vandaag voel ik me enorm gestrest, opgejaagd bijna door een steeds aanwezig rotgevoel.
Lijkt wel of veel opgekropte stress vanuit de relatie eruit moet of zo. Dat in combinatie met een slecht gevoel over mezelf. Het is niet een van mijn beste dagen vandaag...

Vanmiddag wilde ik eigenlijk naar buiten maar iets hield me steeds tegen. Wilde langs de rivier gaan zitten met mijn boek, maar was bang emotioneel te worden, langs die rivier met de schepen zaten we altijd samen. Ik voelde me er gewoon nog niet klaar voor.

Net naar de stad geweest om een keukenmachine te halen. Ik wilde eigenlijk nog wat winkelen daarvoor, had tijd genoeg want ik was al om half 8 in de stad en de winkels blijven tot 9 uur open. Maar ik werd al onrustig op het station, toen moest ik met de metro naar het centrum, dezelfde metro als ik ook altijd naar hem toe nam. Dan zie ik al die happy gezichten, en moet ik me echt inhouden, mijn tranen binnen houden... hier zat ik met hem, elke avond als ik klaar was met mijn werk rende ik meteen die metro in of de bus, door de sneeuw, naar hem toe. Het was voor mij de allerbeste plek van de wereld, wilde niets liever dan daarheen. Wat was ik stapelgek op hem...

En nu ontkent hij zelfs mijn liefde, hij zegt dat hij me niet gelooft, als ik hem die verhalen vertel, hoe het voor mij was, hoe blij ik was toen. Hij duwt me zo ver mogelijk van hem weg, geeft mij de schuld van alles en negeert gewoon mijn gevoel. Ongelofelijk. Hij ziet me gewoon niet, ik was al die tijd een soort bevrediging van zijn behoeftes, maar voor mijn leven, voor mijn emoties was en is geen plaats. Hoe ga je daar in godsnaam mee om? Ik heb nog nooit in mijn leven zoiets meegemaakt, het is echt bizar. Normaal als een relatie werd verbroken, was er tenminste nog enigszins ruimte om dingen uit te praten, ik kreeg niet altijd antwoord op alle vragen, maar ik kon tenminste tegen iemand praten die mij ZAG. Maar hij, hij kijkt echt letterlijk dwars door mij heen, bezig om zijn eigen wereldje in stand te houden waar altijd een ander schuldig is. Het beste wat ik kan doen is maar gewoon die gevoelens veilig binnenhouden en ze niet meer door hem de modder in te laten trappen. Maar het bezorgt me echt een onwezenlijk, ijskoud, angstig gevoel. Dat zulke mensen bestaan...

En ja hoor, daar komen dan ook weer even die vreselijke gedachten: waarom zou iemand mij ook leuk vinden, geen wonder dat ik niet meer welkom ben, kijk al die mooie meiden hier, hier loopt hij dan straks met iemand nieuws. Al die mensen... soms beangstigt het me. Als ik in een goede bui ben, en ik ben zelfverzekerd, vind ik het heerlijk die stad. Maar nu beangstigde het me een beetje, dat had ik vorige keer ook: al die mensen, en ik ben alleen... waar is mijn plek? Bij wie hoor ik thuis? Normaal vind ik het allemaal heerlijk, maar vandaag was ik zo gespannen dat het echt een opgave was. En ik loop onbewust te kijken of ik hem niet zie in de metro. Geen flauw idee wat ik zou doen.

Het is allemaal zo dubbel. Ik mis hem, de eerste periode, het gevoel dat hij me gaf. Maar ik zie in dat hij zo ongeveer het slechtste was wat me had kunnen overkomen nu, hij heeft het weinige zelfvertrouwen dat ik had, en eigenlijk net weer ietsje meer bij elkaar had verzameld, weer onderuit gehaald met al zijn vernederingen, het naar beneden halen van mijn talenten, en de woorden dat hij beter kan krijgen, de nachten dat ik naast hem 'mocht' liggen en wist dat ik de volgende dag weggestuurd zou worden. Hoe erg kun je het jezelf maken he... pffff. Hortensia noemde het zelfkwelling, en hoe gelijk heeft ze... Lijkt wel of dat verdriet en vooral die stress er nu langzaam uit aan het komen is, al is de eerste paniek weg. Die rust zal langzaam weer terug moeten komen.

Maar aan de andere kant wel iets in gang gezet, zoals ik in mijn vorige blog al schreef. Ergens in mij hoor ik nu wel die stem: je laat je toch verdorie niet meer door een ander, en al zeker niet door zo'n figuur, aanpraten wie jij bent? Dat moet je zelf gaan uitzoeken! En met dat soort gedachten lukt het dan wel om die tranen toch te stoppen en de opkomende paniek te kalmeren.