Wat ontzettend mooi en duidelijk geschreven.
Vooral je laatste stuk getuigt van een groot zelfinzicht en bewustwording! Wauww.....prachtig om te zien.
Ik voel je emotie duidelijk tussen je regels door.En ondanks je enorme verdriet,is het mooi dat je nu eindelijk voor jezelf gaat.Dat je verdergaat met de zoektocht naar jezelf.Beseffen,begrijpen,kunnen plaatsen en herprogrammeren.
Je bent bezig met het afpellen van je eigen ui.De eerste knapperige blaadjes heb je al gehad...nu vel voor vel afpellen tot je uiteindelijk bij de zoete kern komt.

Ik wens je echt al het goeds toe en veel sterkte op dit mooie pad!
Je bent echt goed bezig!!
Knuf Draakje

Wat een mooi verhaal en ik heb er bewondering voor dat je dit allemaal hier op hebt geschreven.
Ik vind het ook knap dat je op deze manier naar je vriend kunt kijken. Ondanks dat je pijn hebt hem toch dankbaar kan zijn en los kunt laten.

Heel veel sterkte hiermee, en je bent op de goede weg om weer je oude ik te worden.

Liefs,
Meeuwtje

Mooi hoe je hier je eigen huidige innerlijke zoektocht beschrijft en daarmee ook deelt met anderen. Een weg durft in te slaan waarbij je niet in boosheid, teleurstelling of verbittering vervalt naar je ex, maar het (emotionele) vermogen en inzicht hebt om te aanschouwen wat je eigen rol en gedrag, aangestuurd door onderliggende angsten, in het "geheel" is geweest. Niet de makkelijkste weg, wel een die in je verdere (relationele) leven heel vruchtbaar voor jezelf zou kunnen blijken te zijn. Zeker als je, zoals ik het lees, daarbij een fijne balans in S.M.S (Spirit, Mind & Soul) weet te hanteren.

De worstelingen en overpeinzingen die je eerder in uitwisselingen in je andere blogs beschreef horen bij dit proces waar je nu doorheen gaat. Het is vallen en opstaan waarbij je niet te snel moet willen gaan, maar dat inzicht heb je vast zelf ook wel.

Blogs waar ik zelf veel aan heb gehad gedurende mijn proces en die ik zelf een mooie balans vind hebben zijn die van Havana en Chelle (When Loss Become Gain) geweest.
http://www.ldvd.nl/blogs/havana
http://www.ldvd.nl/blogs/chelle

Kan zijn dat jij er ook iets mee kan, of misschien ook wel niet.

Geniet vooral van je zelfontdekkingsreis.

Terug kijkend en lezend op het afgelopen jaar lijkt me dit, onder mn eigen blog, me een mooie plek, om een jaar later, op te schrijven wat het afgelopen jaar met me gedaan heeft, ondanks ik in mn achterhoofd weet dat dit eigenlijk helemaal geen veilige plek meer is, om je bloot te geven of kwetsbaar op te stellen, zonder dat daarmee aan de haal gegaan word, weerhoudt het me, er toch niet van om mijn afgelopen jaar te beschrijven. Misschien heb ik het wel nodig om het afgelopen jaar definitief af te sluiten, wie zal het zeggen, ik doe maar gewoon wat mn hart me ingeeft!

2 Januarie 2015, de exacte dag een jaar eerder, zette mijn kanjer n punt achter onze relatie, "TIJD" was wat hij zei, ik heb tijd nodig om te helen, iets is makkelijker kapot gemaakt dan gerepareerd, waren zijn woorden, wow, die had ik niet aan zien komen, ondanks ik wist waarom hij deze woorden riep, was ik blind en dacht alleen maar aan mezelf, wat nou tijd, dit kan je niet maken, geef me op zn minst de kans om hetgeen ik kapot gemaakt hebt, te repareren, waren mijn woorden, niet beseffend dat dit alweer de zoveelste keer was, dat hij me vergaf voor mn gedrag.
Echter zag ik dat toen totaal niet, ik was alleen maar bezig met dat ik hem terug wilde in me leven en vergat voor het gemak maar gewoon mijn eigen aandeel in het geheel pallie/exlief....

Na me de hele maand januarie bezig gehouden te hebben met verwijten en smeekbedes, liet hij op een dag gewoonweg niets meer horen, hij ging me negeren, waar ik in het begin nog kille antwoorden kreeg, ontving ik nu helemaal niets meer van zijn kant, totale radio stilte, hoe kon hij? dit doe je je ergste vijand nog niet aan, en zo was hij ook niet, dit kon niet waar zijn, na al die jaren, na alles wat we gedeeld hadden, nu dit? alsof hij niet meer leefde, of deed alsof ik gewoon niet meer bestond.

Daar zat ik, alleen, zonder antwoorden op al mijn vragen, ik moest door, door met mn leven zoals ik altijd gedaan had, zo snel mogelijk zorgen dat het naar de achtergrond verdwijnt, en gewoon weer gaan met die banaan, alleen ik kon dat niet meer, ik kon mn leven niet oppakken zoals ik altijd gewend was, ik zat vast, deze man heeft toch net iets teveel impact op mn leven gehad.
Ipv me eigen bezig te houden met waarom HIJ dit gedaan had, kwam op een dag het besef dat niet hij diegene was die dit veroorzaakt had, maar ikzelf, doordat hij mij compleet negeerde, was ik op mezelf aangewezen, en werd ik min of meer gedwongen om eens wat dieper naar mezelf te kijken, toen ik tot dit inzicht was gekomen, heb ik nog een laatste mail de deur uitgestuurd, en vanaf dat moment ben ik met mezelf aan de slag gegaan.
Want wie was ik nou eigenlijk, wat wilde ik nou eigenlijk, hoe stond ik op dat moment in het leven en wilde ik mijn leven wel zo door blijven leven....waar is het ergens mis gegaan in mn leven, terugkijkend naar mn kindertijd, en jeugd was er niets geks te ontdekken, fijne kindertijd gehad, fijne jeugd gehad, fijne jongvolwassene tijd gehad, alles gedaan wat god verboden heeft, geleefd, genoten en mooie idealen voor de toekomst.

Tot ik op een pijnlijk punt kwam in mn leven, waar ik liever niet meer aan terug dacht, hmmm nu kan ik weer net als altijd doen alsof er niets aan de hand is, en alles in mn pet gooien en morgen oplossen, of ik kon onder ogen zien wat die periode uit mn leven eigenlijk met me gedaan heeft, want daar kon de sleutel wel eens liggen van mijn gedrag.
Het gedrag wat ik me waarschijnlijk in dr loop der jaren netjes aangemeten had, om maar niet meer gekwetst te worden.
In die periode ben ik mezelf kwijtgeraakt bleek achteraf, van de vrolijke spontane lieve pallie, werd ik in de loop der jaren een harde en kille vrouw , met een muur om zich heen gebouwd waar niemand met nog geen 10 paarden doorheen kon denderen. en brokkelde wel eens iets af, dan zorgde ik er altijd wel weer voor dat die muur zo rap mogelijk weer stond.
Maar wilde ik wel door dat punt heen?, wilde ik alles wel weer opnieuw herbeleven, en zien en voelen wat die periode met mij daadwerkelijk gedaan had? ik wist wel dat als ik verder wilde in de toekomst, dan moest ik dat wel doen, ik ben dan ook de welbekende doos van zolder gaan halen, ik moest dit doen, ik moest en zou het verwerken, want ik had dat dus jaren niet gedaan, ik ben hard voor mezelf geweest al die jaren, niet zeuren is gebeurd klaar hup verder gaan.

Niet wetende dat ik het jaren later alsnog als een boomerang recht voor mn harses kreeg, en het alsnog onder ogen moest zien, om het een normale plek te kunnen geven. ik ben die periode door een hel gegaan, het herbeleven van die periode door alles te zien, te lezen, en te ontdekken wat er in die verdomde doos zat, alsof het over iemand anders ging, maar niet over mij, foto's waarop we gelukkig waren, liefdes briefjes die hij me sochtens schreef, maar ook de vele politieaangiftes, straatverboden, de mishandelingen, brieven van advokaten brieven van de woningbouw, foto's van mn blauwe plekken, foto's van kapot geslagen meubilair, waar ik zo hard voor gewerkt had, in de jaren dat ik nog alleen was, fotoos van de opbouw van mijn eerste paleisje, talloze brieven waarin miljoen keren sorry stond.
Letter voor letter heb ik alles op me in laten werken, foto's goed tot me door laten dringen, enz enz enz, waar ik eerder dacht dit gaat niet over mij kwam het besef langzaam dat het wel degelijk over mij ging....en zo kwam ook langzaam, het besef dat hier mijn sleutel lag, een sleutel met een ijzeren slot, die ik jaren geleden op slot gedraaid had, om er vervolgens nooit meer naar om te kijken, een periode die altijd stilletjes op de achtergrond meegepeelt heeft, bij elke keuze die ik in mn leven maakte, vriendschappen, werk, relaties, ik werd overal wel eens geprikkeld door dat verleden, maar schonk er nooit aandacht aan, ik was nu eenmaal zo take it or leave it...

Ik heb mijn ex van die periode nooit gehaat, ondanks alles wat er gebeurd was, hij kende geen gemakkelijke jeugd en zijn voorbeeld, zijn vader overleed vroeg in zijn kinderjaren, waardoor hij al snel een vaderrol in het gezin probeerde te vervullen, zijn moeder kreeg een alcholische vriend die zij steeds maar weer boven haar kinderen verkoos, dus heb altijd wel enigzins begrip gehad voor zijn handelen hoe gek het ook mag klinken. Ik praat het hiermee niet goed, maar begrip is er wel.

Ik ben dat stuk van mijn leven op mijn eigen manier gaan verwerken, en heb dat uiteindelijk een veilige plek weten te geven, ik wist nu iig waar mijn gedrag vandaan kwam, en besefte daarme direct wat mijn exlief al die tijd bedoeld had, ik begreep ook zijn negeer houding beter, iets waar ik hem ook eeuwig dankbaar voor zal zijn, toen ik eenmaal lekker met mezelf aan de slag was, en geaccepteert had dat hij niet meer in mijn leven was, kwam daar ineens na maanden radio stilte die ellenlange mail, waar ik bijna een hartverzakking van kreeg.
Dit kon niet waar zijn, ik durfde de mail ook bijna niet te lezen, want wat had ik toch gehoopt op een teken van leven van zijn kant, en daar was hij ineens zomaar uit het niets, het kwam er in het kort op neer dat hij me vreselijk miste en me niet wilde laten gaan.
Ik heb de mail keer op keer gelezen, keer op keer getwijfeld, keer ik terug, in die mooie grote warme armen?, of is het nu goed zoals het is? Een moeilijke periode geweest in de keuzes die ik toen gemaakt hebt, ik besloot op een dag met hem te praten face to face, ik ben naar rotterdam gereden, zenuwachtig als een puber, ik ging hem weer zien na maanden, toen hij de deur openzwaaide zag ik daar die mooie man weer staan met die stralende groene ogen in dat halfbruine koppie, ik was even vergeten hoe mooi deze man eigenlijk wel niet is, zoniet nog mooier van binnen.

Onze foto, de enige die we van ons samen hebben, hing nog aan de muur, mn ogen dwaalden door het huis, kon ik iets van een ander ontdekken? nee pall doe niet zo achterlijk, kom op vergeet niet waarvoor je hier ben. want waarom was ik daar eigenlijk? Ik wilde praten, ik wilde hem aangeven dat het niet het moment was om terug te vallen in die mooie warme veilige armen, ik heb een keus gemaakt toendertijd, waar ik achteraf nog vele malen over getwijfeld heb, of ik wel het juiste gedaan had, het liefst was ik naar hem toegerend hem vast gepakt om hem nooit meer los te laten, maar ik besloot anders, ik was bezig met een pad te bewandelen, die ik alleen moest af maken, het zou niet fair geweest zijn to hem en zeker niet to mijzelf om weer in een relatie te springen, ik was namelijk nog lang niet klaar met mezelf. en ondanks het houden van voor elkaar, en we eigenlijk liever beide kozen voor een weg samen, hebben we samen besloten het niet te doen.

Ik wilde groeien, en hij de lieverd respecteerde mn wens, en wilde mij laten groeien, los van elkaar, we hebben het er beide ontzettend zwaar mee gehad, er kwamen na dat gesprek, namelijk een aantal nachtelijke ontmoetingen, waarin we samen huilend nietszeggend over het water uitstaarde, elkaar diep in de ogen keken, en voelden wat het met ons deed, samen willen zijn, maar toch een andere weg kozen.

Later begon ik wat meer afstand te nemen, en hij ook wel met de belofte dat als er iets in ons leven gebeurde, en we elkaar nodig hadden dat we er dan ook altijd voor elkaar zouden zijn, en zo is het nog, het is en blijft de man van mijn leven, ik heb in mn leven ook nooit eerder zo'n mooi en uniek mens gezien. want dat is hij, in alles wat hij doet in alles wat hij is een bloedmooie persoonlijkheid heeft, waar vele mensen nog veel van kunnen leren. zijn eigen liefde voor mij opzij kunnen en willen zetten om mij mn pad te laten bewandelen zoals ik hem wil bewandelen. respectvol en eerlijk naar elkaar toe. ondanks we niet meer samen zijn, zal onze liefde voor elkaar zich altijd aan elkaar verbinden, merkbaar en voelbaar zijn.

De reden van zijn negeerstand, was dan ook duidelijker dan ooit, hij moest het doen, hij zag mij verdwijnen in iemand die ik niet was, hij kon niet anders dan mij negeren, om mij mn ogen te laten openen, en die heeft hij geopend, want het mooiste wat ik het afgelopen jaar geleerd heb, is het aanpakken van mijn verleden, inzien waar het steeds maar weer mis ging in mn leven, mijn eigen gedrag eens goed onder de loep nemen. want ik ben nu eenmaal een etterbak en geen makkelijke dame, langzaam mezelf weer leren kennen, waar zaten mijn fouten, wat wil ik voor de toekomst absoluut niet meer,en wat wil ik juist wel..... leren praten als me iets dwars zit, ipv vage opmerkingen maken in de hoop dat ze me wel zullen snappen, proberen weer een stuk vertrouwen in mijn medemens kweken, zelf een stuk muur afbreken, tot op een zekere hoogte en de mensen die het goed met me voor hebben weer deel uit laten maken van mn leven. Mezelf niet meer verstoppen achter mijn kille en harde houding, kwetsbaar durven zijn bij de mensen waar ik me goed bij voel, een eng en angstig pad, daar ben ik me wel degelijk bewust van, en ik zal ook nog vaak op mn bekkie gaan, maar daar zal ik alleen maar van leren vooralsnog voel ik me daar goed bij.

Het afgelopen jaar is geen makkelijk jaar voor me geweest, ik heb afscheid moeten nemen van dierbaren, ik heb ontzettend hard aan mezelf moeten werken, (en nog), en ik heb zo onverwachts op de valreep einde 2014 met 2 van mijn eerdere exen een onverwachts gesprek gehad.... ex, waar ik ruim 10 jaar mee samen gewoond had en die mijn leven totaal veranderde, zoals hierboven beschreven, stond een aantal weken geleden achter me in het zhuis, ik schrok in de eerste instantie want ik had hem al even niet gehoord, en gezien, hij was daar met zn dochtertje, een lieve leuke meid die het evenbeeld van haar vader is qua uiterlijk, een dag later zijn we samen een bak koffie gaan drinken, waarom zou je je af kunnen vragen, maar het gebeurde gewoon de afspraak stond zonder dat ik er erg in had, achteraf gezien is het voor mij een heel fijn en verhelderend gesprek geweest, ondanks alles draag ik deze man ook een warm hart toe, hij heeft het nog altijd niet makkelijk in zn leven, en doet nog vele foute dingen, maar zijn vriendin, die hij al jaren heeft, en die mijn naam draagt haha (hoe raar) sleept hem er goed doorheen. Hij heeft nog 1 x sorry gezegd voor alles wat er in onze periode gebeurd is, ik heb het afgedaan als grapje dat ik daar nog altijd zakken vol van in de schuur had staan. en hebben afscheid genomen.

Nog geen 2 dagen later liep ik in de supermarkt mn boodschappies te doen, toen ik achter me een kindje mijn naam heel hard hoorde roepen, ik keek verschrikt om en daar kwam de kleine van mijn eerste vriendje (ik was toen 16) aan lopen, waar ik jaren later opnieuw een relatie mee kreeg, het jochie sprong in me armen en ik draaide hem vrolijk in het rond, jeetje zeg dat hij me nog kende, hij was jong toen ik in zn leven kwam, en had gedacht dat hij me niet meer zou herkennen. ik stond een beetje lullig met hem op mn armen toen mn ex er aan kwam sjokken, na een beetje ongemakkelijk heen en weer gepraat, nodigde ook hij me uit voor een bak koffie, een dag later, en weer deed ik gewoon wat me hart me ingaf. Ook met hem heb ik goed gepraat, daar komt bij dat mijn laatste exlieverd sinds kort een nieuwe lieve vrouw in zn leven heeft, waar ik super blij om ben, een vrouw naar mn hart, een vrouw die accepteert dat ik ook nog een kleine rol in zijn leven speelt, zonder jarloerzie, en zonder oordeel, het is goed om te zien in zn mooie ogen dat hij weer straalt, ook daar word ik weer gelukkig van, ik denk dat alles het afgelopen jaar, zo heeft moeten lopen, op de valreep einde 2014, verwerken en loslaten wat geweest is, en hoe mooier kon het zijn dan dat het nu gelopen is, zoals het gelopen is, terugkijkend op het verleden, praten met de exen die mij eerder zoveel verdriet hebben gedaan, verwerken, vergeven, leren, en afsluiten. een jaar die snel voorbij is gegaan, een jaar die eigenlijk helemaal niet zo leuk voor me was, en begon, maar daarintegen toch een jaar waarin ik met een grote tevreden glimlach op terug kan kijken.

Alle emoties zijn het afgelopen jaar mn leven gepasseert, angst, pijn, verdriet, enz enz enz , en ik kan met recht zeggen dat ik ze allemaal doorstaan heb,(met hulp van sommige forumleden) en met veel dank aan de man die ooit op een dag besloot mij te negeren.... En nu tegen mezelf kan zeggen.... Damn pallie je hebt het hem maar mooi geflikt....op naar een nieuw jaar vol met nieuwe gebeurtenissen....

Liefs Pallie