wat is er gebeurt?

zo dit is wel heel erg.
heel veel sterkte.
dat is het enige wat ik tot nu toe kan zeggen.

Wat erg voor je Afscheid, wat moet dit 'n enorme klap in je gezicht zijn. Hoe iemand een ander dit aan kan doen, is vraag waar geen pasklaar antwoord op is. Je hebt dit niet verdient, dit ligt niet zozeer aan jou, maar aan je man. Dat maakt je verdriet hierom natuurlijk niet minder. Als ik je verhaal zo lees komt er wel wat 'oud' zeer naar boven en kan ik me er enigszins een voorstelling van maken wat je nu voelt. Er komt zoveel op je af, in alle opzichten. Ik begrijp dat je op dit moment eigenlijk al je handen vol hebt aan het emotionele gedeelte van dit 'drama'. Door de manier waarop dit gaat zit je met zoveel onbeantwoorde vragen. Waarschijnlijk is dat deze vragen nog wel even onbeantwoord zullen blijven. Ik denk dat het belangrijk is dat je je kindjes weer snel bij je hebt. Het is moeilijk, maar zij houden je wel met beide benen op de grond en zorgen ervoor dat je je regelmaat behoud en niet wegkwijnt. Voor hen hou je je sterk. Ze leiden je af. Ze maken het ondraaglijke draaglijk. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, dat begrijp ik heel goed. Wat de praktische zaken betreft: dat komt vanzelf aan de orde, maar nog niet vandaag. Vandaag heb je alleen maar verdriet, zit je vol ongeloof, voel je pijn, ben je in de war. En morgen is dat zeer waarschijnlijk ook nog zo. 't Is fijn om van je af te schrijven, het voelt goed om je gedachten vrij te kunnen uiten en te weten dat er meer mensen zijn die ook met deze pijn te maken hebben. Ik hoop dat 't je net zo goed zal doen als dat het mij heeft gedaan. Ik weet wat het is om je toekomst te verliezen, maar het is te doen...... Ik wens je heel veel sterkte.....grt, moemi

o, meis, de paniek die jij nu ervaart, dat kennen we hier allemaal. Ongeloof, machteloosheid,misselijk zijn, geen lucht kunnen krijgen, niet weten hoe je dag door komt. En constant zoeken naar antwoorden, honderdduizend vragen in je hoofd, misselijkheid. Niet weten hoe je ooit, ooit je leven weer op zult kunnen pakken.
En toch schijnt het, dat het gebeurt...
Wij kunnen je weinig tips geven op dit moment waarvan je het gevoel hebt dat ze werken, maar ik zet er toch maar even een paar op een rijtje:
-geef jezelf een aantal dagen om in te storten. Probeer daarna, hoe moeilijk ook, de regelmaat weer op te pakken. Ook voor je kinderen. Leun niet op ze, maar laat ze wel een stimulans zijn om in ieder geval redelijk te functioneren.
-Probeer af en toe te eten, kleine beetjes. Drink voldoende. Met verdriet komen er veel gifstoffen en stresshormonen in je lichaam vrij, die moet je afvoeren.
-Zodra het een beetje gaat, ga bewegen. Daar staat je hoofd nu echt niet naar, maar een wandeling in de natuur of een stukje sporten maakt endorfines aan in je lijf en die heb je nodig.
-Passieflora, Neuraston, Sint Janskruid, 5 HTP, allemaal spulletjes die je kunt slikken om rustiger te zijn en je ietsje beter te voelen.
-Loop niet weg voor je gevoelens. Is de grootste fout die ik steeds maak. Me verzetten tegen wat er is. Mediums bellen om te horen dat het goed komt. Slecht voor mn portemonnee en daarnaast kom ik er niet los van, want ze zeggen allemaal wat ik wil horen. Ga zitten en realiseer je wat er is gebeurd. Huil, schreeuw, lach, stomp op de bank, alles, maar doorga het. Des te eerder kun je weer verder.
- De nachten zijn even heel erg. Na een tijdje ben je zo moe van het verdriet dat je wel weer slaapt.

Kleine tips voor de eerste dagen dus... Hou vol, meis.. En schrijf hier zoveel je wilt. Sterkte en een knuffel!