Lieve mede liefdesverdrietigen,

Mijn relatie is op 17 juni uitgemaakt door mijn vriendin.
We hadden iets sinds 4 april 2004 (symboliek o symboliek, 4-4-4 tot 17-6-6).
En eigenlijk hebben we elkaar leren kennen tijdens de Gentse Feesten 2003.
Daar hebben we toen een soort vakantieliefde relatie meegemaakt.
Elkaar toevallig tegen het lijf gelopen en blijven plakken.
Dat was toen een heftige week.

Daarna hebben we lang geen contact gehad.
Tot ze me een keer mailde dat ze een feestje gaf en of ik niet kwam.
Was helaas ziek, maar zei dat ze altijd welkom was in Rotterdam.
Toen is ze een weekendje langsgekomen en vanaf dan hadden we een relatie.

Ze heeft me alle moois laten zien van wat een relatie kan zijn.
Ze verwittigde me altijd wel van als je te dicht komt kan ik gaan lopen.
Maar ze is iemand die heel graag heel dicht bij iemand was.
We hebben 2 jaar een LAT-relatie gehad. Zij in haar huis in A in België en ik mijn appartement in Rotterdam. Naast mijn werk volg ik daar nog een zware opleiding. Die zit nu in haar eindfase (afstuderen). We hadden al afgesproken dat we eind dit jaar eindelijk samen zouden gaan wonen.
Bij haar in dat dorp in België. Daar heb ik het eerst knap lastig mee gehad.
Ik zou hier mijn leven opgeven om een nieuw leven bij haar te beginnen.
Maar uiteindelijk zag ik het wel zitten. Ik geloofde in haar verhaal, kindjes, huis, tuin, bomen...
Het was allemaal heel mooi. We hadden alleen wat weinig tijd (hoewel we elkaar elk weekend zagen en elke avond met elkaar belden over internet).

Een maand of 3 geleden hadden we een keer een erg emotioneel gesprek over het feit dat ze altijd zo piekert en slechte dingen denkt over mij als ik niet bij haar ben. Dat ze het nog zo lang vond duren tot we samen gingen wonen. Dat ze twijfels begon te kweken. Daar was ik toen wel een beetje van geschrokken, maar het was voor mij geen ultieme alarmbel. Ze piekert namelijk altijd heel hard (een echt malertje) en het gesprek besloten we met dat het allemaal goed zou komen en dat het niet meer zo lang zou duren voor we samen zouden gaan wonen.

Intussen nog heel veel leuke dingen meegemaakt. Een weekend met haar ouders in de Voerstreek, een etentje met haar ouders en mijn ouders in het kasteel van B. Verjaardagsfeestjes van vrienden. Een magnificent concert van Fantomas in Brussel. Mijn verjaardagsfeestje en een barbeque voor haar verjaardag.

Toch is die tussenperiode achteraf bekeken niet zo mooi als ik dacht.
Ze is echt volledig aan me beginnen te twijfelen.
Dingen die ze vroeger leuk vond aan mij (die kleine dingen waar ze in eerste instantie op gevallen is) begon ze uitermate irritant te vinden.
Ze heeft me zelfs toegegeven dat ze het gevoel heeft dat ik haar de laatste tijd migraine bezorgde.
Als ik vrijdagavond bij haar aankwam, was het al prijs. Hoofdpijn, moe, suf.
Haar excuus was altijd dat ze een drukke werkweek gehad heeft.
Niet dus. Ze was zich al de hele dag aan het opnaaien dat ik irritant zou komen doen.

Het weekend van de 17de zou ze zaterdag naar mij komen.
Dat was het weekend nadat we nog een gezellige barbeque gehad hebben bij haar met een bevriend koppel.
Ze zou rond de late middag aankomen, maar ze stuurde 's middags al een sms dat ze zou vertrekken.
Daarna stuurde ze er nog een dat ik me maar moest voorbereiden op slecht nieuws...
Toen riep mijn gevoel al: ze komt het toch niet uitmaken.
Neen, dacht ik, er is vast iets met de kat of met iemand van d'r familie... maar zou ze dat niet over de telefoon zeggen?
Toen ze aankwam stond haar gezicht al erg droevig.
Toen vertelde ze me dat ze het niet meer zag zitten.
Ze kon niet langer liegen dat we een erg leuk koppel zijn.
De vonk is weg, zegde ze.
Ze voelde zich een bitch worden.
Bang dat ze als haar tante Greta zou worden (ongelukkig en verbitterd).
Ze kon het niet aan dat ik daar zou gaan wonen en dat alles slecht zou aflopen, dan zou ik pas echt redenen hebben om heel boos te zijn op haar.
En neen, er is niemand anders waar ze wel gevoelens voor ontwikkeld.
Het zal nog lang duren, zoals ze zegt, dat ze weer iemand zo dicht bij zal laten komen.
Na een tijdje heb ik haar gevraagd om dan maar naar huis te gaan.
Ik had tijd nodig voor mezelf. Naar Hoek van Holland even gaan uitwaaien.

's Avonds heeft ze nog tig maal gebeld om te weten hoe het met me was.
Ik heb haar gezegd dat ze me met rust moest laten.
Dat ik mijn emoties moet verwerken.
Dat ze me valse hoop geeft als ze me belt.
De dag nadien heeft ze ook de hele dag proberen bellen.
Pas 's avonds heb ik haar wat laten weten.
Een verwijtend telefoongesprek. Ik razend, boos.
De dag erop een mailtje gestuurd, dat ik het allemaal niet zo bedoel, maar dat ik het er erg moeilijk mee heb en weer dat ze me met rust moet laten.
Zij weer smsjes sturen, zo van Slaaplekker...
Het weekend erop heb ik haar een berichtje gestuurd dat ik al mijn spullen zou komen halen.
Dat heb ik dan ook gedaan.
Heel mijn auto volgeladen.
Nog een uur of 4 op d'r in aan het praten geweest.
Buiten veel tranen heeft ze eigenlijk weinig gezegd.
Alleen als ik insinueerde dat er volgens mij iemand anders is, daar reageerde ze ontkennend op.
Onbegrip.
Veel te lange knuffels.
Een heel intieme kus.
Afscheid.
De kat in haar reismand.
Terug naar Rotterdam.

Ondertussen een pijnlijke tijd vol liefdesverdriet.
Veel steun aan de website http://www.liefdescursus.nl/tranendal/index.html
Ik wil haar nog wel eens spreken, denk ik.
Ik vrees dat een gesprek met haar me er helemaal terug onder kan krijgen.
Toch zal het moeten.
Om de laatste banden te verbreken.
Afgelopen zaterdag heeft ze me weer een keer of 4 proberen te bellen.
Ze wil graag weten hoe het met me gaat.
Ze moet toch weten dat het slecht gaat.
Dat ze me alleen valse hoop geeft als ze me gaat lopen bellen.
Dat wil ik haar in een laatste gesprek nog een keer afleren.
En ik wil weten wie het is.
Ik ben er zeker van dat er iemand is.
Dat is juist de reden waarom ze het uitmaakt.
Ze wil gevoelens voor iemand anders ontwikkelen.
Zoals ik haar ken, wil ze dat niet terwijl ze een relatie met een ander heeft (nobel, maar niet heus).
Waarschijnlijk wil ze het nog aan niemand vertellen omdat die persoon het zelf nog niet weet dat ze er verliefd op aan het worden is.
Ze moet het me nu vertellen, want als ze vriendjes met me wil proberen te blijven (waar ik zelf echt niet in geloof) dan kom ik er over een maand of 6 wel achter. Dan weer die pijn, ik kan het me al voorstellen.

Ach,

Fijn om je verhaal ergens kwijt te kunnen