Hallo Eeffie,
Bedankt voor je reaktie.
Weet je wat het is ? Al mijn vrienden hebben al die tijd gezegd, kap er me hij is niet goed voor je. Hij haalt je naar beneden, hij neemt je eigenwaarde weg. En ik... ik zag het wel, dat ik veranderde, maar ik kon er niets tegen doen. Het gekke is dat ik het wel begreep wat er gebeurde. Het lijkt wel alsof ik verslaafd aan hem was. Het klopt, 3 jaar lang heb ik me moeten aanpassen, moest ik zijn donkere wereld leven.
Nu, bijna 2 weken verder..zeggen mijn vrienden dat ze al een verandering zien, dat ik weer mijn eigen ik weer laat zien, de persoon die ik werkelijk ben. Iedereen is zo lief voor me en begrijpt me zo goed.
Vorige week belde hij me om te vragen of hij langs mocht komen en ik vond dat goed Omdat hij niets anders te doen had...hij was al bij al zijn vrienden langs geweest........ Ik moet er wel bij vertellen dat wij in een andere taal spreken. Ik ben Nederland, maar onze gesprekken verlopen in het engels.
Elke keer weer gebruik ik hetzelfde excuus : betekent wat hij zegt, dit precies hetzelfde in het Nls, vat iik het niet verkeerd op? Maar goed, hij is gekomen en 3 kwartier gebleven. Over koetjes en kalfjes gepraat...
Een dag ervoor was hij een gedeelte van zijn spullen komen ophalen en na die tijd was ik kapot.
Deze keer leek het alsof het me niets meer deed.. en dat gevoel heb ik nog steeds.
Het is een ongelovelijk gevoel, het alleen zijn, soms zit ik mezelf in de weg en weet ik niet wat ik moet doen.
Ik ben nu bezig om de restanten van zijn spullen te verzamelen zodat hij ze de volgende keer kan meenemen.
Gisteren zei ik tegen mijn beste vriend;ik wil hem eigenlijk niet meer zien want ik ben bang dat het weer zo'n pijn doet. Ik weet het, het is een poging tot ontsnappen aan de werkelijkheid, maar heb ik het recht om mezelf te beschermen na 3 jaar pijn? 3 jaar hoop? Hoop dat ik een zombie kon veranderen in een levendig iemand ? Hoop dat ik hem kon transformeren in een begrijpend persoon, met respect voor andere mensen ? Respect voor zichzelf ?
Het is niet zo dat ik teleurgesteld ben, omdat ik daar niet in geslaagd ben. Ik ben verdrietig omdat ik een persoon niet van zijn leven zie genieten. Een persoon die geen eigenwaarde heeft, die nergens plezier aan beleeft, die geen andere mensen om zich heen kan dulden, een persoon die zichzelf alleen maar belangrijk vindt. Ondanks dat hij alleen maar aan zichzelf denkt, alhoewel hij nooit iets voor zichzelf koopt, geen kleding, geen persoonlijke dingen, geen dingen die hij mooi vindt...
Het is onvoorstelbaar ....
Nog 2 dagen werken en ik heb 5 dagen vrij. Daar zie ik wel tegen op. Ik weet niet wat ik moet doen. Ik wil ook niet de hele tijd mijn vrienden "lastig vallen". Ik bedenk plannen en als het moment daar is....ga ik niet, want ik vind er niets aan om alleen op pad te moeten gaan. Niet gezellig...Je kan niets delen...