Mijn vrouw en ik zijn 12 jaar samen (waarvan 6 jaar getrouwd) en we hebben twee dochtertjes. Ondanks een aantal problemen in onze relatie, dacht ik dat we emotioneel zeer dicht bij elkaar stonden (sterke vriendschap, betrokkenheid en ook liefde). We hebben samen heel wat doorgemaakt en de laatste maanden begon eindelijk alles zowat in zijn plooi te vallen (met het werk, kinderen, etc...). Hierdoor hebben we deze zomer enkele zeer fijne gesprekken gehad over onze relatie en hoe we die elk zagen. Ze heeft naar mij toe echter altijd problemen gehad om zich seksueel op haar gemak te voelen. Aangezien dit in haar familie eerder regel dan uitzondering is, heb ik haar steeds geloofd wanneer ze zei dat dit niet aan mij lag en dat dit voor haar niet zo belangrijk was. Jaren heb ik eraan gewerkt om dit te aanvaarden ('het leven is een groot compromis' indachtig) en de laatste tijd ging dit dan ook gemakkelijker (zeker omdat onze communicatie steeds beter werd).

Omdat ik het gevoel had dat we beter en meer open met elkaar konden omgaan en tevens omdat ik vond dat dit ook in haar voordeel zou zijn, heb ik haar midden oktober gevraagd om eens met haar te kunnen praten over onze problematiek. Reeds vanaf het begin van het gesprek voelde ik dat er iets niet in orde was; ze was enorm fatalistisch en bleef maar herhalen dat we deze problemen niet konden overwinnen (en dit slechts 2 maanden nadat we er in een gesprek beiden van overtuigd waren geraakt dat er weinig dingen zouden zijn die ons uit elkaar zouden kunnen drijven). Dit was zo vreemd dat ik concludeerde dat haar houding enkel te verklaren zou zijn wanneer er een derde in het spel was. Na wat aandringen heeft ze dit toegegeven, maar die derde had er volgens haar natuurlijk helemaal niets mee te maken... Ze vertelde dat ze deze jongen had gekust en dat ze beiden intens verliefd waren. De schok die toen door me heen ging was niet min.

De dag erachter zijn we wel overeengekomen dat ze het contact zou verbreken en dat we beide naar relatietherapie zouden gaan (op mijn voorstel). Die sessies waren heel verrijkend in de zin dat ze een aantal kleinere problemen in een realistischer daglicht stelden. Zo had ze bijvoorbeeld steeds het gevoel dat zij de zorgende was in de relatie en dat de verantwoordelijkheden altijd op haar schouders terechtkwamen. Nu bleek dat dit mede kwam omdat ze me niet toeliet ook verantwoordelijkheden op te nemen in ons gezin (buiten de kinderen dan, want tussen hen en mij kan niemand komen). Toch bleef ze die fatalistische houding bewaren en daardoor begon ik achterdochtig te worden. En zoals dat dan gaat, die achterdocht bleek terecht: ze had nog steeds veel contact met hem (sms, email, afspraakjes op het werk, want ze werkt dicht bij hem). De bom barste dus opnieuw en onder druk heeft ze nogmaals gezegd het contact te verbreken. Enkele weken terug kwam ik erop uit dat dit natuurlijk weer niet het geval was en tevens ben ik erachter gekomen dat ze hem niet alleen maar gekust heeft maar dat er ook seks aan te pas is gekomen. Als man (voor vrouwen is dit misschien hetzelfde, maar daar mag ik geen uitspraken over doen) vond ik dit verschrikkelijk kwetsend, vernederend en het brak mijn zelfvertrouwen. Mijn enige troost hierin is dat ik vroeger andere seksuele relaties heb gehad die zeer intens waren, waardoor ik tenminste weet dat het niet uit onkunde zou voortkomen. Dit is echter een zeer schrale troost...

In die twaalf jaar heb ik haar zeer goed leren kennen (ik ben iemand die onverzadigbaar geinteresseerd is in mensen, hun verlangens, angsten, kleine en grote kantjes, enzovoort zodat ik ook echt luister naar mensen en op lange termijn wel min of meer weet hoe ze in elkaar zitten, al besef ik ook dat dit nooit voor 100% mogelijk is). Ze is altijd zeer verantwoordelijk, attent en zorgzaam geweest (niet alleen voor mij maar voor heel haar omgeving). Haar gedrag van de laatste maanden lijkt me dan ook zeer 'niet-haar' te zijn. Ze is altijd iemand geweest die meer naar gevoelens dan naar verstand luistert en ik ben dan ook meerdere malen bang geweest dat dit zou kunnen gebeuren (dit is nooit een obsessie geweest, maar ik wist wel dat ze zeer moeilijk de verleiding zou kunnen weerstaan, wanneer ze ermee geconfronteerd zou worden). Ik kan dus wel begrip opbrengen voor haar misstap en die zelfs vergeven, maar ik worstel met het feit dat de voorbije maanden enkel ik heb gevochten voor de relatie en dat ze nog steeds niet kan zeggen of ze er wel wil aan werken...

Een mens is sterker dan hij zelf beseft en die weken hebben me geleerd dat ook ik het best alleen zou kunnen redden en dat het misschien beter is om uit elkaar te gaan en mezelf een kans te geven iemand lief te hebben die echt voor me gaat en me graag ziet zoals ik ben. Voorbije zaterdag is dan (zo leek het toch) het doek gevallen: ze had haar beslissing genomen me te verlaten en dit viel me eigenlijk niet echt zwaar (ik had me er voldoende op voorbereid en was ergens opgelucht dat ik nu eindelijk terug een leven kon gaan opbouwen in plaats van steeds dieper in de miserie te zakken). Omdat ik een goede band heb met mijn schoonfamilie heb ik in een impuls mijn schoonvader gebeld met de bedoeling op zijn minst (voor de laatste keer dacht ik) een keer mijn verhaal te kunnen vertellen (mijn vrouw vertelt namelijk aan iedereen een verschillend verhaal, wat in mijn opinie niet echt toont dat ze zelfzeker en vastberaden is). Hij reageerde zeer geschokt en nodigde ons uit om met hem te komen praten. Die avond gebeurde dat en nu wil ze zijn raad toch in beschouwing nemen, wat dus resulteert in extra tijd (en extra twijfel voor mij). Ik kan het voorbije weekend dan ook enkel als surrealistisch omschrijven. Ik weet niet meer waar ik nu sta en wat ik moet doen. Soms begint ze gewoon met interesse over hem te praten tegen me alsof ik geen gevoelens heb en dit me niet enorm kwetst (deze maandag vroeg ze me of ik de voetbaluitslagen kon nakijken om te zien wat zijn ploeg gedaan had...).

De hele situatie is eigenlijk, van de zakelijke kant bekeken, extra complex omdat ze samen met mij heeft getekend voor de aankoop van een huis (op een moment dat ze al met hem was en ik er nog niets van wist) en ook omdat ik mijn loopbaan een drastische wending heb gegeven, waarvoor ik tijdelijk naar het buitenland zal moeten gaan (nog niet direct maar wel binnenkort). Ik heb haar nochthans meermaals gezegd dat ik dit enkel wil als zij voor 100% erachter zou staan en dit heeft ze indertijd altijd bevestigd. Nu het zover is, laat ze me in de steek als een zak vuilnis, met een hoop financiele en loopbaanproblemen bovenop de emotionele...

Als iemand me raad kan geven, ben ik daar zeer dankbaar voor!

Groetjes en veel liefde en begrip voor jullie allen!