Ben ik gelukkig? Ik weet het niet. Ik voel mij niet ongelukkig.
Toen mijn Spanjaard het de eerste keer uitmaakte, was ik een wrak. Echt, een wrak. Ik at niet meer, sliep niet meer, dacht niet meer, leefde niet meer, voelde niet meer... ik was gewoon niet meer.

En nu? Nu eet ik, slaap ik, leef ik, voel ik, denk ik... ik ben. Met of zonder hem, ik ben ik. Heb mijn persoonlijkheid, heb mijn leven. We bepalen zelf hoe we er mee omgaan en in hoeverre we een ander er een invloed op laten uitoefenen.

Wel ik heb blijkbaar besloten bij de tweede breuk om hem geen invloed meer te laten uitoefenen. Ik huil ook bijna niet. Af en toe heb ik een breekpunt. Dan komt het er even uit. Maar geen uren aan een stuk, zoals daarvoor.
Maar ben ik gelukkig?
Ik ben niet ongelukkig. Ik mis hem ook niet echt. De laatste maand(en) had ik er ook niet veel aan. Hij was zo... tam. Hij heeft zijn eigen problemen, zijn eigen ellendig leventje en als ik iets te zeggen had, dan was dat niet zo belangrijk. Hij luisterde zelden nog naar wat ik te zeggen had. Als ik een opmerking maakte, dan schoot hij onmiddellijk in de verdediging. Als ik iets vroeg, zei hij onmiddellijk het tegenovergestelde... Een klein kindje.

En een paar weken voor de breuk, ergens in november was het ook bijna zover. Hij zat er opnieuw door. Toen ik hem opbelde, kwam er uit dat hij geen relatie wilde. Hij wilde geen relatie, wilde niet gebonden zijn... maar hij wilde mij ook niet kwijt. Tegenstrijdig. Hij wilde niet zo ver van mij zijn. En kon er niet goed tegen. Dus waarom mij nog zorgen maken? Hij heeft zijn problemen. Hij heeft er voor gekozen om alleen te zijn met zijn problemen, zonder mij. Hij heeft beslist om mij niet meer in zijn leven te hebben.
Hij heeft het mij zelfs heel duidelijk gemaakt door mij te blijven negeren als een stuk stront, jawel. En toch... heb ik het gevoel dat dit het nog niet is.
En ik weet niet als ik mijn gevoel moet vertrouwen... want bij ons afscheid begin november op de luchthaven, voelde ik dat hij niet meer zou terugkomen. Vraag mij niet hoe of waarom, maar ik voelde dat we het niet gingen volhouden. Net zoals ik voelde dat hij het zou uitmaken, net zoals ik voelde dat we niet meer zouden spreken. En nu voel ik dat dit het niet is... Of dat hij niet volledig eerlijk tegen mij is geweest. Maar misschien is dat de ijdele hoop die spreekt. Maar waar hoop ik dan op?
Want ik weet het zelf niet meer. Ik wil hem niet terug... en ergens ook wel. Maar niet zoals hij nu is, niet zoals we toen waren... En als hij niet kan vechten, als hij er niet voor wil gaan, dan kan hij oprotten.

Maar vrienden zijn? Waarom wil hij het, verdorie? Hij heeft er een streep onder getrokken. Dan moet hij het niet nodeloos rekken door er nog een vriendschap uit te halen. Dat zit er, langs mijn kant, sowieso niet meer in. Dat moet hij ook weten. Dat zat er de vorige keer ook niet in.

Dus hoe zit het dan?
Waarschijnlijk zal ik het nooit weten... want ik weet niet meer in hoeverre hij mij de waarheid zegt of niet. Ik die dacht dat hij altijd eerlijk zou zijn tegen mij. Yeah right.
Hij is niet wie ik dacht dat hij was, hij is veel minder.