Hier een lekkere binnenkomer van mij, maar als ik alles zo lees hier dan denk ik dat er hier vast wel mensen zijn die begrijpen wat ik voel. Bij de mensen om me heen kan ik het niet kwijt, omdat zij alles nuchter kunnen bekijken.

Na een relatie van zes jaar is mijn relatie met N. stukgelopen. Er zijn in dit verhaal twee schuldigen, al is zij wat schuldiger als ik (kom ik zo op terug). Op een gegeven moment kwamen wij in onze relatie in een soort sleur terecht en die hebben wij beiden niet doorbroken door echt met elkaar te praten over hoe we daar verandering in konden brengen. Ik kom er nu het uit is pas achter eigenlijk en voel me dan ook erg schuldig aan het uitgaan van de relatie.

Doordat het niet goed ging heeft zij buiten mij om (tijdens onze relatie) een nieuwe vriend gevonden, mijn voormalige beste maatje. Ze wonen nu samen, maar ik krijg de hele tijd het idee (door haar e-mails) dat ze te snel heeft gehandeld. Ik weet dat deze daad van haar onvergeeflijk is en dat ik m'n verstand moet gebruiken en haar uit m'n gedachten moet bannen. Het lukt me alleen helemaal niet omdat ik ondanks alles nog steeds van haar hou. Ze zegt dat ze me mist en dat haar gevoel voor mij ook nog duidelijk aanwezig is.

Ze heeft nu wel aangegeven dat ze haar nieuwe relatie een kans moet geven, maar de redenen daarvoor zijn voor mij te vaag om het af te sluiten. Ze wil hem een kans geven omdat hij z'n vrienden en familie heeft laten vallen om bij haar te kunnen zijn. Dit lijkt me geen goede basis voor een relatie (al bekijk ik dat niet nuchter natuurlijk).

Ik hoop nog steeds dat het goedkomt, maar weet dat het eigenlijk onmogelijk is.

Zouden jullie ervoor gaan? Of zouden jullie me adviseren om haar uit m'n gedachten te zetten? Zou een een date met iemand anders een oplossing zijn?

Ik weet het niet meer eigenlijk, mijn dagelijkse leven wordt er momenteel door bepaald.

Tino