Wat is het toch allemaal klote. Sinds enkele dagen zijn ik en mijn vriendin uit elkaar. Uit wanhoop zoek je naar een uitvlucht via internet. Vooral om te kijken hoe je haar natuurlijk terug kan krijgen. Ik zal hier mijn verhalen vertellen.

Mijn vriendin en ik zijn 3,5 jaar samen geweest. Hierin hebben we het echt heel fijn gehad. Nooit ruzie en deden elke week leuke dingen samen. Drie maanden geleden zijn we van de roze wolk afgedonderd. Vanaf dat moment hebben we geregeld ruzies gehad. Voornamelijk omdat we niet zonder elkaar konden en beiden bang waren elkaar kwijt te raken. We zijn ontzettend onzeker geworden in onze relatie. Zij is bijna 21 ik ben 25 en waren samen echt een leuk stel. Het lijkt een groot leeftijdsverschil maar zo hebben we dat nooit gevoeld. We waren beiden even volwassen en konden dingen goed relativeren.

Nu blijkt achteraf dat ze de afgelopen drie maanden alleen maar bozer op me is geworden en zich aan me ging irriteren. Juist doordat ik zo lief deed, weekendjes weg organiseerde en oude herinneringen naar voren haalde en explicitiet over de toekomst had. Ze vertelde dat de dagen dat ze bij mij was en we samen waren ze het fijn vond. Maar zodra we niet samen waren ze alleen maar aan het huilen was, twijfelen en lichamelijk ook kapot ging. Dit heeft uiteindelijk geresulteerd dat zij toen we nog samen waren spanning is gaan zoeken bij iemand anders. Hier is niets concreets gebeurt, dat heeft ze afgehouden. Maar het feit is er wel. Dit heeft zij uiteindelijk niet eerlijk durven te vertellen maar ben ik hier toch achter gekomen. We wilden het weer rustig opbouwen maar afgelopen zaterdagnacht barstte bij haar de bom. Ze zag het niet meer. Ze wil mij geen pijn doen en wil ontdekken hoe het is zonder mij, en met iemand anders misschien. Dit omdat ze zo jong al met mij had en ze dus absoluut niet weet hoe het wellicht anders kan zijn. Ze wil dat ervaren. En dat doet echt zeer, want ik koester juist dat ik niet anders wilde.

Hoe ik nu doe ga ik haar zeker niet terug krijgen. Maar het is ook zo ontzettend moeilijk om niets te doen want dat is gewoon pure onmacht om juist veel moeite te doen. Hoe dan ook. De verhalen die ik hier lees heb ik enige houvast aan. Ik hou voor mezelf ook een boekje bij wanneer ik me kut voel. Ik mis haar gewoon nog te erg en ik hoop dat ik het op deze manier verwerken kan. Ik weet dat zij enorm in de war is op het moment en ook weet ik dat het slecht is maar ik hou wel hoop. Al weet ik tegelijkertijd dat het gewoon onzin in. De achtbaan waar net als velen van jullie inzitten zit ik nu in. Het ene moment zie ik hoop. Het andere moment kan ik alles relativeren en weet ik dat haar straks ga zien met een ander. Tegelijkertijd geeft ze wel aan dat ze een toekomst ziet met mij. GRrrrrrr.

Het is allemaal zo abrupt en het enige wat ik doen is verwerken en hopen dat het ooit weer goed kom. Het moeilijkste wat ik ooit in mijn nog jonge leven heb meegemaakt. Wat kan liefdesverdriet zuigen zeg!