Zo het is even tijd voor een nieuwe blog.. helaas met een pijnlijk verhaal..
Zondagavond had mijn ex me nog gebeld, gisteravond weer. Ik nam niet op. Hoopte dat dit hem zou realiseren dat ik niet meer achter hem aan zou lopen.
Gisteravond kreeg ik een reality shock... en dat was vooral heel erg pijnlijk.

We hebben altijd samen gedanst, maar hadden nu afgesproken dat ik salsa zou gaan dansen (en hij dus niet). Gisteravond was hij toch ineens bij de les. Hij zou dan de les na mij doen, maar was wel vroeg. Hij zei niets, keek me niet aan. Ik schrok me kapot, had het totaal niet verwacht. En ik was ook boos. Begreep meteen dat hij me daarom had gebeld. Ik deed verder alsof ik heb prima naar m'n zin had. In de pauze ben ik naar hem toe gegaan. Ik had gezegd dat hij ook een sms had kunnen sturen. Hij zei 'jij neemt je telefoon niet op'. Ik zei tegen hem: als je dit had willen laten weten had je ook een sms kunnen sturen. Hij zei: 'jij laat communicatie zelfs via je moeder gaan'. Ik heb gezegd dat ik hoop dat het goed met hem gaat en ben weggegaan.

Daarna belde hij me. Hij vond het vervelend dat het allemaal zo ging. Daarna hebben we gepraat en heb ik duidelijk hoe hij erin staat.

Hij vindt dat hij bij mij 'nooit zich zelf heeft kunnen zijn'. Dat hij altijd het gevoel had dat 'hij dankbaar moest zijn dat wij bij elkaar waren of dat ik tijd voor hem had'. Hij zei dat niet op een verdrietige manier. Want hij is boos. Boos dat ik hem niet met rust kon laten. Dat hij er die dinsdag helemaal klaar mee was. Dat hij echt wel getwijfeld heeft, maar dat ik hem niet met rust kon laten 'omdat het even niet ging zoals ik het wilde'. Hij heeft niet door hoe moeilijk het voor mij was, maar denkt dat ik hem niet met rust kon laten omdat het niet ging zoals ik het wilde. Toen ik zei dat hij ook contact bleef zoeken, zei hij alleen maar 'ja ik heb ook echt getwijfeld'. En ik hoorde dat hij daar nog steeds boos over was. Ik heb hem geprobeerd uit te leggen dat hij dit eerder had moeten aangeven. Dat hij bij mij echt zichzelf wel kon zijn. Hij zei dat hij iemand nodig heeft 'waarbij hij niet op z'n tenen hoeft te lopen'.

En dat doet me zoveel pijn. Want hij heeft het nooit uitgesproken. Hij heeft het gezegd toen hij het al had uitgemaakt. En ik had hem met rust moeten laten. Ik heb veel spijt van hoe ik me gedragen heb, dat heb ik hem ook gezegd. En het doet me heel veel pijn dat ik gisteren ook hoorde dat hij nog boos was. Ik vroeg of hij me gemist had de afgelopen weken. Hij zei eerst 'nee'. Daarna zei hij 'een keer'. Maar toen ik hoorde dat je contact had gezocht met een van m'n broers was ik meteen weer boos.

Hij heeft z'n conclusie getrokken. Klonk koud. Hij zei dat het gesprek niet bedoeld was om me verwijten te maken. Maar toch kreeg ik er een boel. En ik hoop dat hij zich ooit realiseert dat dit bij hem ligt. Dat hij mij nooit helemaal heeft kunnen vertrouwen. Dat hij me niet genoeg vertrouwt heeft om eerlijk te zijn over hoe hij zich voelde. Dat heeft hij nooit gekund. Maar nu is hij boos, omdat het aan mij ligt. En zijn gevoel is compleet weg, dat hoorde ik wel. Het gaat beter met hem nu. Dat hij nu steeds meer 'zich zelf kan zijn en steeds meer voor zichzelf opkomt'. Hij zei dat we als ik daar behoefte aan heb, over een tijdje wel een gesprek kunnen hebben waarin hij het uit kan leggen.

Ik vind dit gewoon heel moeilijk. Want ik weet nu dat het niet meer goed komt. Dat dit het is, het einde. Dat ik 3 jaar alles met hem heb gedeeld en dat hij gewoon helemaal uit mijn leven zal verdwijnen. Dat ik nooit meer van hem mag genieten, dat ik nooit meer bij hem zal zijn. Dat alles wat we hadden verleden tijd is. Dat ik straks zonder hem op stap ga, zonder hem op wintersport, dat ik de kleine dingen niet meer met hem kan delen, dat als er iets is (leuk of niet leuk) hij niet meer degene is die ik bel. Dat ik straks afstudeer zonder hem. Dat ik straks verder ga zonder hem.

En dat hij, die ooit zo blij was met mij, ooit zo gelukkig met mij, zo trots op mij, nu denk dat hij beter af is zonder mij. Dat hij me het kwalijk neemt. Dat zijn gevoel compleet weg is en alleen nog maar boos is. Want bij mij kon hij niet zich zelf zijn. En misschien gaat hij zich ooit beseffen dat het niet aan mij lag, maar aan de situatie. Maar ik geloof niet dat zijn gevoel naar mij daar ooit meer zou terugkomen. Hij is klaar met mij. En ik nog steeds niet met hem. Ik zou het zo graag nog een kans hebben gegeven. Met hem gepraat hebben, goed gepraat hebben. En het toch nog een keer geprobeerd hebben. Daar ben ik gisteren niet eens over begonnen, want dat kan niet meer, dat wil hij niet meer.

Ik probeerde het gesprek nog naar een luchtiger onderwerp te sturen, om te kijken of z'n boosheid dat misschien zou zakken. Dat was niet het geval. Ik vroeg naar z'n werk. Dat ging goed. Hij zei ook dat hij die afspraak in het ziekenhuis had gehad 'maar dat ik dat al wist dat hij die had' (ik denk dus ergens dat het hem ook dwars zit dat ik daarover niets heb laten horen). Misschien had ik dat wel moeten doen. Was hij al boos, is hij nog bozer geworden omdat ik geen contact wilde.

Hij heeft geen verdriet over dat we uit elkaar zijn. Hij denkt dat hij beter af is zo. Dat hij iemand nodig heeft waarbij hij wel zichzelf kan zijn. Hij maakte ook nog een opmerking dat hij in het begin zo z'n best had moeten doen voor mij. Daar is het natuurlijk al fout gegaan, maar dat had op een gegeven moment z'n plek moeten vinden. Was hij maar eerlijk geweest. Had hij maar geweten dat het zo was (want ik denk dat hij het zelf ook heel lang niet heeft geweten). Dan hadden we er nog wat aan kunnen doen. En nu is het te laat. En ik heb er spijt van dat ik hem zo heb lastig gevallen die dinsdag. En het is terecht dat hij daar boos over is. Maar het doet me wel pijn. Hij zei dat als dat niet was gebeurd, het misschien anders was gelopen. Ik weet niet of dat echt zo is. En ik heb m'n excuses aangeboden voor hoe ik me gedragen heb. Hij zei dat dat niet hoefde. Maar ik heb niets van excuses gehoord van zijn kant. Dat hij het er eerder over had moeten hebben, dat hij ook zijn aandeel had in de afgelopen maanden, excuses voor het verdriet dat hij met doet. Maar vooral excuses voor dat hij het zover heeft laten komen. Dat hij niet eerder iets gezegd heeft. Hij zei nog wel 'ik wou dat ik het eerder had gezien'. Dus ik denk ook dat hij het niet gezien heeft. Maar toen hij het zag, was zijn beslissing om de relatie uit te maken. En ik had hem toen ruimte moeten geven. Ik had die dinsdag ook niet moeten reageren. Ik had hem zijn ding moeten laten doen. Misschien hadden we dan wel een kans gehad. Dan had hij wat meer tot rust kunnen komen. En ik zal mezelf de komende tijd echt nog voor m'n hoofd blijven slaan dat ik dat niet gedaan heb, dat ik dat gewoon niet kon.

Ik snap niet hoe hij eerst zo gek op mij kan zijn en zich nu totaal zo kan afsluiten en verder kan gaan. Dat hij beter af is zo. En ik denk oprecht dat dat niet zo is. Ik had er alles voor over gehad om het te laten werken. Maar ik denk niet dat hij dat ooit nog gaat inzien. Hij heeft nu besloten dat dit zo is. Dat hij beter af is zonder mij. En hem kennende zal hij daar nooit meer anders over denken. En dat doet me zoveel pijn. En ik denk niet dat hij zich ooit nog kwetsbaar naar mij zal kunnen opstellen. Dat kon hij in de afgelopen tijd ook niet. Dat heeft hij gewoon afgesloten. Hij heet niet getoond dat hij hier verdriet om had. Niet eens tegen me gezegd. Zoals hij gisteren klonk was ik een soort van boosaardig mens waar hij drie jaar aan vast heeft gezeten, maar dat hij nu het licht heeft gezien en zichzelf heeft bevrijd. Hij neemt me nu, achteraf, heel veel kwalijk. En ik denk niet dat dat ooit helemaal weg zal gaan. Dat hij zal blijven denken dat ik hem het gevoel gaf dat hij niet goed genoeg was zoals hij was. En ik denk dat dat ook is waarom hij zich niet kwetsbaar tegen mij kan opstellen. Hij ziet mij als het probleem. In zijn ogen heb ik heel veel fouten gemaakt. En ik weet dat ik hem niet kan laten inzien dat een deel daarvan toch echt bij hem zelf ligt. En dat is frustrerend.

Het feit dat het gesprek zo kil was, dat ik nog steeds de boosheid in z'n stem hoorde... ik ben er gewoon helemaal van slag van. Ik snap dat hij boos is, dat ik hem met rust had moeten laten. Dat snap ik. Maar ik hoop dat hij ooit gaat inzien dat ik hem niet kon loslaten, ik kon het gewoon niet. Niet omdat het niet 'ging zoals ik het wilde'. Hij kwam ook met heel veel dingen: dat ik met het dansen graag vooruit wilde, dingen wilde leren en ik vaak boos werd omdat hij niet oplette. Dat klopt, daar heeft hij ook gelijk in. Daarin was ik ook heel hard. Hij zei ook dat hij nog steeds als ik er was de radio van 100%NL omzette naar 538 en deed alsof hij bepaalde artiesten wel kende. Ik vroeg hem: maar denk je echt dat dat bij mij ligt? Dat ik je dat gevoel heb gegeven. Daarop zei hij: 'nou als je zo doet dan ben je waarschijnlijk wel een paar keer belachelijk gemaakt'. Hij is dus boos op mij. En ik heb niet meer de kans om er iets aan te doen.

Ik zit nu op m'n werk. Heb me er heen moeten slepen, want ik ben gesloopt. Ik weet dat ik nu echt afscheid moet gaan nemen. Het zal op den duur beter gaan, ik zal weer gewoon plezier kunnen hebben zonder hem, verder gaan met mijn leven. Maar voor nu heeft het gewoon allemaal zo weinig zin. Ik interesseert me gewoon allemaal niets meer. Hetgeen het aller belangrijkste voor mij was is weg. Ik had een toekomst met hem in het vooruitzicht. En nu lijkt alles gewoon onbelangrijk. Het doet er allemaal niet toe. En voor hem gaan er deuren open, want hij heeft zijn 'inzicht' gehad.

Ik moest dit even kwijt want ik word helemaal gek. Dat gesprek van gisteren heeft me heel veel pijn gedaan. En het heeft me doen realiseren dat ik echt verder moet zonder hem. MOET. Want ik wil nog steeds hem. Ik wil nog steeds die jongen met wie ik samen was. Ondanks alles, ondanks dit alles, wil ik nog steeds alleen maar hem. Ik heb gezien hoe hij was, heb hem echt leren kennen (ook al denkt hij misschien dat hij niet zichzelf kon zijn), ik heb gezien wie hij was. En hij zal nu ook veranderen, hij zal niet meer hetzelfde zijn. Dus ik weet dat het MOET. Maar ik had zo graag gewild dat het anders was. Gewoon het 1 kans geven. Proberen of we dit samen hadden kunnen oplossen.

Er was vandaag nog een keer een stemmetje in m'n hoofd: was als z'n boosheid zakt. Ik denk niet dat dan z'n gevoel terug komt. Maar wat als hij een jaar verder is, zich realiseert dat hij er eerder over had moeten praten. En dat het heel vervelend was dat ik hem niet met rust kon laten, maar dat dat misschien ook wel te begrijpen was. Wat als hij zich dat realiseert en wat meer denkt aan de mooie momenten die we hebben gehad (wat hij nu dus overduidelijk niet doet)? Hij gaat nu een maand alleen reizen deze zomer. Wat als hij dan wat meer inzichten krijgt. Ergens besef ik me dat hij het nooit meer zal aandurven. Dat hij me nooit meer een tweede kans had gegeven. Maar het doet me zoveel pijn. Ik weet dat we een kans hadden gehad om het samen te redden. En dat het dan nu zo loopt is voor mij echt heel moeilijk te verteren.

Maar het zal moeten. Ik zal door moeten gaan. En verder moeten zonder hem. En er zit een gat in m'n hart. Continu. Dat gaat voorlopig ook niet weg. Het afscheid nemen zal beginnen, het rouwen zal beginnen. En dat wil ik helemaal niet.