volgens mij heb ik een helder moment ofzo. Zo boos ik gister en vandaag overdag nog steeds wel was op mn ex, om die smsjes naar dat meisje...

T blijft mn eigen schuld dat ik me gister zo voelde, ik heb t mezelf aangedaan, ik heb zelf die specificatie aangevraagd...

Vanmiddag/vanavond was mn beste vriendin bij me, en zij heeft mn ex ook in haar msn lijst staan... dus ze begon (met mij naast zich) tegen m te praten, kijken wat hij te zeggen had enzo. Maar we deden wel alsof ik er niet bij was, en dat mn vriendin niet wist van die specificatie. Nou, ik moet zeggen, wat kan ze goed acteren wat dat betreft, ze heeft zo goed volgehouden dat ze van nix wist. Mn ex heeft daarom uit zichzelf aan haar verteld dat ik boos op m was enzo. Hij heeft niet toegegeven dat ie wat met dat meisje heeft nu, maar ja, dat zal ie ook niet doen. Ik vond het moeilijk maar fijn tegelijk om te lezen wat hij zei en dacht over alles. Dat hij het niet leuk vind, dat ik me nu zo klote voel. En dat hij mn vijand niet wil zijn.

Vind t zelf ook een beetje debiel van mezelf dat ik zo heftig erop reageerde gister, hij moet zelf weten of ie een ander zou hebben. Het is uit, ik heb daar nix meer over te zeggen. En ook zonder wat met dat meisje te hebben, moet hij zelf weten of hij dr veel of weinig smst en belt. (het blijft wel steken, maar ja..)

Het is niet eerlijk van me, om zo te doen. Niet voor hem, maar ook niet naar mezelf. Ik maak t mezelf er alleen maar moeilijker mee.

Denk dat t voor mij gewoon moeilijk te begrijpen is dat hij zn gevoel zo kan wegstoppen, of er gewoon anders mee omgaat dan ik doe... Mn paranoia gedachten over dat andere meisje, lijkt wel of het gewoon een poging is naar het zoeken van een reden...

Hij heeft iedereen laten weten dat het andere nummer niet meer in gebruik is, vrijdag ga ik de telefoon ophalen, ik heb m dat nog niet laten weten, maar dat ben ik ook niet van plan.. mocht er echt een ander zijn, dan merk ik t dan gelijk...

Wat gaat t vrijdag nog moeilijk worden, ben bang dat ik dan weer heel bot tegen m ga doen, terwijl ik dat nie wil... Poging van zelfbescherming?
Ik wil gewoon normaal bij m kunnen zijn, zonder een 'haat' gevoel daar weggaan... Toch de optie om vrienden te worden/blijven voor de toekomst...

Moet wel zeggen, begin er verder wel aan te wennen, dat hij er niet meer is, steeds alleen thuis, vind het allang niet meer zo erg als in t begin. Maar dat zal ook wel komen omdat ik nog andere problemen aan mn hoofd heb nu...

Ik hoop... ja wat hoop ik eigenlijk? ik weet t nie... Ik hoop dat ik normaal kan blijven denken (en doen) en niet meer zo hysterisch en panisch en paranoia als gister...