Een week verder, maar ik heb nog steeds geen idee hoe ik met de situatie om moet gaan. Mijn vriend en ik zijn niet uit elkaar en wonen nog samen, maar het is duidelijk dat er een enorm probleem tussen ons in hangt. Het afgelopen jaar hebben we samen al geworsteld om om te gaan met mijn overspannenheid en ik dacht dat eindelijk het eind in zicht was. En nu komt er een ander probleem aan het licht. Hij is zo onzeker en zo erg op zoek naar bevestiging dat ik continu wel iets verkeerd doe. En ik ben op, kapot.. ik kan niet meer.
En wat hij van mij verwacht, daar kan ik niet aan voldoen. Ik heb zat liefde te geven, maar ik heb het gevoel alsof hij het niet ziet. Nu heeft hij het zelf ook wel door, maar hij heeft geen idee wat hij ermee moet en worstelt erg met zichzelf. Op zich ben ik iemand die bereidt is ver te gaan voor een relatie, des te meer omdat hij mij ook zo heeft gesteund het afgelopen jaar.
Maar ik merk dat ik zelf aan het eind van mijn Latijn ben.. alsof ik uberhaupt geen puf meer over heb. Daarom zit ik er aan te denken apart te gaan wonen, maar dat heeft ook nogal wat voeten in de aarde en ik vind het heel verdrietig om over na te denken. En de laatste tijd zinkt de moed me in de schoenen en geloof ik eigenlijk niet meer dat het goed kan komen.
Ik probeer rust te zoeken voor mezelf en afleiding en niet teveel 'om te gaan' met de problemen om in ieder geval wat meer rust te krijgen.. maar het is erg erg lastig.
Iemand nog ideeen hoe ik hiermee om kan gaan?

x