Lieve allemaal!

De minuten tikken voorbij, de minuten worden uren en uren worden dagen, ook deze dagen worden uiteindelijk weken. En misschien voordat ik het weet worden de weken maanden. Ik ben nu ongeveer 10 weken verder. Tien lange weken waarin ik verschillende gevoelens heb gevoeld.
Van verschrikkelijk intens verdriet, tot het voelen alsof je hart uit je lijf is getrokken, het verliezen van eetlust en hierdoor kilo's afgevallen. Maar ook heb ik vriendschappen terug gevonden of opnieuw gevonden. Ik heb boosheid gevoeld, haat tot schuldgevoelens na deze haatgevoelens, ik heb mij gekrenkt gevoeld, beschadigd en belazerd gevoeld. Verschillende emoties die ik nog steeds voel. Misschien in mindere mate, ik weet het niet. Hoop is altijd aanwezig geweest, ik vraag mezelf af.. Is hoop fout?
Ik weet het niet, misschien is het wel een soort pleister op een wond die alles een beetje verzacht? Totdat je eraan toe bent om de pleister te verwijderen en verder te gaan om de wond echt te laten helen? Wie zal het zeggen.
De emotie die vanaf het begin af aan al aanwezig is geweest is het gemis. Het gemis dat iemand daar voor je staat waar nodig, het gemis dat je weet dat er iemand aan je denkt, die nieuwsgierig naar je is en je hiernaar zou vragen? het gemis om naast iemand te kruipen wanneer je het koud hebt, of gewoon het gemis dat iemand eens de armen om je heen slaat. Het gemis is de grootste emotie die con-ti-nue echt aanwezig is. Gewoon het gemis naar degene waar ik die tijd zo mee heb doorgebracht altijd het idee hebbende dat dat voor altijd zou zijn.

Ik ben altijd een persoon geweest die de feestdagen heerlijk vond. Iedereen bij elkaar, het samen zijn tijdens deze feestdagen. Nu ze dan ook voor de deur staan, zou ik het liefst in een winterslaap duiken om vervolgens 1 januari pas weer wakker te worden. Dan zijn die feestdagen maar achter de rug. Want niets is zo gemis-opwekkend als de feestdagen, de feestdagen waar ik altijd zo van hield. Dat komt wel weer. Maar nu even niet.

Het gemis, altijd pijnlijk hard aanwezig. Diep in je geworteld wat er voorlopig niet van plan is om uit te komen.
Stukje bij beetje zal dit wegebben word me verteld, of lees ik ergens. Ik zit 'pas' 10 weken verder.

De minuten worden uren, de uren worden dagen, de dagen worden weken en uiteindelijk worden de weken maanden!

Liefs x