Hij en ik begonnen samen aan ons huis te bouwen.
Het begin van het huis zag er mooi uit, recht en stevig.
Naarmate de bouw vorderde, ging zijn kant er schever en slechter uitzien.
Mijn kant daarentegen was nog steeds mooi recht, perfect en zuiver.
Het huis zou op deze manier nooit een goed en stevig huis worden,
hoe mooi mijn kant er ook uitzag en hoe hard ik ook had gebouwd.
Het huis zag er niet goed uit en hij zag dat ook.
Hij is weggegaan omdat hij het huis nooit meer zou kunnen herstellen.
Daarvoor was hij te zwak en niet goed genoeg in bouwen.
Eigenlijk was hij nooit verder gekomen dan de onderste stenen.
Hij is ergens anders opnieuw begonnen.
Mocht hij verder komen dan de onderste stenen, dan nog
zou het nooit een stabiel, stevig en mooi huis worden.
Ik heb zijn gedeelte afgebroken en ben opnieuw begonnen.
Ik bouw verder en wacht totdat iemand samen met mij mijn mooie, stevige
en rechte huis wil afbouwen.
Maar tot dan doe ik het alleen. Langzaam, moeizaam, maar mooi, stevig, recht, perfect
en geheel naar mijn smaak.

Het wordt een prachtig huis!