Hallo iedereen,

ik weet niet of jullie mijn vorig verhaal kunnen vinden, vat ik even mijn situatie samen.

Nadat ze terug naar canada is vertrokken augustus 2006, had haar leren kennen in belgie, is alles fout gegaan. Ik kon niet mee voor een thesis in china en noorwegen, en na foute communicatie per internet (soms denk ik dat internet mijn leven kapot maakt) heeft ze het met nieuwjaar beeindigd. Ben in een depressie gestort, zit ver van huis, en geraakt maar niet vooruit met de thesis. Ik heb het gevoel dat ik gefaald heb, dat ik mijn belofte om haar snel achterna te komen niet kon nakomen, zelfs als ze nu niet meer op mij zit te wachten.

Ben ondertussen zo diep gezakt, dat ik al mijn zelfvertrouwen, mijn doelen, mijn hobby's en interesses, mijn dromen en zelfs mijn geheugen en de dingen die ik ooit heb geleerd lijk kwijtgespeeld te zijn. Dagelijks loop ik hier op straat rond en betrap ik dat ik tegen haar spookbeeld aan het praten ben, uren aan een stuk per dag denk ik aan de dag dat ik eindelijk in canada zou staan, oog in oog met haar...heb maanden geweend maar mijn tranen zijn bijna op denk ik.

Heb mijzelf al een paar keer moeten dooreenschudden, omdat ik niet goed meer at had er de energie niet meer voor. Ik voel mij zo geblokkeerd, ik zou natuurlijk allang opt vleigtuig kunnen gesprongen zijn maar ik heb mij in mijn hoofd gepraat niet te gaan vooraleer ik met mijn studie klaar was en financieel terug zekerder.

Het leven probeert mij zo hard vooruit te trekken, ben een noorse tegengekomen, maar ik kan mijzelf niet volledig geven wat eigenlijk niet eerlijk is. Heb nog altijd die obsessie en dwangmatige drang om hierna, als ik hier ooit doorkom door die rottthesis, het vliegtuig op te springen en werk te zoeken in canada om haar te bewijzen dat ik het wel kan!

Maar wat zou mij daar te wachten staan (ze is terug bij haar ex van ervoor), waarschijnlijk enkel een leven zoals jaques brel beschrijft, l'ombre de ton ombre, de schaduw van je schaduw... ik heb eignelijk niks te zoeken in canada buiten haar, al mijn vrienden en familie en zo is in europa, en canada zegt me eigenlijk niks (ziet er een koude wereld uit).

Het lijkt mij ipv een moeilijke, een te gemakkelijke keuze om haar te laten, haar herrinneering in een doos te steken. Ik vind dat ze het waard is om voor af te zien, en ipv hier en nu te leven leef ik in een waan, een leegte, en de wereld heeft geen vat meer op mij of omgekeerd.

Het was gisteren een jaar geleden dat ze op de vlieger stapte.

Het was het mooiste sprookje - waarvan ik wilde dat het meer dan een sprookje ging worden - dat ik ooit heb meegemaakt, en het is de grootste hel geworden die ik heb meegemaakt.

K