Ik weet hoe je je voelt en ik weet ook dat er nu niemand is die je echt kan helpen behalve hij. Ik kan nu ook heel hard roepen dat het echt beter wordt maar op dit moment voel je dat toch niet zo. Maar probeer alsjeblieft sterk te blijven. Huil, schreeuw en ga dan weer door... Doe alsjeblieft geen gekke dingen! Het wordt beter, het kost alleen eventjes wat tijd! Zet bijvoorbeeld de muziek (wel vrolijke muziek natuurlijk ) lekker keihard en ga opruimen of iets anders in het huishouden ofzo. Het klinkt misschien gek maar op die manier kun je je even afreageren en bezig blijven. Hoe k*t het ook is, je moet nu door! En geloof me, ik heb me precies zo gevoeld als jij! Er zijn voor mij ook momenten geweest dat ik echt niet meer wilde... En als ik dacht dat het nooit meer beter zou gaan dan kwam er toch weer een moment dat ik weer wat rustiger werd. En die momenten komen er steeds wat vaker.

Heel erg veel succes en als je met iemand wilt praten dan moet je het maar zeggen...

Liefs,
Karrie

hey hey onzeker,

ik vind het heel rot om te lezen dat je er zo mee zit en dat het allemaal even echt niet wil dat is heel naar voor je. Helaas hoort dit er allemaal bij. Ik hoop dat je op jezelf past en stapje voor stapje zul je zien dat het wat beter zal gaan (ik weet het: je gelooft me nu waarschijnlijk/misschien niet) probeer vol te houden en jezelf een beetje te verwennen, met een mooie film of iets dergelijks. Huilen doet vreselijk zeer, maar het moet er ook uit meis.. Ik baal met je mee dat je er zo doorheen zit, ik herken het ook van mezelf, van een tijdje terug. Ik lees dat je medicatie gebruikt? Ik ook.. maar dat duurde even voor het goed werkte.
Bel je ouders anders even op als het echt niet gaat, probeer contact te houden met anderen. Sterkte, je komt er!!!!!!! Ik vertrouw daarop. Veel liefs en ik hoop dat je hier blijft schrijven: dat kan stukje bij beetje wat helpen. Al voel je je wel zo: je bent echt niet alleen, mensen vechten hier met je mee!