Het is bijna zover.... maandag vertrek ik! Aan de ene kant is dat ontzettend spannend en een avontuur op zich, maar aan de andere kant moet ik niet alleen mijn ex loslaten maar mijn hele leven hier. En mijn leven hier was niks mis mee!

Het is moeilijk om afscheid te nemen van mijn familie en vrienden, het is moeilijk om afscheid te nemen van mijn vertrouwde omgeving, mijn huisje, mijn routines en het is ontzettend moeilijk om mijn werk vaarwel te zeggen. Ik heb dat 4 1/2 jaar met zo veel plezier les gedaan, dat ga ik zo missen.

En ja.... het aller aller aller moeilijkste is dat ik nu heel ver wegga van hem. Als ik daar aan denk draait mijn maag om. Want als ik eerlijk ben dan kan ik verdomme nog steeds geen centimeter loslaten.

Ik heb veel geleerd de laatste weken over mezelf. Ik heb boeken gelezen, psycholoog bezocht, geschreven, gesurft en veel, heel veel gesproken. Daar heb ik heel veel aan gehad en dat heeft me uiteraard allemaal goed gedaan. Je leert nieuwe dingen over jezelf, je gaat gebeurtenissen een plek geven en je doet je best te accepteren dat het is hoe het is.

Ik heb ook heel veel steun aan deze website gehad en jullie allemaal hier! Het is, hoe zuur ook, heel fijn om te lezen dat jij niet de enige bent en dat er mensen zijn die naar je luisteren ongeacht wat je te schrijven hebt. En daarvoor wil ik jullie allemaal enorm bedanken! Maar er zijn een aantal personen die ik toch nog even extra wil bedanken:

Roberto: mijn buddy vanaf de eerste dag dat wij hier beide inlogden. Zoveel emoties zijn voorbij gekomen en jij was er voor mij als ik weer eens wat kwijt moest.

Freespirit: deze dame kan zo ongelooflijk mooi de waarheid voor je opschrijven. Ik heb heel vaak moeten huilen om jouw teksten, zo vaak de spijker op zijn kop! Ik heb alles uitgeprint en altijd in de buurt voor als ik het even nodig heb.

Unremedied: Jongen, als jij er niet was geweest die ene nacht (msn) dan weet ik niet hoe het was afgelopen. Je hebt mij er echt doorheen getrokken!

Uiteraard zal ik nog wel eens inloggen maar ik heb niet altijd toegang tot het internet. Ik wil natuurlijk wel weten hoe het met jullie gaat dus ik kom heus nog wel langs en als ik in een dipje zit weet ik dat jullie er zijn.

En helaas moet ik afsluiten met jullie te zeggen wat ik NIEMAND om mij heen meer durf te zeggen.... Ik ben tot de pijnlijke conclusie gekomen dat mijn liefde voor hem zo groot is en zo diep zit dat wat er ook gebeurd is, wat hij ook zegt, wat de rest van de wereld ook zegt en hoe hard ik er ook tegen vecht ..... Ik zo verschrikkelijk veel van hem hou dat het pijn doet tot in mijn tenen en ik wist niet dat liefde voor een partner zo onvoorwaardelijk kon zijn. Mijn allerliefste schat, ik neem je mee in mijn hart en stiekem, heel stiekem, blijf ik hopen op die dag........

Heel veel liefs, Bluegirl