier alles van.

Vlinder

Ma, 20/02/2012 - 15:15 — Echo

Het laatste half jaar ging

Het laatste half jaar ging het heel goed met ons. Voor die periode hadden we wel eens periodes dat het minder goed ging en dan uitte hij wel eens twijfels of stelde dat er wel wat dingen moesten veranderen.
In mijn ogen heb ik daar heel hard aan gewerkt, hij ook aan zijn problemen, en zijn er grote verbeteringen gekomen. Ik ging meer voor mezelf opkomen, zoals ik voorgenomen had, en ik was toleranter, net als hij. Ik sprak meer en makkelijker over mijn gevoelens.
Ik had het gevoel dat het eindelijk heel goed ging en dat het nog veel beter zou kunnen worden als we nog verder ontwikkelden en onszelf ontplooiden.
Mijn ex ziet dat anders. Hij denkt dat het aan mijn persoonlijkheid ligt en dat valt niet te veranderen.

Ma, 20/02/2012 - 15:38 — vlindertje59

@echo

Nou dat is lekker dan, nu zadelt hij jou zometeen op met een enorm schuldgevoel en zometeen is je eigenwaarde ook nog weg. Uit jouw verhaal lees ik toch echt waar twee kijven hebben twee schuld hoor en niet alleen jij.
Heel veel sterkte ermee.

Ma, 20/02/2012 - 15:48 — misterx

@Echo

vlindertje59 schreef:

Sluit ik me helemaal bij aan. En als hij dat ontkend dan is hij kortzichtig en loopt hij weg voor de confrontatie/vluchtgedrag. Ondanks dat je dit misschien niet wil horen... als dat zo is dan verdient hij jou niet...

Maar zeker sterkte de komende tijd.

Gr MisterX

Ma, 20/02/2012 - 17:11 — Echo

Bedankt voor jullie

Bedankt voor jullie reacties.

Hij geeft ook wel toe dat hij niet alles goed gedaan heeft. Ik denk dat het voor hem een combinatie van dingen is. Misschien gooit hij de handdoek in de ring, misschien ziet hij mij echt niet als de vrouw waar hij mee wil samenwonen en kinderen mee wil. Dat kan allemaal. Soms is het gewoon weg, het gevoel, de visie. Soms is daar nog wat aan te doen, soms ook niet.
Ik denk wel dat hij er echt lang over nagedacht heeft en het voor hem gewoon klaar is. Hij zegt dat hij getwijfeld heeft en zichzelf moed ingepraat. Hij vond het heel erg om mij te kwetsen en verdriet te doen, maar soms moet je gewoon voor jezelf kiezen.
Ik begrijp dat wel maar het doet zo'n ongelofelijk zeer. Ik denk steeds "wat als..." en of het wat zou hebben uitgemaakt. Wat als ik heb begin vorige week gebeld had toen hij nog twijfelde?
Wat als ik nog meer over mijn gevoelens had gepraat?
Het komt wel van twee kanten. Hij heeft iemand nodig die openlijk over haar gevoelens kan praten zodat dat voor hem ook makkelijker wordt. Bij twee mensen die het er allebei moeilijk mee hebben komt er soms gewoon niets.
Ik denk ook dat hij nog terugdenkt aan de tijd dat zijn moeder kanker had en ik er niet voor hem was. Ik heb het bijna genegeerd. Het is wel zo dat hij me als het ware wegduwde toen en weinig aangaf waar hij mee zat, maar ik had zeker anders moeten handelen toen. Ik denk dat hij bang is dat zoiets weer voorkomt, misschien dat ik dat ook als toekomstige moeder zou doen.
Ik weet het niet maar het maakt nu ook niet zoveel meer uit. Ik wil gewoon zo graag dat het weer goed komt en dat we gewoon verder aan onszelf en elkaar kunnen werken. Maar ik vrees dat het gewoon klaar is voor hem.
Het doet me wel voelen alsof ik niet goed genoeg ben. Dat doet zeer maar dat betekent niet dat ik voor niemand goed genoeg ben.
Maar aan een nieuwe vriend denken kan ik nu echt niet. Ik zie mijn toekomst nog steeds met mijn ex en dat doet zo'n zeer om dat nu in duigen te zien vallen.

Ma, 20/02/2012 - 18:04 — vlindertje59

@echo

Jij bent 1 van de 1e vrouwen die ik hier tegenkom die niet over haar gevoelens kan praten, alhoewel, het valt me op dat je het hier op wel kan. Bij mij was het andersom, mijn ex is opgevoed om vooral niemand "lastig" te vallen met zijn problemen en vooral geen hulp zoeken (die hij eigenlijk wel heel hard nodig had). Hij had zoveel onverwerkte dingen wat hem dus toch is opgebroken en daarbij een lichamelijk probleem had. Hij had vanaf het begin dat we met elkaar gingen al last van erectiestoornissen, dus ja dat schijnt voor een man vreselijk te zijn, terwijl ik er niet zo mee zat omdat ik hartstikke veel van hem hield en nog steeds doe. Ook heeft hij altijd gezegd dat ik een heerlijke vrouw ben en het probleem bij hem ligt en niet door mij komt. Ook heb ik een dochter van 17 jaar die enorm jaloers was en mij soms het leven heel zuur maakte omdat ze bang was dat ik haar nu vergat en alleen maar met hem bezig was in haar ogen. Hij zat daar tussenin en was vaak niet makkelijk voor hem. Enfin om een lang verhaal kort te maken, alles bij elkaar stapelde dat zich op en hij kon er niet meer mee omgaan, terwijl ik heb gevochten tot het bittere eind, echt waar hoor. Ik wilde onze relatie zo graag laten slagen omdat we gewoon weg een perfect stel waren. Dat vonden wij zelf ook maar ook de buitenwereld vond ons een super goeie match. Al maanden liep hij dus met twijfels en zei dan de ene keer ja ik ga er nog voor en dan de andere keer nee en dan weer ok we gaan ervoor pff. Dat heeft mij eigenlijk ook wel gesloopt moet ik zeggen, al die onzekerheid elke keer. Maar hij wilde gewoon niet naar een psycholoog want dat kon hij niet, dat zou hem nog meer "kwaad" doen, zei hij. Dus ja op een dinsdag de 23enovember zei hij nog op een avond ik ga er nog voor en 2 dagen op donderdagavond maakte hij een eind aan onze relatie omdat hij er niet meer mee om kon gaan met al zijn problemen. Hij vond dat ik maar op zoek moest gaan naar een andere man, want ik zou beter verdienen dan een man zoals hij is, zei hij en zegt hij nog steeds pfff. Mijn wereld stortte compleet in. En tot de dag van vandaag (3 maanden later) voel ik me nog steeds super ellendig want ik hou van deze man, met heel mijn hart. Het is zo jammer dat hij echt zijn ware gevoelens nooit heeft durven tonen anders had ik hem echt kunnen helpen en had ik misschien dingen ook anders gedaan. Maar helaas het is niet zo gegaan. En ik baal daarvan, nog steeds.
Hij riep altijd dat hij een superjeugd gehad heeft, maar ja je gevoelens niet mogen uiten tegen iemand, ja sorry hoor dat vindt ik een hele foute opvoeding.
Geef jij je ex maar even de tijd om tot bezinnen te komen en wie weet kunnen jullie binnenkort een keertje een heel goed gesprek hebben met elkaar.
Nog even een vraagje: Waarom heb jij hem niet gesteund toen zijn moeder kanker had? Had je daar een reden voor?

Groetjes
Vlinder

Ma, 20/02/2012 - 18:42 — Echo

Hey Vlinder, bedankt voor je

Hey Vlinder,

bedankt voor je reactie. Wat een onzekerheid moet jij gehad hebben. Ik heb dat in mijn relatie ook gehad maar dat was de laatste tijd helemaal niet zo.
Ik moet zeggen dat ik ook een beetje 'emotieloos' ben opgevoed. Mijn moeder heeft het ook heel moeilijk met emoties tonen, alhoewel het wel beter wordt. Er werd alleen in extreme situaties gezegd 'ik hou van jou' en huilen daar schiet je toch niets mee op. Dus ik denk wel dat het een basis in mijn jeugd heeft. Echter ben ik daar bewust van en ben al heel lang bezig mezelf sterker te maken om ook over die emoties te kunnen praten. Dat is me veel beter gelukt. Het probleem is dat als ik persoonlijk met iemand praat, voornamelijk mensen waar ik veel om geef, ik het heel moeilijk vind om over mijn gevoelens te praten zonder te moeten huilen. Met schrijven valt dat natuurlijk mee.
Mijn ex had het er heel moeilijk mee toen zijn moeder kanker had. Op een gegeven moment is haar zelfs verteld dat de bestraling niets had uitgehaald en zij nog een 50/50 kans had om te overleven. Dit was voor haar heel emotioneel maar ook natuurlijk voor mijn ex. Gelukkig bleek dit niet te kloppen en is zij nu helemaal schoon.
Maar in die periode was hij altijd erg mat. Hij heeft zelfs eens met mij een gesprek gehad waar in hij vroeg of ik geen punt achter de relatie wou zetten omdat het toch niet leuk was met hem. Ik ben een type van 'for better and worse' en ik had ook wel door dat hij door de emoties en angst zo beïnvloed werd. Ik wilde er dus aan werken en bij hem blijven.
Maar die periode was voor mij ook niet makkelijk. Ik was altijd bang dat hij me niet meer zag staan of mijn aanwezigheid vervelend vond. Niet helemaal onterecht want als hij een slechte bui had dan was hij ook zeer afstandelijk en kon me daardoor kletsen. Hij wilde dan niet knuffelen of kussen en reageerde snel geïrriteerd. Dit heeft mij toen erg onzeker gemaakt. Ik wist gewoon niet goed wat ik kon doen om hem te steunen en kreeg van hem geen tot weinig feedback over wat hij graag wilde wat ik deed voor hem. Met als conclusie dat we beiden in een dip zaten in die periode.
Ik ben toen al begonnen met aan mezelf werken en dat is toch al zeker een jaar geleden. Als ik weer voor zo'n situatie zou staan zou ik zeker niet hetzelfde handelen. Ik zou ten eerste van hem verwachten om in therapie te gaan want zo'n toestand was echt onhoudbaar. Hij is dat een paar keer geweest maar zei dat het voor hem niet werkte. Maarja, de ene therapie is de andere niet.
In ieder geval zou ik me minder over mezelf heen laten lopen en mezelf zo onzeker te laten maken. Ik weet ook zeker dat mijn vriend het anders zou aanpakken als hij het weer overnieuw mocht doen.
Ik heb een antwoord van hem terug van mijn mail vanochtend. Hij zegt dat hij vol met emoties zit en het toch moelijk vind mijn email te beantwoorden. Hij zal me nog bellen eind deze week of begin aankomende week. Hij zei ook dat ik hem altijd mocht bellen of hem mocht mailen en dat hij dat helemaal niet erg vond.
Ik heb hem maar een mailtje gestuurd dat ik niet teveel contact wil omdat ik anders blijf hopen. Ik moet nu aan mezelf werken en hier sterker van worden. Teveel contact is volgens mij dan een stoorzender. Ik heb hem ook verteld dat hij niet vanuit schuldgevoelens of omdat hij voelt dat het 'moet' contact met mij hoeft op te nemen.
We zien wel hoe het loopt maar zelfs al zou hij mij smeken terug te komen dan zou ik dar toch heel goed over na moeten denken.

Jeetje wat een lang verhaal al weer...

Wie is online

Enquête