Tja, zoals de kop al zegt, is het er toch van gekomen. Ik kon het niet meer verbergen, en voor mijn vrouw was het duidelijk, dat ik verliefd ben op een ander (zie een eerdere blog). We zijn dus uit elkaar, en ik woon nu bij mijn collega, haar vent had ook al eieren voor zijn geld gekozen, en was voor de kerst al vertrokken (wat ik overigens nog niet wist). En het klinkt misschien heel lullig, maar het voelt goed, en ik merk nu dat er de afgelopen jaren heel wat slijtage in mijn relatie zat. En hoe je het ook wend of keert, een relatie moet je wel samen maken. En daar zat het probleem...je kent ongetwijfeld die reclame waarin een vrouw zegt dat ze op een gegeven moment leefden als broer en zus (mcDonald geloof ik), nou, welkom in mijn wereld......... Nooit ergens zin in, drink niet zoveel(na het tweede glas wijn bij een etentje), vanavond niet (seks, ze heeft geloof ik al 15 jaar hoofdpijn), doe niet zo stoer, (als je gezellig op een verjaardag wat anekdotes op zit te halen), goh, romantisch..... bloemen(op zo'n cynisch rottoontje), als ik een bossie rozen meenam van de markt, en zo kan ik nog wel ff doorgaan.
Ik begrijp best dat velen van jullie hier in een slachtoffer rol zitten, maar ik denk dat het voor velen toch ook eens tijd is om de hand in eigen boezem te steken, want zoals al eerder gezegd een relatie moet je samen maken, en degene die een andere weg kiest valt ook niet altijd alles te verwijten. Vraag jezelf eens af, hoe iemand er na 30 jaar monogamie toe komt om voor een ander leven te kiezen met een andere vrouw. Omdat de relatie zo goed was?
En dat ligt dan alleen maar aan de "overspelige" partij?
Ik weet heus wel dat een aantal van jullie het niet willen weten, maar stel jezelf eens de vraag of je;
A: het ook dertig jaar in je huidige relatie vol kan houden voordat je mij veroordeeld.
B: Je inzet in je huidige/vorige relatie wel zo groot is/was dat je partner niet de behoefte heeft/had om naar een ander te gaan?
Je hoeft er mij geen antwoord op te geven, maar stel die vragen aan jezelf in de spiegel, en geef jezelf dan ook eerlijk antwoord.

Ik besef heel goed dat dit bij veel mensen emoties los zal maken, maar dat laat ik dan maar over me heen komen.
Het is mijn leven, en ik heb ervoor gekozen om met een ander verder te gaan, om de doodeenvoudige reden dat ik geen zin meer heb om de rest van mijn leven weg te kwijnen en te verzuren in een uitzichtloze situatie/relatie. Daarvoor is het leven te kort.
En wat de toekomst brengen moge....? Ik zie het wel, voor nu begin ik voor het eerst sinds heel lang weer een beetje geluk te voelen, en oh ja, het klinkt misschien gek maar we hebben ervoor gekozen om nog even geen seks te hebben met elkaar, in ieder geval totdat de scheidingen rond zijn. (Terwijl we heel bewust voor elkaar gekozen hebben)
Noem het overdreven, maar we zien het allebei dan toch nog als vreemdgaan zolang we nog aan onze exen verbonden zijn, en dat willen we alletwee niet.

Ik wil jullie namens twee gelukkige mensen toch het allerbeste voor het nieuwe jaar wensen, en wees vooral eerlijk voor en naar jezelf!

Niet meer verwarde man.