Hallo allemaal,

Ik ben hier nieuw en wil graag mijn verhaal vertellen. Ik kan ook wel wat support gebruiken

Een paar weken geleden heb ik er zelf voor gekozen om mijn latrelatie te beïndigen. Volgende week zouden we 10 jaar bij elkaar zijn.
Auw! Dat doen pijn dat die datum er aan zit te komen. Vooral omdat we een lang weekend naar Texel zouden gaan, dat is ook al geboekt.
De reden dat ik de relatie verbroken heb is omdat hij zonder goede reden "out of the blue" zo verschrikkelijk kwaad op mij wordt! Ik zie het nooit aankomen en kan er niet meer tegen! Ik kan er niet van slapen en voel me er vaak echt ziek van.
Ik had me voorgenomen dat als het weer gebeurde ik definitief zou stoppen met de relatie.
Dat is dus nu gebeurd.
(er zijn al eerdere breuken geweest maar dan ging ik altijd weer in gesprek, dat wil ik nu niet doen!)
De afgelopen weken zat ik in mijn woede en kon ik het wel aan. Sinds gisteren zit ik in mijn verdriet en mis ik hem verschrikkelijk. Hij is natuurlijk niet altijd alleen maar verschrikkelijk kwaad, hij heeft ook leuke kanten.

In zijn geheel vind ik de relatie niet echt goed werken. We zijn 10 jaar verder en ik woon nog steeds alleen. Hij is altijd erg druk met zijn werk en heeft een zoontje uit een vorige relatie.
Dat laatste heeft ons altijd in de weg gezeten lijkt het wel. Ik heb altijd het gevoel gehad of gekregen dat ik geen recht op hem heb als zijn kind bij hem is.
Dat laatste heeft ook tot de breuk geleid. Hij is 10 dagen alleen met zijn kind op vakantie (het was mijn idee want met zijn 3en werkt gewoon echt niet) geweest en het contact naar mij toe was minimaal en zakelijk en hij werd woedend toen ik vroeg of het persoonlijker kon. Toen hij er op de datum van de terugreis ook nog voor koos om nog allerlei attracties te bezoeken ipv zijn afspraak met mij na te komen om elkaar te zien en een terrasje te pakken was voor mij echt de maat vol! Ik vind dat ik een betere behandeling verdien.
Helaas voelt het nu niet meer zo, nu ik bestookt wordt met lieve whatsappjes.

Ik heb eigenlijk niemand op wie ik kan terugvallen. Mijn familie woont aan de andere kant van het land, dus ff langs voor afleiding gaat niet.
Veel vrienden heb ik niet over door scheiding en een periode van veel ziek zijn. Ergens wil ik er ook niet over praten want het is al vaker "uit" geweest tussen ons en we kwamen steeds weer bij elkaar. Dus ik ben ook bang dat ik niet serieus word genomen. Zeker niet als ik zelf weer terug kruip naar hem.

Dus graag jullie steun!