Hoi allen,

Ik ben gebroken en weet even niet hoe het verder moet.
Mijn verhaal begon bijna 5 jaar geleden. Mijn ex bleek zich ongelukkig te voelen en heeft dat nooit gezegd tegen mij terwijl ik dacht dat ze gelukkig was. Het bleek dat ze in de overgang begon te raken hoewel ze dit ontkende en waarschijnlijk heeft gedacht is dit wel het leven wat ik wil. Ze wou na altijd thuis geweest te zijn voor de kinderen opeens gaan werken. Niet mis mee, was in eerste instantie 3 dagen in de week maar dat werd al snel 5 dagen in de week waarvan ook nog een zaterdag. Hier begon de ellende. Ze storte zich volledig op het werk en we begonnen uit elkaar te groeien. Je moet weten dat mijn ex weduwe was met een kind toen ik haar, inmiddels 27 jaar geleden, leerde kennen. We hadden steeds vaker ruzie en konden niet langer normaal met elkaar praten. Ze verweet mij, overigens achteraf terecht, dat ik haar te weinig aandacht gaf. Heb dat nog geprobeerd recht te zetten maar alles wat ik probeerde werd afgedaan met "nu hoeft het niet meer". Ik heb toen, nu 2 jaar geleden. moeten besluiten om uit elkaar te gaan omdat de situatie onhoudbaar werd. Toen ze eenmaal vertrokken was kreeg ze het besef wat hebben we gedaan. Ik dacht hetzelfde en dacht dat we wel weer samen zouden komen ondanks dit alles een hoop geld gekost heeft. We belde elke dag en heb haar zelfs nog de sleutel van mijn huis gegeven. Er was echter nog een probleem. Voor we uit elkaar gingen was ze een buurman uit het verleden tegengekomen die ook single was. Vermoed dat ze van onze problemen vertelt heeft want die man stond vanaf dag 1 dat ze hier vertrok voor haar deur. Eerst kwam hij eens in de 2 weken bij haar maar dat werd al snel vaker. Had haar hier duidelijkheid om gevraagd waarop ze zei dat het alleen maar een goede vriend was en meer niet. We hadden tot Januari 2009 dagelijks kontakt en al die tijd leefde ik met hoop dat het nog goed zou komen. In Mei 2009 kwam ik erachter dat ze inmiddels een relatie met die man had en erger nog, het bleek al sinds April 2008, vier maanden nadat ze her vertrokken was, aan de gang te zijn. Moet eerlijk bekennen dat mijn hart het vermoede maar mijn verstand zei dat het niet waar was. Ze had mij een jaar lang aan het lijntje gehouden, ging mee met mijn bedrijfsuitje, vierde hier kerst alsof er niets aan de hand was! Achteraf vreemd dat die man, die overigens 7 jaar ouder is dan haar, dit accepteerde. Mijn wereld storte in en heb uit jaloezie verschillende dingen gedaan en gezegd waar ik nu overigens veel spijt van heb. Mijn zoon woonde nog thuis en die besloot afgelopen Juni een huis te kopen samen met zijn vriendin. Ik was tot het besef gekomen dat ik verkeerd bezig was en heb mijn excuus aan haar gemaakt zodat we een normale omgang konden hebben. Tijdens het klussen hadden we weer regelmatig kontakt en toen kwamen de ware redenen naar boven. Ze gaf toe dat ze heel moeilijk over haar diepste gevoelens kan praten en dat ze het mij niet durfde te vertellen. Je moet weten dat toen ze 21 was haar eerste man zelfmoord had gepleegd en dit verdriet nooit echt verwerkt had. Ze wou er met mij nooit over praten en ik had mij daar in het begin van de relatie maar bij neergelegd. Ik was immers toen ook maar 19 en onervaren. Het leek wel als vroeger tijdens het klussen en het vlammetje begon bij beide weer op te laaien en zij kreeg twijfels. Dit heeft tot 2 weken geleden geduurd, ze draaide door omdat ze schijnbaar niet kon kiezen en de buitenwereld, haar familie en collega's aan trokken om voor die man te kiezen. Ze offerde haar vakantie op en besloot uiteindelijk om hulp te zoeken bij een psychiater omdat ze er niet uit kwam. Op een gegeven moment had ze een feestje van haar werk en zou daar in eerste instantie alleen naar toe gaan. Haar collega's hadden op haar ingepraat waarom ze niet met die man ging, er was toch voor hem gereserveerd en hij is toch aardig enz. Ze heeft hem toen alsnog gebeld om te komen. Ik had daarvoor afstand genomen omdat ze er anders aan onderdoor zou gaan en gezegd dat kontakt van haar kant moest komen. Het feestje was zaterdag en dinsdag had ik nog niets van haar gehoord. Ik besloot haar te bellen en toen kwam het nieuws dat ze niet met mij door wilde omdat ik er anders aan onder door zou gaan. Dit kwam als een enorme klap aan omdat ik dit niet verwachte. Ik ben er kapot van en zit met vele vragen. Heb haar via sms gevraagd om uitleg van de ware reden maar ze reageerd hier niet op. Ik kan het niet begrijpen dat als je hulp bij een psychiater zoekt vanwege twijfel je er een punt achter zet terwijl ze de eerste afspraak een week later zou hebben en waarom belde ze die nacht om 04:00 uur (zag dat toen ik de volgende ochtend mijn mobiel aanzette)
Deze vragen blijven door mijn hoofd spoken en het lukt mij niet om dit van mij af te zetten. Mijn vrienden zeggen omdat dit al zolang duurt dat ik het moet vergeten en door moet gaan en heb de indruk dat als ik hierover wil praten ze er niet op zitten te wachten. Ook mijn kinderen zie of hoor ik niet hoewel ik dat wel begrijp, ze hebben hun eigen leven en zitten niet op een huilende vader te wachten. Heb mijn ex gevraagd mij met rust te laten omdat ze mij toch niet wil vertellen waarom maar omdat mijn zoon komende woensdag jarig is vraagt ze alsof er niets aan de hand is of ik bij haar kom eten samen met de kinderen. Ik zit tegen een depressie aan want ik heb het gevoel dat ik er alleen voor sta dus kan haar echt voorlopig niet zien hoe rot het voor mijn zoon ook is.
Door de week gaat het wel omdat je genoeg aanspraak hebt op het werk maar zie op tegen de weekeinden.
Mijn vraag aan jullie is hoe komen jullie die door? Ik kan mij nergens toe zetten, wil wel maar dan vraag ik mij af waar of wat moet ik doen in mijn ééntje en zit dan maar weer te treuren op de bank en zie alleen maar bomen op de weg.
Hoop dat jullie wat tips hebben.