Hoi doubt, wist je dat na een breuk de wereld écht wel vergaat? Ja in tegenstelling tot wat anderen soms roepen vergaat die wel na je breuk, tenminste, jouw wereld zoals je die bent gaan leven, gaan aanvaarden, aan ging wennen en naar toe gegroeid bent. Die wereld vergaat en brokkelt letterlijk af om je heen en lijmen heeft geen zin: een porceleinen vaas die breekt in duizend wordt nooit mooi als je die lijmt meer en het zal een vermogen kosten om de energie op te brengen om alles weer op de oude plaats te krijgen. Alles vergaat, dus ook DIE wereld.

Wat niet vergaat, is de toekomst. En ook al is jouw wereld vergaan, de klok tikt door, elke dag zo'n zesentachtigduizend en vierhonderd seconden (da's één dag, zo ongeveer ).
En wat je niet beseffen kan, wat niemand beseffen kan wanneer men meemaakt wat jij nu meemaakt, is dat ergens in die toekomst een nieuwe wereld weer zal ontstaan. Die wereld is niet gelijmt, maar ontstaat uit een paar oude brokken uit je verleden vóórafgaand aan toen je met hem in een relatie kwam, andere brokken die bij je zijn gekomen tijdens je relatie, en nieuwe stukken wereld die naar jou zullen komen vanaf het moment van de breuk. Dat laatste vormt de kern van je nieuwe wereld en dat andere zal het gaan aanvullen. Hoe ik dat bedoel is zo: Jij komt in een periode terecht dat je genoeg tijd hebt (en geloof me, je doet weinig anders nu dan dit) voor zelfreflectie. Je bent nu continu met hem en jezelf bezig. In het begin vooral met hem omdat je die brokstukken van je relatie wil lijmen en je zoekt mogelijkheden om die vaas te helen, je zoekt welke lijm het beste is, je bent zoekende. Je weet dat de vaas stuk is en niet meer terugkomt zoals die was, maar het dringt niet tot je door. Vooral het feit dat je relatie nooit sterker uit een onverwerkte breuk kan komen is een soort van -ver van mijn bed-show-, maar dat komt later wel terug. Je zal steeds minder met hem bezig zijn in je gedachten en steeds meer met jezelf, zoals ik al zei. Steeds meer ga jij kijken hóe jij in de relatie stond. De steeds maar weer prevelerende gedachten dat jij zoekt naar hoe jij dingen anders had moeten doen wordt minder en maakt plaats voor andere gedachten die jij met jezelf gaat confronteren. Vanzelf ga jij je steeds meer afvragen of jullie samen wel zo gelukkig waren op ten duur. Of maakte jullie elkaar wel zo gelukkig zoals je nu geromantiseerd alles indenkt? Vervolgens kijk je steeds beter naar jezelf en durf je jezelf in de spiegel aan te kijken. Eerst met veel tranen en zelfmedelijden. Later meer wat afvragender... Je vraagt jezelf dan af wat jij eigenlijk écht te bieden hebt. Of je niet de laatste tijd teveel op je tenen liep om de ander het naar de zin te maken en jij eigenlijk niet 100% jezelf meer was. Je weet dat je jezelf eigenlijk gewoon had moeten blijven. Dit soort gedachten houden jou een spiegel voor: je leert jezelf beter kennen. Je vraagt jezelf dan ook op ten duur af waarom je niet zo was tijdens de relatie zoals je dán bent. Je komt onmiskenbaar tot de conclusie dat je jezelf een beetje uit het oog verloren had en dat je dan bezig bent met heel wat dingen over jezelf te leren. Metaal wordt je sterker. En opeens zal je opmerken dat je stapjes verder komt in het verwerken van een relatie. Je ziet eigenlijk dat er een nieuwe wereld ontstaat. Je doet weer dingen zoals je deed voor je je relatie kende; jouw eigen dingen. Je merkt vanzelf op dat de gedachten aan je ex een andere vorm krijgen. Nee, ze worden wellicht niet minder nog, maar het voelt op een of andere manier anders aan. Ik spreek niet in termen van paniek en rust, maar meer van heel dichtbij naar wat meer afstand. De details worden vager terwijl de hoofdlijnen de overhand nemen. Waren het eerst nog allerlei details die je continu pijn deden, herinneringen opwekten; die details gaan niet weg, maar je zal merken dat je gevoel het steeds vaker om zal zetten in denken aan de grote hoofdlijnen. Eerst voel je je er schuldig over dat je hem aan het 'vergeten' bent, want je wil het eigenlijk niet vergeten. Ironisch genoeg vergeet je het niet, maar je komt er mee in vrede. Stap voor stap krijgen herinneringen een plaats.

Zoals Rome niet op één dag gebouwd is, zal jouw nieuwe wereld dat ook niet zijn. Bovendien moet eerst het puin van de oude beschaving geruimd moeten worden voordat er plaats is voor nieuwbouw in die nieuwe wereld. Puin ruimen is verwerking. Jezelf met gedachten confronteren, andere herinneringen proberen uit de weg te gaan, nieuwe acties in het leven ondernemen. Het zijn allemaal mogelijkheden om puin te ruimen. Niets is echter goed, niets is echter fout. Soms voelt het aan als onmogelijk, soms ben je in een roes van sterkte. Maar feit blijft. Puin wordt geruimd terwijl nieuwbouw al begint daar waar geruimd is. Een stad is nooit af, zegt men wel eens, zo ook jouw wereld niet.

Zelf zit ook ergens in dit verhaal nog. Accepterend dat mijn grote liefde mij verlaten heeft. Soms nog ontkennend. Lees mijn verhaal eens door en vervolgens eens mijn blogs als je die nog niet gezien hebt. Je merkt dat de toon langzaam aan verandert, hoogtepunten afwisselen met dieptepunten. Ironisch genoeg heeft mijn ex geen weet meer wat ik denk en ik niet meer weet wie zij eigenlijk is. Liefdesverdriet is ergens goed voor. Voor mij is het dat leer mezelf leer te accepteren wat ik ben en vooral wat ik niet ben. Dat ik kan schrijven, dat ik nieuwe dingen ook alleen kan proberen te doen. En al het goede van de relatie. Wellicht komt het ooit nog eens, wellicht komt het voor mij niet meer. Een vraag die iedereen zichzelf afvraagt maar die niemand beantwoord krijgt. En eigenlijk doet die vraag er niet toe, want in deze wereld waar een goede relatie die overloopt in samenwonen, eventueel een huwelijk, eventueel kinderen, eventueel kleinkinderen en een mogelijke liefdevol einde van je leven, in het bijzijn van je partner, waarin dat halen bijzonder kleine kansen heeft, in die wereld behoor je sterk te zijn, alleen te kunnen zijn en jezelf niet te laten pijnigen door diegenen die relaties om je heeb hebben. De voordelen van een relatie hebben zijn in de loop der eeuwen ietwat gewijzigd. Men heeft elkaar niet meer nodig om te overleven, de eisen aan partners zijn torenhoog en de leeftijd waarin mensen vaak bijelkaar komen is een leeftijd waarin jejezelf al vaak zo gevormd hebt dat aanpassen aan de ander niet onoverkomenlijk is, maar moeilijker dan toen je jonger was (toen je 16 was kon je verliefd worden op iedereen met een leuk smoeltje... bedenk eens wat je eisen toen waren en wat ze nu zijn).

Nee, het is prachtig als je del iefde van je leven weer zal vinden, en mogelijk heb je het idee dat je die al gehad hebt en dus nooit meer zal vinden. Hoe dat ook zal uitpakken, besef dat je het altijd met jezelf moet blijven doen en dat die persoon het meest belangrijke in je leven moet zijn en zal blijven.

Jij zal je eigen nieuwe wereld bouwen, heel veel succes en sterkte toegewenst!