Ik ga maar eens een blog maken, ik vrees namelijk dat ik nog heel wat te typen heb.
Een tijdje heb ik gedacht dat het beter met me ging en dat ik weer uit het dal kwam, helaas voel ik me nu weer terug bij af...
Het begon allemaal met het stalken van mij (wat wil zeggen 10 smsjes per dag en maar blijven bellen). Toen ik na wat hulp van mensen hier toch wel in zag dat dit geen juiste manier was, ben ik opgehouden. Drie weken lang niks van me laten horen...misschien naief, maar ik had toch wel een reactie van mijn ex verwacht. (Al was het maar een smsje met de vraag of ik nog wel leefde). Helaas kreeg ik niets, hierdoor werd mijn woede en verdriet ontzettend groot, ik wist niet meer wat ik moet doen...alle moeite was voor niks geweest.
Een paar dagen geleden heb ik in paniek toch een smsje gestuurd (wat overigens een normaal vriendschappelijk smsje was), maar ook hier kreeg ik geen reactie op. Sindsdien voel ik me weer als voorheen...weer terug bij af en ontzettend verdrietig, boos en vol met vragen!!
Wat me opvalt is ook dat steeds minder mensen me begrijpen. Iedereen zegt: je moet gewoon niet meer aan hem denken. Tja, dat is makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk! Sommige momenten gaat dat wel, maar vaak voel ik me zo vreselijk dat ik hem echt niet uit mijn hoofd kan zetten!

Gisterenavond ben ik toch maar om wat afleiding te hebben naar een discotheek hier in de buurt gegaan. Helaas liep dat ook weer uit op een drama. Mijn beste vriendin was daar ook. Ik vertelde dat ik het er zo moeilijk mee had en dat ik weer iets van me had laten horen. Op dat moment werd ze zo boos en zei ze dat ze al zo haar best had gedaan om me te helpen en dat het helemaal niks opleverde en dat het allemaal mijn eigen schuld was. Ik wilde gewoon niet geholpen worden en ik moest het maar lekker zelf uitzoeken voortaan. Natuurlijk was ik weer meteen ontzettend verdrietig (weg leuke avond).

Ik merk dat steeds meer mensen zo over me denken en dat ze me niet begrijpen. Zolang ik maar mooi weer speel en doe alsof het prima met me gaat is alles ok, maar als ik me een keer niet lekker voel en wat chagerijnig doe is de wereld te klein. Eén voor één laten ze me vallen. Hierdoor voel ik me ook echt ontzettend eenzaam en heb ik het gevoel dat het met z'n allen tegen mij is. Wat me dan ook zo steekt is het feit dat mijn ex wel vrolijk verder gaat... hij heeft nergens problemen mee...zoent de één na de ander en vrienden genoeg! Ik wil ook mijn leven oppakken..niets liever dan dat, maar het lukt me gewoon niet! Ik blijf te veel op hem gefocust en verlies zo vrienden...het is een cirkel waar ik niet uit kom. Ik wil zo graag, maar het lukt me niet...