Hallo allemaal,
In de eerste plaats wil ik graag alle mede-lvd-ers toch fijne kerstdagen en een goed 2010 toewensen, ook al hebben we veel verdriet en pijn meegemaakt het afgelopen jaar, toch is het goed om juist rond deze dagen daar bij stil te staan, dit gaat haast vanzelf.
Ik heb het heel druk op mijn werk en moet eerste kerstdag werken, tweede dag is er 1 zoon thuis en derde dag komt er wat familie en vrienden, met de jaarwissseling ga ik even naar wat buren.
Doe ik toch wat, aan de andere kant blijven er genoeg eenzame en verdrietige momenten over, je kunt het niet ontlopen en misschien is dat ook niet goed.
Ben de hele week weer aan het huilen, vooral 's nachts, met maar 1 vraag; waarom moest je mij verlaten en als je dan geen gevoelens meer had, waarom heb je nooit willen praten, waarom met 1 telefoontje, je was dronken, het was midden in de nacht, gelijk daarna sloot je alles af, nam je tel. niet op, liet me voor de gesloten deur staan, reageerde niet op mijn sms-jes of brieven.
Wat heb ik fout gedaan, heb ik eigenlijk wat fout gedaan ?
Steeds vaker dringt het tot me door dat dit een kille afrekening is, zo stop je niet met een relatie na 6 jaar.
We zijn nu 10 maande verder en ondanks alle verdriet, gemis, pijn en woede, voel ik, heel af en toe ook opluchting.
Je was een nogal dominante man, je kon veel warmte en aandacht geven, maar ook onredelijk, driftig, bazig en egoistisch zijn.
Toch bleef ik verliefd op jou en mijn best voor je doen, het leek wel een verslaving.
Ik voel me wel steeds sterker en krijg ook meer zelfvertrouwen, pak dingen aan die ik vroeger niet zo goed durfde.
Maar waarom dan nu die terugslag, dat gemis, die wanhoop en woede?
Ik heb je vandaag een kerstkaart gestuurd, waarin ik schreef dat ik in 2009 veel heb verloren, jou, maar ook dat ik hard aan mezelf gewerkt heb en het steeds beter gaat.
Ik heb jou en je kids een goed nieuwjaar gewenst en ook geschreven dat ik je graag nog eens zal spreken en of het mogelijk is dat we in elk geval zonder verdriet en woede aan elkaar kunnen terugdenken, nu we allebei onze eigen weg gaan.
Ik heb er mijn mobielnr. bij gezet.
Het gekke is; van 1 kant hoop ik dat hij ooit eens reageert, van de andere kant hoop ik van niet, ik wou hem dit alleen even zeggen.
Nu twijfel ik of ik er wel goed aan heb gedaan door hem deze kerstkaart te sturen.
Het gekke is dat ik me daarvoor weer zo gespannen en verdrietig voelde, slecht slapen, veel huilen, eigenlijk een beetje terug bij af, terwijl ik me de weken daarvoor zo sterk voelde.
Hoe kan dit nu ?
Paula.