Afgelopen vrijdagavond heeft mijn vriend (ex?) mij verlaten na een relatie van bijna tien jaar. Ik probeer het niet te langdradig te maken, maar het komt er op neer, hij houdt niet meer van me en wil rust. Hij heeft zijn laptop en een sporttas met kleren meegenomen en is nu, zegt hij, bij zijn ouders. Zijn ouders, waar ik al tien jaar over de vloer kom en waar ik nu geen woord van hoor, nog geen MSN berichtje, niets.

Mijn wereld is ingestort en ik loop sinds vrijdag als een zombie door het huis. Ik zoek mijn heil op internet, heb geen idee hoe nu verder. Mijn buien wisselen van power, zoals vannacht, zijn kleren in dozen doen, tot een wrak, de telefoon niet opnemen zoals net omdat ik niet weer die goedbedoelde woorden van mijn lieve familie wil horen. Ik ben even uitgepraat. Er is geen nieuws, hij belt niet. En zal misschien niet eens meer bellen, ik verwacht zijn vader, zijn stugge vader, hier ineens voor de deur met een vrachtwagen voor zijn spullen. En dat was het dan.

Ik wil hem horen. Hij wil me niet spreken. Hij wil rust. Daar moet ik het maar mee doen. Hij belt nog om zijn spullen op te halen, en verder moet ik hem met rust laten, hij kan het niet aan. Zei vrijdagavond nog, mij troostend, huilend, je moet jezelf geen verwijten maken, ik hou niet meer van je, het ligt niet aan jou, het ligt aan mij, het is voorgoed voorbij. Ik wist niet dat de hel zo donker was. Zaterdagavond zat ik nog in een echte shock toestand en heb ik een hele fles Martini leeggedronken.

Hij had beloofd me 's middags te bellen, maar dat werd uiteindelijk een smsje om acht uur 's avonds dat hij hoofdpijn had en naar bed ging. Door de drank kwam dat nog harder aan en heb ik hem gebeld. Hij nam niet op, ik sprak zijn voicemail in. Herinnerde hem aan zijn woorden van vrijdagavond, als er iets is bel me. Dat ik dat nu deed want ik had hem nodig. Hij belde direct terug, en vroeg gelijk of ik gedronken had, ja, natuurlijk, wat dacht je dan, dat ik dit zelf aan kan? Ik weet verder niet veel meer van het gesprek, wel dat hij de verbinding verbrak. Dat maakte me woest en wanhopig en ik belde hem terug, weer voicemail, weer ingesproken, hij belde weer terug. Zijn stem was zo hard, zo kil en zo koud. Hij wil me niet spreken, ik moet hem met rust laten. Daarna belde mijn zwager. Hij had naar hem gebeld, verteld over mijn telefoontjes en dat het niet goed met me ging, of hij op me wilde letten. De volgende dag begreep ik dat hij er ook bij had gezegd dat het echt over is.

Ik ben kapot, ik kan niet meer. Hoe moet ik nou in vredesnaam verder? Ik was eindelijk gelukkig. Ik dacht hij ook. Ja, er was een sleur, dat wisten we allebei. Ja, we hadden wel issues maar heeft niet iedereen die in een relatie, zeker als het al tien jaar aan de gang is? We zouden volgende week samen een paar dagen weg gaan, had ik al heel lang geleden geboekt, samen lekker naar Antwerpen een paar dagen weg. Ik keek er naar uit, dacht, dan zijn we weer even echt samen, weg van de sleur, wij samen, bij elkaar, gaaf.

De stilte zet me aan het nadenken en forceert me ook de realiteit te zien. Ik zie tekens. Die ik al zag, maar wegstopte. Mijn maag draait om bij het idee, ik denk dat hij al een ander heeft, weet zelfs haar naam, leeftijd en woonplaats. Hij ontkende het in alle toonaarden vrijdag, want het was het eerste wat ik hem vroeg toen hij zei, ik wil uit elkaar. Toch zegt mijn gevoel dat hij nu niet bij zijn ouders is.

Ik heb hem zaterdagnacht nog een lange email gestuurd, met al mijn gevoelens, recht uit mijn hart, geprobeerd te benadrukken dat we nog een kans hebben, dat wij samen oud en gelukkig kunnen worden, ik weet het zo zeker. Helemaal geen antwoord. Ook kon ik het zaterdagnacht niet laten om hem een bericht te sturen op MSN. Hij was offline, is sindsdien offline, heeft mij denk ik geblokkeerd. Geen enkel teken van leven. Misschien is hij wel dood? Ik weet het niet.

Ik ben wel dood. Van binnen. Gisteravond heb ik tussen het inpakken door me begeven in chatrooms. Zo hebben wij elkaar, zonder dat we iemand zochten, elf jaar geleden leren kennen. Ik weet ook wel dat ik dat weer zoek, veel te snel, ik zoek gewoon zijn dubbelganger, en het deed me ook niks. Ik kwam een kamer binnen en kreeg direct wel tien popup schermpjes van een Jack49 tot een Friso23Utrecht. En het was niet spannend. Want ik wil dit niet. Ik wil hem. Maar hij mij niet meer.

Hoe moet ik nou verder? Ik heb niet veel vrienden, wel een superlieve familie, met enkele experts op dit gebied, die dit hebben meegemaakt, precies zo. Allemaal zeggen ze dat de pijn minder wordt en ik op een dag echt weer gelukkig zal worden. Maar ik was gelukkig, tot vrijdag. Waarom nu niet meer? Ik kan me op dit moment geen leven meer zonder hem voorstellen, zonder wanhopig te willen klinken. Of nou ja, ik ben wanhopig ja. Maar ben wel intelligent genoeg dat mijn verstand weet dat ik het ook zonder hem kan, natuurlijk, ik kan dat net zo goed als hij, maar hoe?

Het is een vlucht, maar ik wil via internet afleiding. Ik wil, als hij me deze week verder ook niet belt, in real life afleiding. Niet van goedbedoelende familie, maar desnoods van een vreemde vent, kan me niet schelen, als ik maar iets voel. Ik wil armen om me heen, ik ben bang, ik mis hem, ja hem, het klinkt nu misschien alsof ik labiel niet hem maar 'just anyone' mis, nee, hem. Dan maar voor nu een surrogaat iemand, iemand met een lichaam zonder ogen zonder ziel, als ik maar weer het bloed door mijn lichaam voel stromen.

Sinds donderdagavond heb ik vier rijstwafels met kaas op, verdeeld over de dagen. Meer hou ik niet binnen, alles kots ik uit. Ik kots sowieso de hele dag, al eet ik niets. Verder leef ik op koffie, cola en sigaretten. Drank raak ik niet meer aan, in ieder geval niet meer als ik alleen ben, wat is dat eng als je alleen bent en je voelt dat je te ver gaat.

Pffff...Sorry voor dit langdradige verhaal, maar het lucht wel enorm op.