Een week geleden schreef ik het verhaal over mijn grote liefde die ik heb laten gaan, voor een hereniging van mijn gezin.
Na een aantal weken nauwelijks contact te hebben gehad, hebben we afgelopen week juist weer heel veel contact gezocht met elkaar...
Ook daaruit blijkt dat we elkaar gewoon niet los kunnen laten of niet los willen laten...
Ik teer echt op zijn berichten... ik wil weten hoevaak hij nog aan mij denkt en wil horen dat hij nog van mij houdt....
Ik pluis alles uit, om maar te kunnen achterhalen wat hij doet...
Het ellendige van dat is dat ik me er zelf compleet gek mee maak...
En waarom, ik doe toch precies hetzelfde???? Waarom ben ik zo egoistisch om te denken dat alleen ik dat mag en hij niet???
Ik weet dat hij een nieuwe relatie heeft en ik gun hem alle liefde van de wereld... (misschien als ik diep in mijn hart kijk ook weer niet)...??
Ik zie beelden van hem en haar voor me, bedenk me hoe hij haar aanraakt,met haar lacht... alleen deze gedachten zorgen alweer voor tranen, keer op keer..
Wat wij hadden was echt magisch en zoiets maak je niet meer mee, ook niet met een ander,maar toch... die gedachten maken me gek..ziek...
Hoe zet je in hemelsnaam deze gedachten van je af??
Dat ik een verkeerde keus heb gemaakt, mag duidelijk zijn, maar hoe leer ik dat te accepteren?? Hoe leer ik daar mee overweg te gaan?
Hoe lang kan ik mijn gevoel nog tegengaan?
Ik snap maar al te goed dat ik hier niet de "slachtoffer" ben, ik had alleen nooit verwacht dat ook al doe je het zelf, uit liefde voor je kinderen, je je zo kan voelen...