Ik geniet, ik lach, het gaat beter de laatste tijd. Het weer wordt ook weer beter. Net een hele leuke vacature gezien en mijn brief op de post gedaan. Nu duimen.. Lekker hardgelopen, het huis opgeruimt. Ik voel me de laatste dagen niet meer zo down, maar ik wil toch nog wat opschrijven wat ik nog niet helemaal kan.

Een paar dagen geleden was ik bij het postkantoor om een pakketje op de post te doen en toen vroeg de baliemedewerker of ik nog iets anders wilde, het mocht wel, zei hij. Ik stond echt met mijn mond vol tanden. Eeh nee, ik heb alles al postzegels...eh, zei ik. Hij zat zich zeker te vervelen op zijn werk? Gewoon echt fout.

Tja, ik vind het ook wel grappig maar het maaktte me ook boos. Zeker zoiets in de kroeg, ik ga nu de laatste tijd vaak gezellig met mijn buurjongen(goede vriend)maar ik durf dan niet bij hem uit te buurt te gaan. Ik sta er helemaal niet open om in contact met anderen te komen. Laat mij maar lekker dansen, mee zingen, en genieten met de muziek.

Ik ben niet in staat om een normaal gesprek te voeren. Ik snauw mensen dan gewoon af en loop door. Ik ben het niet gewend dat ik aangesproken wordt. Wat wil je van mij? Ik zie er ook helemaal niet geweldig uit. Er zijn zoveel mensen in de kroeg die daar zijn om iemand te versieren. Volgens mij heb je daar sneller last van als je blond bent. Toen ik rood haar had, had ik daar niet zoveel last van. En natuurlijk ook niet toen ik nog samen met mijn ex was.

Mensen denken dat je een of ander meisje bent die gelijk geinteresseerd is. Dat voelt tenminste zo. En gelijk beledigd zijn als je dat niet bent. Omdat ik blond ben? Het voelt of ik een stapje verder ben, ik pak mijn leven weer op en ik doe leuke dingen, maar ik weet nog niet hoe ik hier mee om moet gaan. Ik kan zo bot doen. Ik ben dan ook nog geen man op een prachtig paard tegen gekomen. Mijn reactie zal dan vast anders zijn. Of zal ik hem ook gewoon afsnauwen en doorlopen? Duurt deze fase lang?

Learning to live

Faylinn