Hallo aan wie dit ook zal lezen,
ergens moet ik mijn verhaal kwijt kunnen want ik zie er voor het moment niet echt nog een beginnen aan.

Het begon allemaal op 21 maart 2005... Na een eerdere pijnlijke breuk met mijn vorige liefde dacht ik dat het nooit meer ging goedkomen met mij: ik was totaal verloren en had geen enkele hoop meer... tot ik Ben zag. Ik was direct verkocht en hij ook aan mij. Het was van meet af aan een moeilijke situatie: hij kwam uit een relatie van 3,5 jaar, woonde samen en werd koudweg gedumpt op 25 december. Toch voelden we een enorme aantrekkingskracht en alles werd direct heel intens: samen lachen, samen huilen...
We maakten meteen duidelijk aan elkaar dat we een 'echte' relatie nog niet direct zagen zitten maar gaandeweg zagen we elkaar iedere dag, ieder uur en iedere seconde. Samen reisjes maken, samen eten, samen slapen... het werd een heerlijke routine. Tot op het punt ik echt verder wou en dit ook vertelde, vertelde dat ik hem doodgraag zag en dat ik er echt voor wou gaan. Hij vertelde mij steeds dat hij nog altijd niet klaar was voor een relatie maar bleef toch steeds maar komen, steeds maar blijven slapen en steeds maar sex hebben.
Sedert oktober heb ik geen enkele avond meer alleen gegeten, geen enkele film meer alleen gezien...
Tot zondag: opeens was hij weg; een koffie gaan drinken met een goeie vriendin. Sedertdien moet ik smeken om iets van hem te laten horen... Gisterenavond toch kunnen bellen en dit was zijn reactie: hij wil zijn vriendschap met mij meer spreiden, hij wil 'fuck you' tegen mij kunnen zeggen (want dat moet kunnen in een echte vriendschap, hij wil andere mensen ontmoeten maar mij nog steeds als echte vriend behouden, hij wil met mij afspreken als het hem past... Wat ik wil doet niet echt terzake; er moet volgens hem iets gebeuren zodanig dat ik afstand kan nemen van mijn gevoelens voor hem want goeie vrienden mogen niet verliefd worden op elkaar.
Maar nu zit ik hier: helemaal alleen, het begint goed weer te worden, ik wil naar buiten kunnen gaan, leuke dingen doen... maar sedert zondag zit ik compleet alleen... Al mijn vrienden hebben mij een beetje links laten liggen omdat ze het niet zo begrepen hadden op hem en op onze relatie...
Ik moet ook nog veel geld van hem, hij at ook volledig op mijn kosten, nooit haalde hij zijn portefeuille boven, en dat liet ik allemaal toe (ok, eigen schuld, mag ik hem niet verwijten, dit moest ik maar zelf in de hand houden). Maar ik voel me nu zo gebruikt en zo respectloos behandeld.
Ik weet echt niet meer wat ik moet doen; het enigste wat ik doe als ik thuis kom is heel onrustig zijn en kan nergens van genieten...