alweer een paar weken geleden dat ik hier ben geweest. Een tijd waarin het weer even 'grijs gebied' was. Weer even samen, tijden die goed waren, maar ook weer ruzie, en steeds weer diezelfde dingen die door hem worden opgeworpen. Ik was weer welkom bij hem thuis, verhuisde weer wat spulletjes naar daar terug, zat er weer vaker, bleef ook slapen. We zouden het weer gaan proberen, hij had het weer over samen naar Lissabon, over dingen die we zouden gaan doen. Langzaam kreeg ik weer een beetje vertrouwen, vertrouwen genoeg om me daar weer een beetje thuis te gaan voelen. En dat deed hij zelf, ik wilde mijn spullen juist allemaal weghalen. Hij heette me zelf weer welkom.

Dit weekend zouden we naar het strand gaan op zondag, en op zaterdag naar een feest. Het feest was heel leuk, het was op een boot alleen de boot was een uur later terug dan gepland, om half 5 's nachts. Ik vond het feest echt super, ook heel erg leuk om dat weer met hem te beleven. Aan het eind van de avond was ik heel erg moe, ik had het gewoon helemaal gehad en was chagrijnig, waardoor ik het op hem uitwerkte. Toen barstte de bom weer. En waar haalde ik het lef vandaan om nog dingen van hem te vragen, door mijn schuld waren we immers in een slechte positie in de relatie gekomen, ik moest niks van hem verwachten, dat hij nu nog bij me was was alleen een 'favour' van hem aan mij, en moest maar weer vertrekken en we waren geen koppel meer. Hij is op zondag alleen naar het strand gefietst, ik mocht niet mee. Ben nog wel blijven slapen maar praten kon nauwelijks, hij wil op geen enkele manier gepusht worden. Vanochtend heb ik dan maar weer mijn spullen in mijn koffer gedaan en ben terug naar huis gegaan. Volgens hem is onze relatie nu 'standby', hij kan me niks meer beloven, hij wil alleen rust en geen ruzie meer.

Waar komt dat overweldigende gevoel toch vandaan, van het zo ongelofelijk graag welkom zijn?
Waarom wil ik dan op zondag gewoon maar een ding en dat is gewoon als stel naar het strand gaan?
Waarom kan ik zelf niet loslaten en denken schijt dan maar, als jij geen tijd met mij wilt doorbrengen dan laat maar? Waarom die paniek, het gevoel van wachten op iets, op een teken dat ik weer welkom ben?
Heeft hij me zo ver weten te manipuleren dat ik gewoon niet meer los van hem kan leven?

Ik ben het zo zat, en daar ga ik weer met mijn koffertje, terug naar huis, als hij er weer klaar voor is kan ik weer komen. Als hij er niet klaar voor is slaat hij een grote zwarte deken over me heen en doet net of ik er niet ben, negeert mijn behoeftes en gevoelens, en dat allemaal vanwege de zo ongelofelijk grote fouten die ik gemaakt zou hebben? Alsof hij me wilt laten boeten voor die fouten door het zelf allemaal nog een stapje erger te maken. Ik doe hem naar zijn gevoel pijn, dus moet hij het terugdoen? Hij kent als geen ander mijn zwakke punten, kent mijn trauma uit het verleden, het door mijn ex uit huis gezet te zijn. Doet hem allemaal niks, als hij boos is roept hij gewoon weer pak je koffer maar en vertrek.

Ik doe het allemaal zelf. Ik moet afstand nemen. Blijkbaar komen we er op deze manier gewoon niet uit samen. Maar god wat een pijn. Ik heb me zojuist ziek moeten melden op mijn werk. Vorige week al een les gedraaid met twee uur slaap, dat lukt me vandaag gewoon echt niet. Ik belde per ongeluk hem, ben helemaal in de war, whatsappje gestuurd met sorry ik wilde je niet bellen, ik wilde mijn werk bellen. Gelijk al weer een reactie van zo vroeg, waarom bel je ze zo vroeg? Waar bemoeit hij zich mee! Dat stomme paranoia gedrag, ik ben het zo zat!

Vandaag ga ik goed voor mezelf zorgen. Ik wil op een rijtje zetten wat IK nou eigenlijk wil, wat ik verdien, wie ik ben. Heb afgelopen week een film gezien, dat ging over een scheiding en een nieuwe liefde, en de hoofdpersoon zei tegen haar dochter: wacht op de man die helemaal voor jou gaat, die jou echt ziet en die jou echte liefde kan geven.

Dat wil ik! Ik wil iemand die mij accepteert met mijn tekortkomingen, die samen werkt om ons te laten groeien. Ik heb het gevoel alles voor hem te hebben gedaan, het keer op keer te hebben geprobeerd, maar zelf word ik niet gezien. De fouten die ik maak, worden uitvergroot en steeds herhaald, ik word naar beneden gehaald in plaats van dat ik groei. Dat verdien ik niet. Ik verdien het niet om weer met mijn koffertje te komen opdraven elke keer als hij weer even wil. Ik moet verder gaan met mijn leven.