Vanavond nadat ik had gehoord dat ze over mij gepraat hadden etc werd ik ineens heel erg verdrietig. Mijn ex was bij me en trooste me. Hij knuffelde me, hield me vast en fluisterde zachtjes dat het wel goed kwam " al hoe wel die geen flauw idee had waarom ik verdrietig was aangezien ik toch nooit wat los laat. Enige wat ik heb gezegt is dat ik die eikel nooit van me leven meer hoef te zien. Ik denk dat hij me wel snapte. . Oppeens was ik heel erg dankbaar voor de lieve sms'jes die hij me stuurt als hij op z'n werk is. Ook al is hij soms best boos op me en ik geen flauw idee heb waarom en dat het soms nogal uit de hand loopt. Heel even was ik blij met hem en de lust was er ook weer. Wil ik dan weer meer of was dit een moment opname. ??? Geen flauw idee.... Vanochtend werd het me al snel duidelijk.. Nee er is niet meer . Ik voel me als een klontje boter een verzacht eitje die dingen voor elkaar probeert te krijgen maar wat in geen enkele manier lukt. Enige waar ik aan kan denken is hoe nu verder. Hoe nu verder zal eerst in deze woonplaats moeten. Ver weg van mijn familie en de mensen die ik lief heb. Dus heb ik maar weer een afspraak gemaakt bij de psycholoog. Misschien willen ze deze keer naar me luisteren.