Ja er zit nog aardig wat verdriet.

Misschien ga ik nu te open zijn, maar ben toch anoniem hier. Een jaar of 10 terug raakte ik zwanger. Ik was wat slordig met de pil. Dit was niet de bedoeling en het was van een man die nooit een goede vader zou kunnen zijn en ook niet op een kind zat te wachten. Ik heb toen besloten een abortus te doen. Dit was de beste beslissing op dat moment en daar sta ik nog steeds achter. Echter dacht ik er erg licht over op dat moment en steun van mijn toenmalige vriend hoefde ik ook niet te verwachten. Mijn leventje ging gewoon door, ik stopte het lekker weg maar ondertussen ging het heel slecht met me. Ik kon er met niemand over praten want ik had het bijna niemand verteld. Ik sliep slecht, voelde me schuldig tegenover God, vrouwen die niet zwanger konden worden, mijn ouders, zelfs een baby op tv kon ik niet aanzien en ik moest veel huilen. Om deze periode door te komen gebruikte ik sint janskruid. Ik slikte de pil netjes want dit wilde ik nooit meer meemaken!

Mijn toenmalige vriend en ik gingen uit elkaar. Een aantal weken later werd ik niet meer ongesteld. Vreselijk ongerust checkte ik iedere dag of er al wat te zien was maar nee. Mijn beste vriendin stimuleerde mij om toch een test te doen. De nachtmerrie was compleet. Een jaar na de abortus was ik weer zwanger! De dokter heeft me later verteld dat sint janskruid de werking van de pil doet verminderen. Als ik dat had geweten was ik hier nooit aan begonnen! Daar zat ik dan......zwanger en nu ook nog eens zonder mijn vriend. Ik heb hem direct gebeld maar hij geloofde niet dat het van hem was omdat het over was en zei niks meer met mij te maken te willen hebben. Mijn wereld stortte compleet in.

En toen deed ik wat mijn grote fout al vaker is geweest....kop in het zand steken en je leven verder leven. En dat terwijl mijn buik groter en groter werd en het steeds moeilijker werd om het voor familie en vrienden verborgen te houden. Ik hoopte er zo op dat het vanzelf zou verdwijnen. 1/3 van de zwangerschappen eindigen toch in een miskraam, waarom die dan niet? Terwijl ik dit kind echt niet wilde. Ik kon er niet voor zorgen, het zou een vader hebben die nix van hem/haar wil weten en ik had op dat moment een kind weinig te bieden. Maar nogmaals een abortus dat kon echt niet! Dat was iets wat asowijven deden, niet ik. 1 keer een abortus vond ik al erg genoeg. Uiteindelijk toch naar de huisarts gegaan met knikkende knieeen. De huisarts heeft met me mee zitten huilen en heeft later gezegd dat ze er echt van wakker heeft gelegen. Na een gesprek met haar en een psycholoog leek een abortus toch de beste optie. Ik kon dit echter niet meer aan.

UIiteindelijk toch in mijn eentje weer naar de kliniek gegaan en daar eerst een uur gehuild en gepraat. Toen een roesje gekregen en heb er gelukkig totaal niks van gemerkt. Toen ik wakker werd was ik niet meer zwanger en had ik een spiraaltje om dit voor de rest van mijn leven te voorkomen. Na de abortus begon de achtbaan van emoties opnieuw; vreselijk schuldgevoel, opluchting, groot verdriet, angst, boosheid. Maar nooit heb ik hier eigenlijk wat mee gedaan. Ik heb even gerouwd en ben verder gegaan. Me gaan verliezen in losse contacten met mannen, kinky feestjes, spannende avonturen. Heel erg leeg en eenzaam allemaal. Ik was zo hard aan het vluchten en zo hard op zoek naar liefde en geborgenheid die ik natuurlijk niet echt kreeg.

Gelukkig werd ik na een jaartje ofzo wel wat rustiger. Kreeg een relatie, ging een tijd in het buitenland wonen en vond een leuke baan. En daarna ging alles gelukkig steeds meer in stijgende lijn. De laatste jaren ben ik mezelf meer gaan ontwikkelen en weet ik beter wie ik ben en wat ik wil. Wel zoek ik nog steeds teveel erkenning en liefde buiten mij om ipv bij mezelf.

Waarom ik dit alles vertel is om uit te leggen waarom dit allemaal zoveel pijn doet. Dit meisje heeft zoveel liefde van mij gekregen, alle liefde die ik de 2 ongeboren kinderen nooit heb kunnen geven. Wat was ik gelukkig! Want nu was ik er wel aan toe en wat kon ik er nu van genieten. En bleek ook nog dat ik deze moedergevoelens wel degelijk had en het kwam helemaal vanzelf. De pijn die ik al die jaren gevoeld had werd door het grote geluk van het hebben van een vaste relatie en zijn mooie dochtertje minder en minder. Dit was wat ik wilde; een gelukkig gezin.

Totdat mijn ex de grootste fout in zijn leven maakte en dat alles kapot heeft gemaakt voor ons allemaal. Ik moet niet alleen hem missen maar ook die kleine meid. Van een bijna geheeld hart viel ik weer volledig terug naar een verwoest hart. Gelkukkig zijn we nu 8 maanden verder en heeft veel praten, lezen, rust, spiritualiteit en relativeren er voor gezorgd dat mijn hart weer redelijk op orde is. Wel besef ik dat ik best wel wat mee heb gemaakt in het leven en altijd maar door ben gegaan zonder hier echt hulp voor te zoeken. Ik denk dat nu de tijd rijp is om hiermee aan de slag te gaan. Om het echt allemaal een plaatsje te geven ipv het toch een beetje weg te stoppen en maar door te denderen. Ik moet dit doen omdat op deze manier een nieuwe relatie waarschijnlijk ook niet gaat werken.

Zo dat was een heel verhaal. Ik vertel dit eigenlijk nooit aan mensen. Ik hoop dan ook dat ik hier niet veroordeeld wordt om wat ik in het verleden heb gedaan want ik heb mezelf al die tijd al meer dan genoeg veroordeeld!

hoi, ik heb 2 kinderen, een kwam omdat mijn (ex) vrouw niet vertelde dat zij gestopt was met de pil (meer dan 3 maanden kwam ik na 4 jaar achter....zij gaf aan het was een ongelukje toen en was heel boos op mij omdat zij zwanger was geworden oveirgens, zij geloofde heilig dat dat niet kon....ja ja in 200+......)....zij heeft het er nu nog moeilijk mee, dat zij ooit kinderen kreeg..zij vertelde ook niet dat zij rookte toen...roken en stoppen met de pil vertraagd het zwanger worden overigens...zoals er ook andere middelen zijn die invloed daarop hebben...

hoe het was als je verder was gegaan zul je nooit weten...een kind moet je verzorgen, daar moet je voor kunnen zijn, die heeft liefde nodig en als je dat niet kunt geven heb je een slechte combinatie dat is zeker.....je kunt dus slechts leven in het nu...het verleden accepteren en niet bang zijn voor de toekomst...je stond voor een keuze..en hebt een keuze gemaakt...zoals ik destijds ook een keuze heb gemaakt om voor de kinderen te gaan en haar ook tot zij het niet meer wilde te steunen...in plaats van boos te worden...of anderszins mijn verantwoordelijkheden niet te nemen...je hebt een andere keuze gemaakt, een terechte....je hebt uit liefde losgelaten...omdat je wist dat je het niet kon..omdat je het kindje geen perfect leven kon bieden toen...zie het goede en niet het slechte ervan....zoek niet de fouten, zoek niet de schuld, want je deed niets verkeerd ! je hebt een moeilijk leven gehad, je bent een geweldige vrouw, iemand met het hart op de juiste plaats, neem het jezelf niet kwalijk maar leef in het heden, leef in het nu en geniet van je leven ! ik gun het je zo !

groetjes en veel sterkte , wijsheid en kracht !
bjm