Een paar maand geleden dacht ik dat ik gelukkig getrouwd was. Soms denk ik er nog steeds zo over. Nochtans ben ik 2 jaar geleden verliefd geworden op een 13 jaar jongere collega. Ook zij is getrouwd en heeft kinderen. De verliefdheid is sedert 1 jaar vrij hevig en we zoeken mekaar steeds op. Lichamelijk hebben we geen relatie, die grens willen we behouden. Het is dus een zuiver emotionele relatie. Het bewijs dat mannen niet enkel aan hun piet denken als ik vele antwoorden Op diverse forums lees. Toch missen we elkaar zeer veel en denken we in de weekends en vakanties zeer veel en op sommige ogenblikken continu aan elkaar. Sommige momenten zijn echt pijnlijk en ben ik niet genietbaar. Ik verlang dan ook steeds naar de maandag en niet naar de vrijdag. We zijn er beiden van overtuigd dat onze gevoelens verder gaan dan een zuivere verliefdheid. Volgens ons zijn we dit stadium voorbij en houden we nu van elkaar. Toch willen we beide ons huwelijk niet opgeven en zien we onze partners ook nog graag
We willen ook beide niet van werk veranderen. We willen mekaar blijven zien.

Zijn er personen die in gelijkaardige situaties gezeten hebben en die effectief de stap gezet hebben en hun gezin verlaten hebben? Graag jullie ervaringen.
Verboden of onmogelijke Liefde kan toch zo pijnlijk zijn.........