Waar moet ik beginnen..

Ik heb bijna een jaar iets gehad met mijn ex. We waren beiden zo overtuigd dat het serieus was en dat dit het wel eens kon zijn. Door omstandigheden kwam de sleur er in, hij werd geopereerd waardoor we niks meer konden doen, hij besteedde nog heel weinig aandacht aan me, ik interesseerde me minder en minder en hij ook. Plots kwamen er geen toekomstplannen meer, hij werd bang en wou zeker geen huisje meer kopen samen, nooit, wat hij voordien wel altijd zag zitten.. Nu moet ik er ook bijzeggen dat hij nogal een traumatische jeugd heeft gehad wegens vechtscheiding.. Hierdoor heeft hij het zeer moeilijk met relaties in het algemeen. En dan vooral keuzes maken en zich binden..
Maar plots waren daar dus die woorden, het was over. De gevoelens waren niet meer juist, de klik was precies weg. Na veel gesnotter van beide kanten besloten we een time-out in te lassen. We zouden wel zien.. Hij wou alles eerst even op een rijtje zetten, ondertussen heeft hij ook een huisje gekocht.

Dit is nu 2 maand en een half geleden.. Sindsdien is er al heel wat gebeurd. Als ik telkens het contact verbreek, omdat hij het helemaal niet meer weet en niet weet of hij verder wil, wordt hij helemaal knetter, hij slaat door en wordt zeer emotioneel en kwaad. Hij gaat me missen en wil bij me zijn. Dan geef ik weer toe omdat ik zo graag met hem verder wil. Dit is ondertussen al drie keer gebeurd. Hij komt nog vaak bij me thuis, hij wil steeds afspreken, ik laat alle initiatieven van zijn kant uit komen. Maar hij blijft dus slapen, het gaat even goed, en dan bam, weer even een kortsluiting. Dan weet hij het allemaal niet meer en wil hij weer rust. Hij zegt dan ook vaak dingen als: ik ben niet goed genoeg voor je, ik ben geen goede jongen, ik ben slecht het ligt toch allemaal aan mij, ik ga je toekomst in de weg staan.. En als je iemand anders tegenkomt in tussentijd ben ik de grote dommerik.. (Hoe kan je hier dan verder met je leven?)

We hebben ondertussen ook al tweemaal gevreeën wat de situatie er natuurlijk niet makkelijker op maakt. We hebben ook een hond samen waardoor we elkaar wel soms moeten zien, het is dus allemaal niet simpel. Nu heb ik hem al aangegeven dat hij beter eens zou gaan praten met een psycholoog om eens alles op een rijtje te kunnen zetten, hiermee stemde hij in omdat hij vond dat hij dit wel nodig had.

Nu vraag ik me af of hij me aan het lijntje houdt.. Wat wil hij nu eigenlijk? Is dit normaal, dat wispelturig zijn? Hoewel ik dit nog nooit heb meegemaakt in mijn vorige relaties, als het gedaan was, was het ook gedaan, finito.
Maar hij blijft maar aanpappen, hij kan mij precies ook niet loslaten. Hij is wel degelijk degene die er een punt achter gezet heeft en telkens als ik hem dan vraag een keuze te maken kan hij dit niet..

Moet ik gewoon alles rustig z'n gang laten gaan? En afwachten?
Ik zie hem wel echt heel graag, en heb het ook al verschrikkelijk lastig gehad. Zo'n pijn heb ik nog nooit gehad, de term gebroken hart klinkt me niet meer vreemd in de oren, hij was de persoon met wie ik m'n leven wilde delen, daarom misschien dat ik dit ook niet zo goed kan loslaten.. Maar wat moet ik nu doen? Ik ben ten einde raad..