Na twee jaar kan ik nu nog steeds terugkijken en zelfs zeggen ik hou nog steeds van hem.. Vind het zo idioot, zo triest.... Ik kan niet zeggen of ik de relatie terug zou willen... daar sta ik niet eens bij stil... ik kan niet zeggen dat ik hem zou willen zien.... mijn gedachte gaat alleen maar naar tja klote maar ik hou nog steeds van hem.... Hij is allang verder gegaan... heel snel verder gegaan.... en woont inmiddels al meer dan een jaar samen... Het is zo triest hoe ik er ergens aan blijf hangen... blijkbaar kan ik het niet loslaten.... ...
Ik vind het zo'n gevecht dat mijn gevoel niet overgaat... ik leef mijn leven, doe mijn ding... ben druk met eigen bedrijf... Toch heb ik idee dat ik mijzelf 'on hold' heb gezet.... ergens in de wachtstand... is toch vreselijk dat ik dat doe? Vind het ook zo moeilijk te bevatten..... zeker ook de gedachten van mensen... met de opmerking... daar ben je toch nu wel klaar mee? Ik zie dat zo anders... tuurlijk ben ik er klaar mee.... ik onderneem toch niets naar hem toe... ik zit alleen met dat gevoel dat ik echt van deze man hou... Het is niet over... daar kan ik lang en kort over nadenken het is gewoon zo! Ik heb hem 2 jaar niet gezien, nog gesproken.... doet er ook niet toe! Ik heb alle fases gehad.... boos, verdrietig, etc.... en nu sta ik voor mijn gevoel weer on square one.... alleen zijn al mijn emoties verwerkt en blijkbaar is er nog steeds houden van....de woede is weg, het verdriet van het niet samen zijn is weg,... het gemis en houden van is er gewoon nog! Tja ik doe echt mijn stinkende best en hoop maar dat ook dit uiteindelijk zal verdwijnen......