Na het enorm zware weekend van vorige week werd ik sochtends wakker.. Ik lag nog steeds op de bank, want terug naar het bed waar zij nog enkele uren geleden had gelegen was me even te zwaar.. Ik zag de ravage in huis, al de lege plekken waar spullen van haar lagen of hingen die in haar woede en haast waren weggerist.. De kast die nog scheef stond waaraan ze zich had vastgegrepen toen ik haar letterlijk het huis uit had gezet.. Het was een somber en deprimeren tafereel.. Maar.. Voelde ik me daar niet een klein beetje opgelucht? Zou het??!

Na mijn hart gelucht te hebben bij mijn beste vriendin, die zei dat ik het beste had gedaan, ruimde ik wat op.. Ik zorgde ervoor dat alle sporen en herinneringen aan K voorlopig even uit het oog raakten.. Geen zin om 100 keer tegen dingetjes van haar aan te lopen..

Rond een uur of tien begonnen de SMSjes.. Die werden aanhoudend bozer en gemener.. Ze wilde dit weekend al haar spullen ophalen.. De vaatwasser, de oven en het bed.. Vooral dat laatste verbaasde me, want die had ik betaald.. Haar argument: Maar ik heb hem gevonden op marktplaats en mijn vrienden hebben m opgehaald.. Fine, neem maar mee.. ik ga niet vechten om een fucking bed... Maar vrolijk maakte het me niet.. Ik doorzag uiteraard het gedrag: pure onmacht en een wanhopig proberen om me op wat voor manier dan ook, te raken.. Niet uit gemenigheid, maar uit angst..

Inmiddels had ik de afgelopen maand een tweetal boeken over Borderline gelezen.. "I hate you, please don't leave me" en "Leven met een borderliner".. Daardoor begon ik gedrag te snappen en te doorzien.. Ja, en dat is enerzijds fijn want je ziet dat heel veel zaken eigenlijk geen fuck te maken hebben met jou, maar anderzijds stemde het me ook somber, want K wilde absoluut niet accepteren dat er iets met haar mis was.. Alles werd op haar depressie en energiestoornis gegooid.. Niet alleen door haar, maar vooral ook door haar familie, die al 30 jaar met haar tobde..

De SMSjes stopten en maakten plaats voor een onophoudelijke barrage aan telefoontjes.. Aan een stuk door bleef ze bellen.. Ik nam een keer op en zei duidelijk dat ik geen behoefte had om met haar te praten.. Dag, K! Omdat ik andere telefoontjes verwachtte kon ik mijn telefoon niet uitschakelen.. Vlak voor ik naar mijn werk vertrok (slaapdienst) kreeg ik SMSjes dat ze niet meer wilde leven.. Dat ze had gehoopt dat ik een klein beetje hoop of licht kon bieden.. Maar nee..

Op mijn werk kwam ik emotioneel binnen, maar gelukkig kon ik even met een collega praten.. Uiteindelijk besloot ik de hulpkreet serieus te nemen en belde K's moeder en zus op.. Die zouden bij haar gaan kijken..

De uren kropen voorbij, maar het gebel eindigde.. Rond 8 uur kreeg ik echter een SMSjes.. Hoe ik zo stom kon zijn om de verantwoordelijkheid bij haar moeder neer kon leggen die al zo slecht ter been was en en zich zoveel zorgen maakte? Ik liet het langs me heen gaan.. Meer SMSjes, meer telefoontjes.. Ik reageerde nergens op en nam niet op.. Snachts telefoon uit.. Die ochtend vond ik een aantal voicemails, waarop K met een klein wanhopig stemmetje vertelde dat ze niet meer kon leven, dat ze zich zo slecht voelde en dat ze zich op wilde laten nemen..

Het gaf me even hoop: ze heeft eindelijk door dat ze ECHT hulp nodig heeft..

Die dag bleef ze bellen.. Ik nam niet op.. Er volgden meer hatelijke SMSjes en emails..

Nadat een vriendin die avond bij me gegeten had plotfte ik uitgeput en emotioneel op de bank neer.. En toen begon het bellen weer.. Na 50 gemiste oproepen kreeg ik een SMS: "Als je nu niet opneemt kom ik naar je toe!". In eerste instantie reageerde ik boos, verontwaardigd.. Hoe durfde ze dit soort shit te flikken?!? Maar daarna, toen mijn allerergste boosheid weg was, herinnerde ik de stukken uit het Borderline boek wat ik aan het lezen was.. Al die maanden hiervoor was ik er, met beloftes van eeuwige liefde en trouwe.. Elke keer accepteerde ik alles wat ze maar deed, en dan nu ineens.. had ik heel resoluut een streep onder ons contact gezet.. Voor elk normaal mens iets wat ontzettend moeilijk en zwaar is.. maar voor iemand met een persoonlijkheidsstoornis een regelrechte hel..

Ik besloot uit liefde te reageren, voelde mijn boosheid wegdrijven en nam de telefoon op..

Ze klonk rustig, en heel redelijk.. bedankte me meteen voor het opnemen..

Het gesprek wat daarna volgde is een blog op zich waard, want we spraken anderhalf uur lang over wat er allemaal gebeurde.. En voor de allereerste keer sinds al die maanden dat ik haar kende sprak ik mijn boosheid uit, mijn pijn.. dat ik niet langer zo met iemand wilde zijn die me het ene uur wegstootte en tegen me aan schoptte, en die avond weer huilend ophoestte hoeveel ze van me hield.. Ik deed iets wat ik heel, heel moeilijk vond.. en waar ik al die maanden al tegen op had gehikt: ik sprak mijn vermoeden uit dat K aan een borderline stoornis leidde.. Ik had een enorm protest, boosheid, verontwaardiging verwacht.. Maar ze bleef kalm en rustig.. Ze zei zelfs: "Lieve Calexico.. Waarom heb je dit niet eerder tegen me gezegd? Ik heb iemand als jij juist nodig.. jij bent de allereerste die me zo duidelijk zegt dat mijn gedrag andere mensen pijn doet.. en dat ik er mensen mee wegjaag..".. Uiteraard gaf ik aan dat ik daar nooit de ruimte voor voelde, omdat ik bang was voor haar boze reacties, en dat ze in gesprekken vaak zo raar en onverwachts kon reageren..

We spraken anderhalf uur lang.. Zij wilde de hele tijd een ding weten: Is er nog hoop? Ik kon alleen maar zeggen dat ik enorm gekwetst was.. Dat ik twijfels had.. en dat ik wilde dat ze hulp ging zoeken.. Dat ik er geen vertrouwen in had dat dit 'zichzelf wel op zou lossen'.. Het was een enorm moeilijk en treurig gesprek, maar toch had ik er een goed gevoel over.. Ik had EINDELIJK al mijn boosheid, teleurstelling en twijfels uitgesproken.. En ze had geluisterd.. Zonder direct te reageren.. en boos of verdrietig te worden.. Ik bedankte haar hiervoor, omdat ik me er heel bewust van was dat dit soort gesprekken voor haar heel moeilijk waren.. Ik zei dat ik nog steeds verliefd op haar was, heel veel van haar hield.. maar dat ik het ook allemaal even niet meer wist..

We namen afscheid..

Na het gesprek kreeg ik een SMSje.. voor het eerst in anderhalve maand zei ze: "Ik hou van je. Dankjewel voor alles, lieve Calexico"..

De twee dagen die volgden waren stil.. Geen SMSje.. geen mail.. geen telefoontjes..

Wat dat betekende wist ik niet.. Maar door de stilte begon ik haar wel erg te missen.. Ik vroeg me af waar ze was, met wie, en wat ze voelde.. en hoe meer ik mijn boek las, des te meer was ik me er van bewust dat dit alles voor haar een nog grotere hel was dan voor mij.. Mijn verdriet voor haar, en het gemis naar haar warme lijfje, haar lach, haar mond en handen waren groot..

Vrijdagavond, drie nachten na ons gesprek, stuurde ik een SMS : "Lieve K, ik wilde even zeggen dat ik aan je denk en heel veel van je hou. Ik hoop dat het goed met je gaat. Ik zou het fijn vinden om later dit weekend even te bellen. Liefs, Calexico".

Enkele uren gingen voorbij.. en toen kreeg ik antwoord..

(zo, weer een hap.. vervolg komt snel)